De zwangerschap en de goede afloop

De zwangerschap en de goede afloop

Bij de termijnecho komen we er achter dat ik 11 juni 2014 uitgerekend ben. Het kan mij niet snel genoeg gaan. Ik ben vooral bang! Bang dat ik dit kindje (ook) ga verliezen. Hierdoor durf ik eigenlijk ook niet echt te genieten van de zwangerschap.

Lees HIER de rest van het dagboek van Irene.

Het voordeel van werken in het ziekenhuis is dat ik tussen het werk door af en toe naar de gynaecologie kan voor het maken van een echo. Ik maak hier ook graag gebruik van en ben ontzettend blij dat ze iedere keer opnoemen dat ik altijd mag komen.

Zeker in de eerste weken, als ik nog niets voel en zie ben ik met vlagen ontzettend bang dat het mis gaat.

“Als mensen zeggen dat ik moet genieten van mijn zwangerschap kan ik ze wel wat aan doen.”

Gemengde gevoelens

Ik ben in de war! Ik voel me zo ontzettend blij dat ik nu, weer, zwanger ben. Maar ik durf er ook amper van uit te gaan dat het nu wel goed af zal lopen. Ik voel me ook zo schuldig naar Feline*. Het is nog maar zo kort geleden dat ik van haar afscheid heb moeten nemen.

Omdat ik heel sterk het gevoel heb dat de hele reorganisatie die op mijn werk gespeeld heeft een rol heeft gespeeld in het overlijden van Feline*, bespreek ik met mijn collega’s en werkgever dat ik geen volledige dagen zal komen werken. Het voelt alsof ik aan mezelf, Feline* en dit kindje verplicht ben om nu meer rust te nemen. Het is zo fijn dat ik daar de gelegenheid voor krijg.

Mijn collega’s helpen me sowieso enorm in deze tijd. Er is alle begrip voor mijn tranen, angst en onzekerheid.

Als mensen zeggen dat ik moet genieten van mijn zwangerschap kan ik ze wel wat aan doen. Hoezo genieten? De zwangerschap voelt voor mij als een noodzakelijk kwaad om een kindje te krijgen. Hiervan genieten staat heel ver af van wat ik voel.

zwangerschap en angst

Bewegingen

Het valt me op dat ik in deze zwangerschap al vrij snel bewegingen voel. Hier ben ik zo blij mee. Dit geeft me het gevoel van bevestiging.

Omdat ik er moeite mee heb me te hechten aan dit kindje besluiten Sven en ik naar een haptonoom te gaan. Hier worden we geholpen om ‘contact’ te maken met ons kindje. Ook Sven leert hoe hij contact kan maken met ons kindje.

We maken hier bewust tijd voor, juist omdat ik af en toe zo bang ben dat we ons kindje gaan verliezen. Dit kindje verdient mijn liefde en aandacht, hoe lastig ik het ook vind..

Trauma

Elke echo ben ik zo ontzettend zenuwachtig. Zelfs als ik in de wachtkamer zit en ik onze kleine uk druk voel bewegen in mijn buik ga ik met knikkende knieën naar binnen. Ik durf niet mee te kijken als de echo’s gemaakt worden. Pas als de echoscopiste zegt dat ze een kloppend hartje ziet durf ik mee te kijken. Ik realiseer me dat ik door de echo waarop we hoorden dat Feline* niet meer leefde echt een trauma heb opgelopen. Zou dit ooit over gaan?

Ook deze zwangerschap willen we het geslacht van onze kleine uk niet weten. Met de twintig-weken echo horen we dat alles goed is. Gelukkig, onze kleine groeit goed.

Wel ontwikkel ik zwangerschapssuiker. Gelukkig niet in die mate dat ik aan de medicijnen moet, met behulp van een diëtiste heb ik het goed onder controle.

Extra bevestiging

In de week dat ik 26 weken zwanger ben ga ik 3 keer naar de gynaecoloog voor een echo. Ik heb echt die bevestiging nodig. Ook al weet ik dat het onzin is, want zelfs áls het deze zwangerschap mis gaat, zou het wel heel toevallig zijn als het rond dezelfde periode mis gaat. Maar tóch heb ik die bevestiging nodig. Iedere keer als ik voor een echo geweest ben, ben ik weer, voor even, opgelucht.

Als ik mijn ‘mijlpaal’ bereikt heb durf ik stiekem te hopen op een goede afloop.

