Ze schrikt niet alleen zichtbaar, maar laat het ook hardop merken. Weer een ander soort reactie wanneer ik iemand vertel dat ik vier kinderen heb. Dit is vaak al schokkend voor mensen, want vier kinderen… dat is niet mis! Maar ze schrok vooral toen ik vertelde dat er een overleden dochtertje bij zit. Pas bij het doorvragen van de andere persoon (Hoe oud zijn ze? enz) zeg ik tussen neus en lippen door dat er eentje bijna drie zou worden, maar dat ze bij de geboorte is overleden. Het is misschien ook raar en schokkend dat ik dat net zo makkelijk opsom in het rijtje van de leeftijden van mijn kinderen en hier komen dan ook wisselende reacties op! Ik zet er een paar op een rijtje voor je.
De: ik weet niet wat ik zeggen moet-reactie
Niet iedereen weet hoe hij op zo’n moment kan reageren. Vaak overval je iemand echt met zo’n mededeling en staan ze even met hun mond vol tanden. De ene zegt: “Ik weet niet wat ik zeggen moet.” en de ander loopt meteen vast in zijn/haar woorden. Ik vind dit niet erg, ik zou het eerlijk gezegd ook niet weten.
Een tijdje geleden heeft een ‘oude’ Pabo-vriendin afscheid moeten nemen van haar dochtertje. Ik hoor dat en wil graag contact opnemen met haar… maar wat moet ik zeggen? Wat zijn de woorden die ik kan gebruiken? Ik weet het echt niet… Dat zeg ik dan dus ook, dat ik weet dat er geen woorden zijn… Maar als ik er al over na moet denken, wat verwacht ik dan van een ander?
De: Ik weet hoe het is, maar eigenlijk dus niet-reactie
Deze vind ik wel storend, tenminste als men niet echt weet hoe het is. Soms kom je in gesprek met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en dan voel je toch zo’n ‘band’. Je weet meteen wat iemand heeft doorgemaakt tot in de diepste emoties… Je bent een soort verbonden omdat je bij iemand zijn gevoel kan komen waar niemand anders komt.
Maarrrr… heb je het nooit meegemaakt..? Probeer dan alsjeblieft niet te vergelijken met een zogenaamd vergelijkbare situatie. Deze is er namelijk niet! Daarmee leg ik niet verdriet op een weegschaal. Want een jong meisje waarvan haar moeder overlijdt is waarschijnlijk één van de vreselijkste dingen die iemand kan overkomen, net als het verlies van een kind. Maar als je zoiets nooit heb meegemaakt dan komt jouw ergste verdriet hier (voor jouw idee) natuurlijk het dichtst in de buurt. En dan zijn er mensen die denken dat ze weten hoe het voelt. Maar na alle blogs die ik schreef en las, na alle boeken die er geschreven zijn… Zelfs na het lezen van al deze woorden zul je het gevoel niet 24/7 met je meedragen en zal het gevoel nog steeds niet zo in je lijf en ziel verweven zitten zoals bij ouders van overleden kindjes. Zul je niet in de meest ondenkbare situaties geconfronteerd worden. Zul je niet zo vaak moeten doen alsof of “weg moeten slikken om…” of “een neppe glimlach laten zien omdat…”
Niet omdat het verdriet erger is dan… maar omdat het anders is dan….
De: Ik vind het zo zielig voor je-reactie
Er is een verschil tussen medeleven en medelijden. Mensen die met me meeleven vind ik fijn. Maar medelijden vind ik minder. Ik ben niet zielig. Ik vind mezelf ook niet zielig. Ik heb iets vreselijk triest meegemaakt en dat zal altijd bij me horen. Ik zal daar nooit afscheid van kunnen of willen nemen, maar mijn leven is verder heel mooi en leuk. Ik ben inmiddels op een goede plek. Af en toe ga ik terug naar dat zwarte gat, maar ook daar is iets heel moois en ze heet Juul!
De: Ik heb ook zoiets ergs meegemaakt en luister liever niet naar jouw verhaal-reactie
Pffftttt… hier loop ik maar snel door en kap het gesprek al snel af! “Sorry, druk…!” Ik heb absoluut geen problemen met luisteren naar mensen en hun problemen, maar als ik net vertel dat ik een overleden kindje heb en jij begint over de gekneusde teen van je kat…
De mijn hond is dood, dat is toch ook je kindje-reactie
Nee… sorry. Je kan heel veel van je hond houden en verdriet hebben en rouwen om je hond. Je kan zelfs je hond je kindje noemen. Maar no way, never ever is dit hetzelfde als dat het je kindje ìs. Ik heb honden gehad en honden verloren en ik snap werkelijk waar niet hoe men zich kan indenken dat het overlijden van je hond hetzelfde is als het overlijden van je kind! (hier gooi ik rouw dus even wel op een weegschaal blijkbaar, sorry…)
De: ik ben oprecht geïnteresseerd-reactie
Ik denk dat de meeste onzichtbare moeders dit het prettigst vinden. Want het is fijn als iemand vraagt naar haar/zijn naam. En soms zelf doorvragen naar het hoe en wanneer. Ik kan me trouwens voorstellen dat niet iedereen hier op zit te wachten. Ik zelf vind dit geen probleem.
Nu zal ik niemand oordelen op zijn of haar reactie hoor. Iedereen reageert op zo’n moment ook instinctief en denkt misschien bij thuiskomst ook wel “Wat heb ik nou toch gezegd?!?!” Of dat ze er geen erg in hebben dat hun reactie een beetje ongepast was… Ook dat kan en is niet erg, want iedereen reageert vanuit een goed hart!
Welke reactie mis jij nog? Welke vind jij echt heel raar?
3 reacties op “6 reacties op overleden baby”