Een crematie voor je kindje plannen, dat moet niet mogen
Afscheid..? ik wil helemaal niet nadenken over een afscheid. Sjors* hoort bij ons, ik wil hem bij me houden en niet delen met een ander. Laten we hem in besloten kring begraven zeg ik tegen mijn man. Maar hij wil graag iedereen de kans geven afscheid te nemen van onze knappe jongen. Ongelovig sta ik hem aan te kijken, wie komt er nu afscheid nemen van een baby van 12 dagen…
Maar hoe plan je nu een afscheid voor je eigen kindje, dat is toch een onmogelijke opgave.
Lees HIER de eerdere blogs van Ester
Afscheid
De begrafenisondernemer geeft mijn man gelijk. Geef mensen de kans afscheid te nemen van jullie zoon en Ester je moet ze ook de kans geven er voor jullie te zijn. Het kan me allemaal niet zoveel schelen doe maar wat jullie willen, achteraf blijkt ook dit wederom een goede keuze te zijn geweest. Maar hoe plan je nu een afscheid voor je eigen kindje, dat is toch een onmogelijke opgave.
We gaan in gesprek met de begrafenisondernemer, er moet een rouwkaart komen… rouwkaart ook al zoiets, het geboortekaartje is een week geleden de deur uit gegaan, de felicitatiekaartjes stromen nog binnen en daarnaast komen de eerste rouwkaarten ook. Ik had schilderijtjes laten maken voor onze jongens uiteindelijk wordt besloten het schilderijtje van Sjors* als voorkant te gebruiken, zo blijft het toch nog een beetje speels. En zal een kikker symbool blijven voor ons mannetje. Er moeten liedjes uitgezocht worden. Gelukkig hebben we hele lieve vrienden die samen met ons mooie liedjes uitzoeken, daar waar ik tot die tijd nog nooit van “het land van je ogen dicht” en “slaap zacht” gehoord had, zijn dat nu ongeveer de meest gedraaide nummers in ons huis.
Om toch even uit huis te gaan besluiten we boodschappen te gaan doen,
dit was echter niet zo’n goede beslissing…
De wereld om ons heen gaat door
Sjors* is fijn bij ons thuis en de dagen zijn eigenlijk best oké. Overdag zijn we bezig met Sjors* en kunnen we lekker bij hem zitten en ’s avond genieten we in het ziekenhuis van Bram.
we hebben nog een aantal dagen tot de crematie dus daar denken we nog niet aan. Ik wil zelf ook wat zeggen op de crematie en krijg het advies langs Sjors* zijn bed te gaan zitten en dan te schrijven. Dat werkt, het is een mooi verhaal geworden voor mijn knappe, lieve, stoere, sterke zoon. Toch gaat de wereld om ons heen gewoon door. Wat vreemd dat mensen gewoon boodschappen gaan doen en gaan werken, wat vreemd dat de wereld voor die andere mensen niet stil staat.
Pijn
Om toch even uit huis te gaan besluiten we boodschappen te gaan doen, dit was echter niet zo’n goede beslissing. Mensen die kijken en omdraaien, mensen die vlug een andere gang in lopen, mensen die je niet meer groeten. Met pijn in mijn hart ben ik weer naar huis gegaan. Waarom willen mensen niet over Sjors* praten, waarom zeggen ze niks. Hij heeft bestaan, hij is mijn zoon. Achteraf begrijp ik dat het geen onwil is geweest van mensen maar pijn heeft het zeker wel gedaan.
Het is zover
De avond voor de crematie hebben we een soort van afscheid gepland, mensen zijn welkom om Sjors* nog een keer te zien. Weer sta ik versteld van hoeveel lieve mensen er komen. Het heeft ons enorm goed gedaan dat al die mensen er voor ons waren (en nog steeds zijn). Die avond gaan we met gemengde gevoelens naar bed. Dit is echt de laatste dag dat Sjors* bij ons is. De volgende ochtend is het al vroeg druk in ons huis. We halen Sjors* uit zijn bedje, maken foto’s, knuffelen en leggen hem dan in zijn kistje. Samen met de oma’s maken wij het kistje dicht en samen brengen we Sjors* naar het crematorium. Het is super mooi weer, ik zie heel veel bekende mensen richting crematorium gaan en dat doet mij goed. De crematie is precies wat we ervan gehoopt hadden. Mijn vriendin zingt terwijl wij met het kistje de zaal in lopen. Mijn broer heeft een prachtig stuk geschreven en ook ik doe mijn verhaal. Er worden foto’s getoond en we laten ballonnen op. Ik heb natuurlijk weer niet bewust meegekregen wat er allemaal gebeurd is en wie er allemaal waren. We hebben een dvd waar alles op staat maar die hebben we tot de dag van vandaag nog niet bekeken, dat komt nog wel. En dan is het echt voorbij, dan moeten we naar huis daar waar Sjors* niet meer is. Hoe moeten we nu verder. Dat is een zorg voor later, we stappen in de auto en rijden naar het ziekenhuis. Knuffelen met Bram.
Wil je meer lezen van Ester? Blijf via Facebook op de hoogte.
Ester, 36 jaar, is getrouwd en een hele trotse mama van Sjors* en Bram. Parttime is zij werkzaam als inkoopmedewerkster. Houdt van fotograferen en probeert te genieten van de kleine dingen in het leven.