We durven ook wat vorderingen te maken met de babykamer. Stel dat het deze keer goed afloopt zullen we toch een kamertje klaar moeten maken. Ik vind het heerlijk om in de babykamer te zijn. Het idee dat we hier straks misschien wel met een kindje zitten vind ik onvoorstelbaar. Ik kan me echt nog geen voorstelling maken hoe het zal zijn.

De weken verstrijken. Ik tel echt letterlijk de dagen en de weken af. Het kan mij niet snel genoeg gaan.

Mijn schoonzusje is iets eerder uitgerekend dan ik en mijn zus en mijn beste vriendin vlak na mij. Zij lijken een onbezorgde zwangerschap te hebben.

“Er is geen reden om bang te zijn,

maar ik kan het niet uitzetten.”

Spanning

Naarmate de tijd verstrijkt neemt de spanning toe. Mijn bloeddruk wordt (hierdoor) hoger.

Als ik met zwangerschapsverlof ga met 34 weken weet ik helemaal niet meer hoe ik de dagen door moet komen. Ik ben vreselijk aan het malen. Zo bang ben ik dat ik, nu het eind in zicht is, toch nog ons kindje ga verliezen. Er is geen reden om bang te zijn, ons ukkie is lekker druk in mijn buik, maar ik kan het niet uitzetten.

Als ik eenmaal gedacht heb dat het misschien wel mis gaat, ben ik pas gerust als ik bij de gynaecoloog of verloskundige ben geweest en een echo met kloppend hartje heb gezien. Regelmatig ben ik op controle bij de gynaecoloog. Mijn bloeddruk is steeds een beetje op de grens van wat acceptabel is. Hij wordt, naarmate de spanning toeneemt, hoger.

Met de gynaecoloog bespreek ik ook dat ik heel bang voor de bevalling, en misschien nog wel meer om te bevallen op 30 mei (de datum dat we hoorden dan Feline* niet meer leefde) of 2 juni (de dag dat ik beviel van Feline*)

De gynaecoloog is gelukkig erg begripvol en we bespreken ook een mogelijke inleiding. Hier moet ik over nadenken. Enerzijds wil ik heel graag wachten tot ons kindje zelf komt, maar de spanning loopt ook zo op, dus anderzijds wil ik zo graag dat het zo snel mogelijk komt.

Als ik ruim 36 weken zwanger ben kom ik op een vrijdag weer op controle. De gynaecoloog meet mijn bloeddruk en deze is weer wat gestegen. Hij stelt voor om, maandag 26 mei 2014,  zodra ik 37 weken zwanger ben, in te gaan leiden.

Ik wil niets liever, maar ik ben ook bang. Bang voor wat er komen gaat. Bang voor alle gevoelens die hierbij komen kijken.

Die avond gaan Sven en ik samen uit eten. We praten over hoe het zal gaan maandag. De gynaecoloog heeft ons gewaarschuwd dat het zomaar nog een paar dagen kan duren voor onze kleine er is. Hij verwacht wel dat ons kindje er voor 30 mei is.

De babykamer is helemaal af, de geboortekaartjes staan zo goed als klaar. De maxi-cosi staat klaar. Zouden we deze keer dan mét kindje thuiskomen?

“Ik voel me verdoofd..

Ik voel eigenlijk helemaal niets.….”

De bevalling

Maandag 26 mei worden we al om 7.00 uur in het ziekenhuis verwacht. We worden naar een kamer gebracht en het grote wachten kan beginnen. Het zal uiteindelijk nog tot maandagavond duren voor ik genoeg ontsluiting heb om te mogen persen en ook dat gaat niet helemaal zoals ik had gehoopt.

Uiteindelijk, na hulp van de gynaecoloog en een vacuümpomp, wordt onze kleine meid geboren.

Tess

Omdat ze wat verhoging heeft en wat kreunt wordt de kinderarts erbij gehaald. Ik laat alles over me heen komen. Ik ben kapot!

Tot het laatst heb ik gedacht dat ons kindje niet levend uit mijn buik zou komen en het is bijna een schok om me te realiseren dat ze er echt is. Ons meisje. Ze leeft! Een zusje voor Feline*, onze 2e dochter.

Ik heb het gevoel dat ik nu euforisch zou moeten zijn, alleen maar blij zou moeten zijn.

Ik voel me verdoofd.. ik voel eigenlijk helemaal niets.….

Wil je het dagboek (de blogs) van Irene blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte.
Irene is mama van Feline*, Tess en Hugo. Zwanger worden ging helaas niet vanzelf en er werd een behoorlijke weg afgelegd om te komen waar ze nu zijn. Juist omdat ze weet dat zwanger worden en een kindje krijgen niet vanzelfsprekend is geniet ze enorm van haar kinderen.

 

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram