Butterfly child, vlinderkind

My life… dankbaar maar toch ook weer niet.

Zaterdagavond: “Weet je wat we gaan doen! We gaan eens een keertje lekker dronken worden!”

Ewout en ik drinken zelden alcohol! En zelfs dan blijft het meestal bij één of twee drankjes… Gewoon omdat we dan al aangeschoten raken! Vandaag echter zijn we helemaal klaar met braaf zijn en ons goed en gezond te gedragen. Dus naast de fles tequila (duidelijk niet echt over nagedacht, we hadden natuurlijk ook een lekker drankje kunnen nemen) komt er ook een pakje Marlboro op tafel! Vanavond alle zorgen uit ons hoofd verbannen en misschien ook een beetje om onze drie weekjes saampjes lekker rebels (voor ons doen dan) af te sluiten.

Een kinderwens

Al een paar maandjes na Juul haar overlijden hebben we besloten om toch voor een tweede kindje te gaan. Maar het lukt maar niet, geen idee waarom. Inmiddels hebben we de eerste IVF poging gehad en afgelopen donderdag werd ik weer ongesteld. Ook IVF mocht ons dus (nog) niet helpen. We proberen zo gezond mogelijk te leven en Ewout, met zijn verslaving aan koffie, drinkt zelfs niet meer dan drie kopjes koffie per dag, want teveel koffie zou tegen kunnen werken. Ik neem maar geen abonnement op de sportschool, omdat ik tijdens een zwangerschap echt niet meer durf te sporten (dus bij zwangerschap zou ik de sportschool sponsoren zonder gebruik ervan te maken, dit doen we dus niet). Oké, om heel eerlijk te zijn vind ik dit niet zo heel erg.

Alles opzij zetten

We zijn ook al veel te lang verloofd. We hadden allang getrouwd moeten zijn, maar ja, deze dame wil niet met een zwangere buik in een trouwjurk dus ook de bruiloft schuiven we maar even op. Dit is een kleine handgreep uit ons leven met alles wat wij laten voor onze wens voor een kindje. En ja, als ik 24 geweest zou zijn was het niet zo’n probleem, maar dat ben ik niet… het moet nu!!! (ehhh, zo denken werkt niet dat weet ik, maar ja, wat doe je eraan…?) Dus lekker dronken en gezellig met een stel twintigers aan de overkant de avond doorgebracht en met een heerlijk zwevende brein naar bed. Soms is het zo lekker om even weer licht in je hoofd te zijn…. misschien word ik maar alcoholist.

Vaarwel lieve Mark

Zondagochtend zit ik heerlijk met mijn Latte Macchiato te scrollen over mijn Facebook. Vandaag komen, na dik drie weken Florida, mijn kinderen weer thuis! En door de vertraging mag ik de zenuwen voor een veilige vlucht dan ook zeven uurtjes langer bij me dragen.

Dan stopt mijn hart even bij het lezen van een bericht. Het bericht zegt: “Lieve Mark, we zullen je missen.” Meteen klik ik snel door, want zo’n bericht betekent meestal maar één ding… En ja, ook dit keer is het een vaarwel voor altijd… Mark, vier jaar geleden had ik hem in mijn instructieklas (groep 8). Met tranen in mijn ogen lees ik het trieste bericht wat zijn vader heeft geplaatst. Een tragisch ongeval. Ik ben even van slag van binnen. Helaas weet ik maar al te goed wat zijn ouders, broer en zus moeten doorstaan. En eventjes ben ik ook weer terug… terug op een plek waar ik nooit had willen zijn.

Toen en nu

Gelukkig zijn we nu al al bijna 1,5 jaar verder en weten we dat dat zwarte gat waarin je je bevindt wel minder wordt, maar ik weet ook dat er genoeg momenten zijn geweest waarop ik die hoop even kwijt was. Of niet eens de hoop, want op zo’n moment boeit dat je dat niet eens. Het hoefde van mij niet, laat mij maar in dat zwarte gat dacht ik. Gelukkig kijk ik daar nu anders tegenaan. Ik hoop dat ook de familie van Mark dat moment weer zal ervaren, voor nu zal dat niet meevallen. Wat borrelt het toch bij mij om deze mensen te steunen, te helpen, maar ik weet nog niet hoe…

Het duurde even maar….

Vandaag weer extra dankbaar dat mijn kinderen weer veilig in hun bedje liggen. Maar toch, ons gezinnetje zal nooit meer helemaal compleet zijn. Ook Juul zal nooit meer in haar bedje liggen. Net als Mark… pas op elkaar lieverds.