Gastblog: Een tweede begrafenis

Ik heb vorig jaar een gastblog mogen schrijven over mijn zwangerschap, ik verloor één van mijn dochters aan het gevolg van tts. De hele zwangerschap hebben we gevochten voor beide dochters, maar helaas is met 28 weken onze dochter Estelle overleden…

Via iui ben ik van mijn meisjes zwanger geraakt omdat op de één of andere manier het ons niet lukte..

Acht maanden na de geboorte van onze dochters voelde ik het… Ik ben zwanger!! Zonder hulp, gewoon spontaan! Wauw!

Bij de eerste controle bleek ik inderdaad zwanger van een gezond kindje, ons geluk kon niet op.Eindelijk is het geluk weer aan onze zijde, zo voelde dat voor ons.

De zwangerschap verliep goed, lichamelijk kreeg ik al gauw klachten, maar alles zag er prachtig uit. Het is natuurlijk ook angst die je met je meedraagt na het verlies van je kindje, die blijft, hoe goed het ook gaat…

Met 16 weken kwamen we erachter dat we een zoon zouden krijgen!Geweldig, dan is ons gezin compleet met een dochter en een zoon! Ook de 20 weken echo zag er prachtig uit, dus dat werd shoppen! Mooie stoere jongenskleding, heel wat anders dan het roze kamertje van ons meisje.

Toen sloeg het noodlot toe…

Het was 9 op 10 september 2015, 26 weken.

Mijn dochter was niet lekker, dus de hele dag druk met haar. Ik lig ‘s nachts op bed en bedenk me dat ik weinig tot geen beweging heb gevoeld in mijn buik… Ik zeg tegen mezelf, misschien slaapt hij, morgenvroeg maar voelen en als ik het niet vertrouw bel ik de verloskundige.

Ik ben vroeg wakker en ik ga voelen..

Ik voel niks, ik krijg een harde buik..

Dus direct bellen naar de verloskundige..

Ik was bang, maar ook weer niet, misschien is het weer de angst..

Mijn man is doordeweeks van huis, dus ik ga alleen, ik regel oppas voor mijn dochter, ik breng mijn man op de hoogte en ik kan direct terecht. Ik ging liggen, en voor mijn gevoel was het een uur lang stil. Ze zegt; “Ik moet het even van alle kanten het goed bekijken hoor.”

“Ja, prima, maar klopt zijn hartje?” Is mijn vraag..

Stil……..

Sorry, zijn hartje klopt niet..

Mijn wereld stort in, ik begin te schreeuwen en te huilen en ik kan niet meer stoppen… Dit kan niet, DIT KAN NIET! Huilend en schreeuwend bel ik mijn man, de verloskundige neemt het over, hij moet direct naar huis komen..

Mijn moeder wordt gebeld en zij komt direct.

Huilend en gebroken moeten we met de verloskundige naar het ziekenhuis, naar de gynaecoloog, want die moet het bevestigen?..

Verdomme.. ik wil hier niet zijn!

Ze kijkt vluchtig en we bespreken snel wanneer ik wordt ingeleid, morgen..

Ik wil nu naar huis!

Ja, en dan komt het geregel, het ergste is… Vorig jaar heb ik hetzelfde gedaan, dus ik weet verdorie precies wat we moeten regelen..

Maar… We hebben zijn naam nog niet! Hij mag niet geboren worden zonder naam!

Hij is onze zoon! We besluiten hem Gabriël te noemen, engel..

Mijn ouders nemen ‘s middags mijn dochter mee naar huis, ze moet nu niet bij ons zijn… Ik zit snachts buiten met een borrel en een sigaret… ik was zo goed weer gestopt met roken, maar volgens mij heb ik in 2 uur een pakje leeg gerookt, wat heeft het voor zin?..

De volgende ochtend meldden we ons in het ziekenhuis en ik kreeg tabletten om de weeën op te wekken..  Op 11 september 2015 om 18.57 is onze prachtige zoon Gabriël geboren,

Hij lijkt sprekend op zijn zus… Hij is prachtig mooi..

Make a memory kwam ‘s avonds om foto’s te maken en onze familie was erbij…

De dinsdag erop was de crematie.. We hielden het klein met onze familie en vrienden..

Ik laat de pijn niet toe..

Het is te zwaar…

Ik mis ze zo…

Één kind verliezen is al te veel..

Ik ben een trotse moeder van 3 kinderen

Maar waarom mag er maar één bij me zijn?

Angela