Her life… Confrontatie anderen met jouw overleden kindje
“Hoeveel kinderen heb je ?”
Vaak stelt iemand deze vraag naïef zonder na te denken. Mijn antwoord is echter nooit meer naïef en ik denk altijd een nano seconde na … “Ik heb vier jongens “
Wat blijkbaar altijd rede geeft tot een volgende vraag, of ik nog een meisje wil, hoeveel leeftijd zit er tussen en of dat niet druk is..
“Ik heb er maar drie bij me, een leeft niet. “
Dan volgt er regelmatig een schok, gemompel over hoe erg dat wel niet zal zijn, wat hij had hoe oud hij was ..
Ik voel me dan altijd rot … Rot dat de mensen die een simpele vraag stelden zich nu zo bezwaard voelen. Rot, omdat ik wel eens overweeg om gewoon niks uit te leggen of te zeggen dat ik drie kinderen heb. Rot omdat het voor mij en mijn gezin intussen zo gewoon geworden is. Het doet geen pijn meer om te vertellen dat een van onze kinderen niet leeft.. Het is zo..
Ik zou willen dat het voor anderen ook gewoon zou zijn. Dat ze niet zo zouden schrikken van de mededeling maar dat het gewoon zo is en dat het daardoor makkelijker wordt om over hem te vertellen als een van ons …
Hij staat er altijd bij wanneer ik onze namen ergens onder schrijf, ook al zijn er kennissen die dat vreemd vinden, ook al is er schoonfamilie die hem niet noemt.
Jonathan hoort bij ons, zoals ook zijn broers bij ons horen. Ja we waren gebroken en intens verdrietig .. We missen hem elke dag en bij elke mijlpaal van broers is het weer een confrontatie dat hij die mijlpalen niet zal meemaken. Elke verjaardag elk toneelstuk op school, zelfs de tafel dekken waar standaard een bord te weinig op staat…
Maar voor ons is leven met een kind wat niet leeft gewoon geworden..
Dit te vertellen aan mensen die de ervaring niet met ons delen zal denk ik .. nooit gewoon voor me worden …
Liefs Lotte
Mijn naam is Lotte Blijenberg. Moeder van vier zonen, waarvan onze derde zoon Jonathan geboren werd na een zwangerschap van 22 weken nadat de 20 weken echo uit had gewezen dat hij trisomie 18 had wat niet met leven verenigbaar is. Ik schrijf graag van me af, het lucht me op wanneer ik mijn verhaal kan delen. Naast de zorg voor mijn drukke ( er zijn wat stempeltjes uitgedeeld aan mijn jongens ) gezin werk ik onregelmatig in een vruchtentuin waar je in de bijbehorende kas kunt eten of een lekker kopje koffie met huisgemaakte taart kunt komen eten. Onderwijs, opvoeden, rouw, maatschappij. Allemaal onderwerpen die mijn interesse hebben en waar ik dus regelmatig stukjes over schrijf.
Vind hier de andere blogs van Lotte.
