Her life….Gastblog: Mama Godelieve vertelt
Toen ik zwanger was, was alles leuk en keek ik uit naar de toekomst. Ik leefde toe naar de data van de 20-weken echo, de uitgerekende datum, ik vergeleek zwangerschapskwaaltjes met mijn collega die maar 4 weken op mij vooruitliep en ik maakte plannen voor mijn verlof. Ik zag bij haar wat er bij mij zou gaan gebeuren, waar ik me op kon verheugen. Haar buikje dat zo mooi zichtbaar werd rond 18 weken, dat zou ik over een paar weken ook beginnen te ontwikkelen!
Maar toen kreeg ik krampen. En bloedverlies. En werd ik in het ziekenhuis opgenomen omdat ons kindje al ingedaald was en mijn baarmoedermond al dunner en korter werd. En dat is veel te vroeg met 15 weken en 2 dagen zwangerschap. Ik had eigenlijk nog goede hoop dat het wel beter zou gaan zo lang ik in dat ziekenhuisbed lag. Als mijn buik rustig zou worden, zouden ze een bandje om mijn baarmoedermond kunnen zetten om die dicht te houden. Even leek het er ook op dat mijn buik rustiger werd; de krampen namen af en het bloedverlies werd minder. Helaas was dat de stilte voor de storm. De krampen kwamen steeds regelmatiger en werden behoorlijk pijnlijk, en ik had zelf ook wel door dat het allang geen krampen meer waren, maar weeën. Tot die ene hele heftige wee. Opeens braken mijn vliezen en liep ik leeg. Alles wat ik wilde, was mijn kindje veilig in mijn buik houden, maar ik had niets te zeggen over mijn lichaam, dat blijkbaar zonder mijn toestemming had besloten dat ons kindje al geboren zou worden.
Nooit gedacht dat een kindje van 15 weken en 2 dagen eigenlijk al “af” is; het is een minimensje met handjes en voetjes, teentjes en vingertjes en een schattig klein neusje. Een baby, alleen dan vreselijk klein en in niets lijkend op de gezonde, bolle baby’s die ik van kraamfoto’s van vriendinnen kende.
Vanaf dat moment werd de toekomst meer iets om te vrezen. Mijn collega werd zwangerder en zwangerder, maar mijn buik groeide niet meer. Zij ging met verlof, terwijl ik juist weer net aan het werk ging. De afspraak van de 20-weken echo kon ik doorstrepen in mijn agenda. Met elke week die voorbij ging, leek de vroeggeboorte van ons dochtertje (want het was een meisje, hoorde we na onderzoeken) langer geleden. Daar had ik het vreselijk moeilijk mee, want mijn leven was eigenlijk stil blijven staan in die verloskamer, op maandag 22 september om 16.30 uur. Alles wat daarna kwam, leek plaats te vinden in een nieuw tijdperk. Ik wilde in de bubbel van die maandag blijven, bang dat ik anders zou vergeten hoe het was geweest en hoe verdrietig maar ook blij ik was met wat er was gebeurd…
Ja, ik had mijn kind verloren, maar ik was ook zwanger geweest, na bijna 10 jaar proberen, had echo’s gehad, een (soort van) bevalling meegemaakt, een kindje gekregen. Hoewel ik zoiets nooit meer hoop mee te maken, ben ik wel heel dankbaar dat ik dit mee heb mogen maken. Deze ervaring pakt niemand me meer af.
Die ervaring versterkte ook het gevoel dat ik moeder ben en het opnieuw wilde proberen. Vanwege mijn leeftijd (40 in mei) wilden we niet te lang wachten en zijn we na de onderzoeksuitslagen met betrekking tot de vroeggeboorte het medische traject opnieuw ingegaan. Achteraf veel te vroeg, maar ik kreeg nauwelijks tijd om daar over na te denken, want ik was meteen opnieuw zwanger.
De afgelopen maanden waren een rollercoaster van emoties. Verdriet om ons dochtertje en de zwangerschap die ik niet heb kunnen voldragen. Blijdschap omdat ik opnieuw zwanger ben. Angst dat het opnieuw fout zal gaan. Opeens vult mijn agenda zich met nieuwe data. Extra veel controles in het ziekenhuis, een nieuwe 20-weken echo die ik dit keer hopelijk wel haal, een nieuwe uitgerekende datum, nieuwe plannen voor een verlof.
Vorige week was ik 15 weken en 2 dagen, net zover als ik was toen het de vorige keer fout ging. De dag kwam en ging en was minder belangrijk voor me dan ik had gedacht. Nu leef ik toe naar aanstaande vrijdag, 13 maart, de dag waarop ik was uitgerekend van ons dochtertje. Een meisje dat er heel anders uit zou hebben gezien als ze nu geboren was in plaats van in september. Die ook een andere naam had gekregen dan we haar nu hebben gegeven. Een meisje dat nu al de rol van grote zus zal vervullen, terwijl dat qua tijd nooit zo had moeten zijn.
Vrijdagmiddag zijn we allebei vrij en gaan we naar het strooiveldje waar de as van ons dochtertje is uitgestrooid. Even samen stil zijn op de plek waar ze heel dicht bij ons is. Al is ze dat overal.
Mijn collega is inmiddels bevallen, van een gezonde jongen. Ik ben superblij voor haar, maar ook verschrikkelijk jaloers. Elke keer als ik plannen maak om op kraamvisite te gaan, durf ik toch weer niet. Hoewel ik zou willen dat ik haar kind zou kunnen zien als een voorproefje voor het mijne, is het op dit moment toch nog vooral het voorbeeld van wat ooit had kunnen zijn en niet van wat komen gaat. En die confrontatie ga ik lekker uit de weg.
