Afscheid van een toekomstdroom
November 2012: Sinds gisteren weet ik dat ik zwanger ben. Vandaag moet ik gewoon naar mijn werk en het zal me moeite kosten niets te zeggen tegen mijn collega’s.
Ik heb bij de poli gynaecologie alvast een afspraak gemaakt voor over een paar weken. Dan zullen we de eerste echo krijgen.
Het moeilijkste vind ik om mijn mond te houden tegen mijn zus. We spreken elkaar dagelijks en omdat zij ook zwanger is wil ik het zo graag delen. Maar Sven en ik hebben afgesproken het de komende paar weken voor ons te houden. Het is ons geheim. Ik vind het zo bijzonder dat er, zonder dat iemand het weet en ziet, in mijn lichaam van alles gebeurd.
Ons geheim, ons kindje.
(Lees HIER het eerste deel van Irenes dagboek)
Zouden anderen het merken?
Sven en ik rekenen uit wanneer ik uitgerekend zal zijn. Augustus 2013. De exacte datum zullen we bij de termijn echo nog wel horen. Eerst maar die eerste weken door zien te komen.
Die avond vieren we de verjaardag van mijn schoonvader. Het kost me moeite me normaal te gedragen. Ik voel me niet normaal. Ik hoop maar dat niemand aan me merkt dat ik een geheim met me meedraag.
Het lukt me om niets te verklappen, en ik denk dat ik er aardig in geslaagd ben niets te laten merken. Drinken deed ik sowieso al niet, dus niemand vindt het vreemd als ik een wijntje afsla.
Ik ben blij als we weer naar huis gaan, terug in onze eigen bubbel, waar we kunnen praten over alles wat er komen gaat.
De verwachtingen
Sven en ik gaan dat weekend weg. Dat hadden we al gepland en komt nu helemaal goed uit. Nu kunnen we rustig kletsen over de zwangerschap. Onderweg hebben we het er over dat we volgend jaar kerst voor het eerst kerst zullen vieren met ons kindje. Het lijkt nog zo iets onwerkelijks en ongrijpbaars.
Misschien lopen we op de zaken vooruit maar we raken er niet over uitgepraat.
We hebben het over hoe we het nieuws bekend willen maken, babynamen, baby uitzet en wat al niet meer.
Hoe pril dan ook, we hechten ons, nu al, aan dat kleine wezentje in mijn buik. Mijn lijf is zo hard aan het werk, ik voel het aan alles.
De verwachtingen maken plaats voor de angst
De volgende ochtend sta ik onder de douche als ik merk dat mijn borsten anders aanvoelen. Hoe anders? Minder gespannen dan de afgelopen dagen? Ik weet het niet. Ik kan mijn vinger er niet helemaal opleggen wat er nou anders is en dus besluit ik om het gevoel te negeren. Pas later zal ik me realiseren dat dit het begin van het einde betekende. Als we die dag aan het winkelen zijn heb ik wat last van mijn buik… ik probeer me te concentreren op wat anders, ik wil niet dealen met wat dit misschien te betekenen heeft.
Als we terug bij het huisje zijn, merk ik op het toilet dat ik wat bloedverlies heb. Het is niet veel, maar dat in combinatie met mijn minder gespannen borsten en mijn buikpijn, zorgt ervoor dat ik op dát moment weet dat het misgaat. Deze zwangerschap gaat eindigen in een miskraam, zoveel is voor mij wel zeker.
De bevestiging van wat ik al voelde
Ik kan alleen maar huilen. Ik zoek het internet nog na in de hoop dat ik zal lezen dat bloedverlies en buikpijn ook andere oorzaken kan hebben bij een prille zwangerschap, maar de meeste pagina’s vertellen me hetzelfde, het ziet er niet goed uit.
Naarmate het weekend verstrijkt neemt het bloedverlies en de buikpijn toe. Sven probeert me nog gerust te stellen door te zeggen dat het niet altijd een miskraam hoeft te betekenen. Hij mag dan misschien gelijk hebben, maar ik weet wat ik voel, of liever gezegd, niet meer voel.
We gaan de volgende dag naar huis en als we ‘s avonds bij mijn ouders op visite gaan vertel ik huilend dat ik vermoed een miskraam te hebben gehad, hoe zeer ik me ook had voorgenomen het voor me te houden. Ik moet het delen. Ik ben zo verdrietig. Ook mijn zus vertel ik wat er gebeurd is, en omdat zij een jaar eerder ook een miskraam gehad heeft herkent ze mijn verhaal.
De volgende ochtend op het werk ga ik gelijk langs de poli gynaecologie. Zodra ik daar binnenstap lopen de tranen alweer over mijn wangen. Gelukkig mag ik meteen met de echoscopiste mee voor een echo. De echoscopiste maakt een inwendige echo.
Er wordt bevestigd wat ik eigenlijk al vanaf zaterdag weet: ik heb een miskraam gehad!
Ik ben boos. Boos omdat ik, al was het maar zo kort, al zoveel plannen had gemaakt mét ons kindje. We waren hier zo aan toe.
Ik kan de gedachte niet loslaten dat het natuurlijk ook te mooi was om waar te zijn, zwanger worden na de eerste keer hormonen. Rationeel gezien kan ik bedenken dat er misschien met ons kindje iets niet goed geweest was. Maar emotioneel kan ik dit allemaal niet bevatten.
Niet alleen neem ik afscheid van wat ons kindje had moeten worden, erger nog is dat ik afscheid moet nemen van de toekomstplannen, toekomstdromen, die we hadden.
Al was het maar voor even, dit wezentje hadden wij al in ons hart gesloten……
