My life…
“Zolang ik van je hou, zolang heb ik verdriet.”
Ik weet dat ik eigenlijk nog even mijn slaap moet pakken. Maar ik kan het niet laten. Lief lachend in haar slaap ligt ze naast me in bed. Ons ochtendmomentje saampjes. Als Ewout naar zijn werk gaat kruipen wij samen in het grote bed. Ik bestudeer elk stukje van haar gezicht, sla elke uitdrukking die ze maakt in me op. Ik tel bijna alle haartjes op haar hoofd. Het lijkt wel of ze groter is dan gisterenavond?! Het gaat veel te hard. Zes weekjes oud nog maar en al zoveel groter, het hele kleine pasgeboren meisje wat je was is er al niet meer. Je bent al aan het lachen, kijkt al wijzer uit je ogen, maatje 50 pas je niet meer en we stappen over naar maatje 2 van de luiers. Van pasgeboren ben je nu al onderweg naar “groter worden”. Ik kijk in de kast naar de foto van Juul… na dik 2,5 jaar is zij nog steeds pasgeboren… en dat zal ze altijd blijven. Nooit zal er een “groter worden” van haar bestaan. En tijdens het moment van geluk verlies ik tranen van verdriet…
Intens gelukkig
“Waar begin je aan!” is een opmerking die ik best wel regelmatig hoorde toen ik zwanger was van Juul. “Moet je weer helemaal opnieuw beginnen!” of “Je hebt net je vrijheid weer terug…” (ik heb nu eenmaal twee tieners rondlopen, en ja dan krijg je weer wat meer ruimte in je leven) Woorden die men je zegt en waar je heus wel over hebt nagedacht! En ja, het zal best pittig worden, maar we wilden nu eenmaal erg graag een kindje samen.
Maar ik moet eerlijk bekennen… ik vind het helemaal niet pittig of zwaar. Misschien omdat we wel heel erg geluk hebben met Puk, want eerlijk is eerlijk, ze is heel makkelijk en slaapt goed. Maar misschien is het ook wel een beetje omdat we ons nog beter beseffen hoe zwaar het is als je het niet hebt, hoe zwaar het is als je een baby krijgt en je haar niet kan grootbrengen. Dat je geen nachtvoedingen kan geven of poepluiers verschonen, maar dat je met een leegte zit dat niks of niemand kan opvullen. Nee, ik moet helemaal niet opnieuw beginnen. Gelukkig mag ik het weer!
We genieten van alles wat Puk doet… of niet doet… Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden en wil alles in me opslaan. En alles, ja echt alles, is ineens leuk en lachwekkend. Ik merk het ook aan Ewout en de kids. Puk kan alleen maar leuke dingen doen, zelfs als ze gaapt lachen we met z’n viertjes om haar. Haar gezicht leeft enorm, ook in haar slaap heeft ze continu verschillende uitdrukkingen en we willen niks missen. Zelfs als ze een keer (en dat gebeurd echt bijna nooit) een huilbui heeft, dan is het elkaar aankijken wie haar mag troosten. Het is zo mooi te zien hoe haar zus de rust heeft om met een huilend zusje rond te lopen tot ze rustig is en hoe Ewout uit z’n werk even een klein (onbedoeld) tukkie op de bank doet met Puk op de borst. Danny is kijkt het liefst naar d’r, echt oppakken enzo hoeft van hem niet persé. Hij wacht wel tot ze groter is, maar ik zie hem lachen en genieten als hij naar haar kijkt.
Geluk en verdriet
Maatje 50 de kleinste maatjes kleding… Eerst waren ze te groot en nu, Puk past ze niet meer en er zitten kleertjes van Juul tussen. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Ik heb voor nu alles neergelegd en ga bedenken welke kleertjes ik zal bewaren. Want na maatje 50 komt 56 en zo verder… ik zal niet alles bewaren, maar ik wil ook niet alles wegdoen. Ik weet het niet, ik zal de tijd er even voor nemen denk ik.
Nog steeds zit ik in dit intense geluk ook met de momenten van intens verdriet. En niet iedereen zal dit begrijpen. Men zal denken dat het nu wel beter of minder zal zijn. Dat het nu tijd wordt om het achter ons te laten. Maar niks is minder waar… Juist doordat we nu dit intense geluk beleven worden we daarmee keihard met de neus op de feiten gedrukt… Dit is Juul afgenomen, dit is ons met Juul afgenomen…
Ik zag ergens een mooie tekst, weet niet meer waar of van wie, maar het kwam op het volgende neer: “Zolang ik van je hou, zolang heb ik ook verdriet.” En zo is het ook gewoon. Met deze zin hoef je mensen niet uit te leggen waarom het vaak nog steeds zo moeilijk is. Want zo simpel is het en deze woorden maken het eigenlijk duidelijk. Ik zal altijd van Juul blijven houden, dus mijn verdriet blijft ook…
En ik zal de komende blogs wel vaker in herhaling vallen, omdat ik door mijn liefde voor Juul altijd tegen verdriet aan zal lopen. Maar ik huil net zo makkelijk van geluk hoor. Vandaag hoorde ik een prachtig muziekstuk (bij DWDD) gehoord. “The light she brings” van Joep Beving En ja, als je dan met je zes weekjes oude meisje op schoot zit dan stromen even de traantjes van geluk.
Want wat brengt dit prachtige moppie een licht in ons leven…
