De droom die nachtmerrie wordt
December 2012: Het is nog maar kort geleden dat ik mijn miskraam heb gehad. Ik kom weer bij de gynaecoloog terug om te bespreken hoe nu verder.
Zijn advies is om mijn komende menstruatie af te wachten en dan weer te beginnen met de hormonen. Hier kan ik me in vinden, al heb ik ook angst dat mijn menstruatie lang op zich zal laten wachten. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik een half jaar geen menstruatie krijg. Met de gynaecoloog spreek ik af om tot begin januari mijn eigen cyclus af te wachten en anders krijg ik medicatie op mijn menstruatie op te wekken, zodat ik in ieder geval weer kan starten met die hormonen.
Lees HIER de rest van het dagboek van Irene.
De obsessie
Ik heb even mogen proeven aan het zwanger zijn. Dit smaakt naar meer. De wil om zwanger te worden wordt alleen maar groter. We kunnen gerust zeggen dat het zwanger worden een obsessie voor me begint te worden. Iedereen om me heen lijkt met het grootste gemak zwanger te worden en kinderen te krijgen.
Natuurlijk ben ik verdrietig om de miskraam, maar ik merk bij mezelf vooral de drang om weer snel zwanger te worden. Ik kan nergens anders meer aan denken en elke dag dat ik niet zwanger ben of niet bezig ben zwanger te worden voelt als een verloren dag.
Ondertussen ben ik zelf ook begonnen met ovulatie testen. Zo hoop ik te weten wanneer mijn eisprong is. Ik voel mijn eisprong weer en de ovulatietest is ook positief. Spannend! Nu weer wachten of ik over 2 weken ongesteld wordt.
De spanning stijgt.
Ik ben zo vreselijk gefocust op alles wat ik voel, of niet voel. Bij alles wat ik al dan niet denk te voelen vraag ik me af of het zwangerschapskwaaltjes kunnen zijn. Ik zal geduldig moeten wachten tot de weken voorbij zijn en ik wel of niet ongesteld ga worden.
Als ik op 1 januari 2013 een aantal dagen overtijd ben, durf ik een zwangerschapstest te doen. Weer leg ik deze onder een keukenrolpapiertje, om maar niet naar het knipperende tekentje te kijken. De seconden worden minuten… ik zucht diep en haal het papiertje weg.
Zwanger 2-3 weken
Het staat er echt! Ik roep Sven en ik kan wel huilen van geluk. Hoe bijzonder, tot een paar maanden geleden had ik gedacht dat zwanger worden echt een hele klus zou worden, en nu ben ik al voor de 2e keer zwanger. Het is wéér bij de eerste poging raak.
Ik voel me gezegend dat het, ondanks eerdere mislukte pogingen, toch zo soepel lijkt te verlopen nu we er eenmaal echt voor gaan.
Het verschil met de vorige keer is dat ik nu “al” 2-3 weken zwanger ben, volgens de test, dus 4-5 weken. In ieder geval al iets verder dan de vorige keer toen ik de test deed. Ik durf nauwelijks blij te zijn, want de kans dat het misgaat is natuurlijk nog zeker aanwezig.
Weer spreken Sven en ik af dat we het de komende weken voor ons houden. Weer ons geheim.
Half januari gaan we voor de eerste echo. Met knikkende knieën kom ik binnen bij de echoscopiste. Sven zit naast me en gespannen turen we naar het beeldscherm. De echoscopiste maakt een inwendige echo (dit begint al bijna minder genant te worden).
Daar is het… Hoe klein dat wezentje ook nog mag zijn wat daar in mij groeit, hij/zij heeft wél een kloppend hartje.. Ik was zo bang van te voren dat de echoscopiste zou zeggen dat er helemaal niets te zien was. Maar niets is minder waar. Ik zie met eigen ogen dat er een klein kindje in mij aan het groeien is.
Stralend verlaten Sven en ik het ziekenhuis. Het voelt goed! Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen: Ik ben zwanger!
Andere stress
Op mijn werk zitten we op dat moment in een re-organisatie. Eind januari hoor ik dat ook ik één van de medewerkers zal zijn die ontslagen zal worden. Er breekt een stressvolle periode aan. Het eerste wat ik op dat moment denk is dat ik me niet te druk moet maken om mijn werk. Dat is niet goed voor mijn kleintje.
Helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vecht mijn ontslag aan. Vanwege de zwangerschap ben ik beschermd tegen ontslag. Het zal uiteindelijk nog een tijd duren voor het ontslag ingetrokken wordt.
Inmiddels hebben we toch aan mijn ouders en schoonouders en broers en zussen vertelt dat we een kindje verwachten. Iedereen is ontzettend blij voor ons.
Er verstrijkt wat tijd. Ik ben inmiddels overgegaan van de gynaecoloog naar de verloskundige praktijk. Alles gaat goed dus de gynaecoloog ziet geen reden meer om me bij hem onder controle te houden. De twintig weken echo komt er aan en alles ziet er goed uit. We kiezen er voor om niet te weten of het een jongetje of een meisje is wat ik draag. Ik vind het een gek idee dat de echoscopiste wel weet wat wij krijgen. Ze heeft toch naar de geslachtsorganen moeten kijken om te checken of het er allemaal goed uit ziet.
De babykamer krijgt vorm
Thuis zijn we bezig met een verbouwing zodat we straks een babykamer kunnen maken. We bestellen bij een babyspeciaalzaak een bedje. Via Marktplaats kopen we een commode die we tijdelijk op onze eigen slaapkamer zetten, zolang de babykamer nog niet klaar is.
We struinen het internet af op zoek naar geboortekaartjes. Wat is er veel keus. Toch zijn we er snel uit hoe wij willen dat onze geboortekaartjes er uit zien. Ook over de namen zijn we het snel eens. Zowel voor een jongen als een meisje hebben we de naam al paraat.
De bewegingen
Als ik ruim 20 weken zwanger ben voel ik eindelijk onze kleine spruit bewegen. De placenta ligt aan de voorkant en de verloskundige geeft aan dat het daardoor wat langer kan duren voor ik goede bewegingen voel. Nu voel ik alleen nog bewegingen als ik rustig op bed lig en mijn handen plat op mijn, al wat dikkere, buik leg.
Sven kan, als we een paar weken verder zijn, ook af en toe wat bewegingen voelen, maar ook alleen als we er echt tijd en rust voor nemen. Overdag voel ik ons ukkie nog niet bewegen.
Ik ben 23 weken zwanger als eindelijk de brief van mijn werkgever in de bus valt met de bevestiging dat het ontslag is ingetrokken. Hoewel ik al die tijd in de overtuiging was geweest dat ik uiteindelijk tóch zou mogen blijven heeft het veel stress veroorzaakt. Ik hoop ontzettend dat ik nu rustig van mijn zwangerschap kan genieten.
De donkerste dag
30 mei 2013: Ik ben 26 weken zwanger. ‘s Morgens ga ik werken en op mijn werk spreek ik af dat ik vanaf nu halve dagen ga werken. We spreken af daar per direct mee te beginnen en om 12 uur ga ik lekker naar huis. Omdat mijn ouders de oppas op mijn nichtje hebben ga ik daar heen. Met mijn stiefmoeder en mijn babynichtje ga ik lekker wandelen en boodschappen doen. Ik heb wat last van mijn buik en naarmate we verder lopen wordt het almaar erger.
Het wordt zelfs zo erg dat ik op de terugweg even moet gaan zitten. Mijn stiefmoeder belt mijn vader om ons op te halen, de rest naar huis lopen gaat me gewoon niet lukken. Zowel mijn stiefmoeder als ik denken dat het komt door onze lange wandeling. Als we weer bij mijn ouders zijn ga ik even op de bank liggen.
Voor de zekerheid bel ik even met de verloskundige, maar zij ziet geen reden om langs te komen. Ze verwacht ook dat het komt doordat we best ver gelopen hebben en adviseert rustig aan te doen. Ik blijf onrustig en mijn buik blijft maar pijn doen. De angst dat er iets mis is met ons kindje neemt toe. Ik zeg tegen mijn vader dat ik bang ben, en dat ik het helemaal niet erg vind om buikpijn te hebben, als ik maar weet dat het goed zit.
Eind van de middag bellen we nogmaals met de verloskundige en dringen we aan op een bezoek. Zij komt, maar ziet nog steeds geen reden voor paniek. Inmiddels is mijn man klaar met werken en komt ook die kant op, we eten die avond bij mijn ouders, zoals elke donderdag.
De verloskundige denkt aan een blaasontsteking en adviseert straks bij de huisartsenpost wat urine in te leveren. Ze vraagt of ik ‘nu ze er toch is’ het hartje van ons kindje nog even wil horen.
Ik antwoord emotioneel dat ik niets liever wil.
Ze zet het doppler apparaat op mijn buik en het blijft oorverdovend stil……
Wil je het dagboek (de blogs) van Irene blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte
