My life… waarom moeten er grenzen zijn?
Waarom laat je mijn kindje sterven? Waarom doe je niks om haar te redden? Waarom is mijn kindje niet foto waardig? Waarom is mijn kindje niet mooi genoeg? Is hij dan niet net zo compleet als de andere kindjes? Is zij dan niet net zo geliefd? Waarom denk je dat ik minder van hem hou, alleen maar omdat hij te vroeg is geboren? Waarom denk je dat zij nog niet echt een kindje is, alleen maar omdat zij de levensvatbaarheidsgrens niet heeft mogen bereiken? Waarom een grens? Alsof er een grens aan de liefde voor mijn kind bestaat!
Levensvatbaar
Een baby is rond de 24 weken zwangerschap ‘levensvatbaar’. Er zijn mensen die stuiteren bij deze benaming, hij voelt niet goed. Hoe pijnlijk moet het zijn als jouw kindje net een paar daagjes te vroeg komt en de artsen niks zullen doen om hem/haar te redden. Waarom is mijn kindje minderwaardig, waarom moet ik hem/haar in mijn armen houden en kijken hoe hij/zij het leven verlaat…
Het gaat tegen alles in wat je als ouder voelt, je moet je kind beschermen, je moet je kind veilig houden voor alle gevaren en je wil al helemaal niet je kindje laten sterven. Toch zijn er veel ouders die dit wel moeten doen. Juul* werd geboren met 32 weken, zij zou alle kansen van artsen hebben gekregen, maar al met 17 weken in de zwangerschap zaten wij in angst of zij de 24-weken grens wel zou bereiken.
Ik begrijp het gevoel wat je als ouder dan zal hebben. Deze keuzes zijn echter niet zomaar gemaakt. Natuurlijk heb je daar geen boodschap aan, want…. wat als….
Make a Memory
Een prachtige stichting met een prachtig doel. Kinderen die zijn overleden zo mooi en liefdevol mogelijk fotograferen voor een mooie herinnering voor de ouders. Zij hebben ook een grens, vanaf 24 weken komen zij, met uitzondering bij 23 weken. Hier hebben meerdere ouders die een extreem vroeggeboren kindje hebben verloren vaak moeite mee. Het voelt alsof jouw kindje er niet toe doet.
Toch wil ik het volgende erover zeggen. De gekozen leeftijdsgrens is een weloverwogen beslissing.
Make a Memory staat ervoor dat zij ten alle tijden hun dienst kunnen verlenen welke zij aan ouders aanbieden. De groep onder de 24 weken is dermate groot dat zij mogelijk ‘nee’ zouden moeten zeggen omdat er niet voldoende fotografen beschikbaar zijn. Om ouders tegemoet te komen welke hun zwangerschap op medisch advies moeten beëindigen hebben zij sinds dit jaar de grens verlaagd naar 23 weken.
Zij begrijpen heel goed dat het voor alle ouders heel belangrijk is om een waardevolle herinnering te ontvangen echter op dit moment gaat dat organisatorisch nog niet lukken. Om geen verschil te maken tussen aanvragen van ouders handhaven zij strikt de 23 weken grens.
Er zullen altijd ouders teleurgesteld zijn ook als ze de grens nog verder verlagen. Dit is niet wat zij willen, maar wel iets waar zij mee om moeten gaan. Make a memory bestaat volledig uit vrijwilligers, ook de fotografen doen dit geheel vrijwillig. Deze mensen kunnen niet elke dag afreizen. Hoe hard het ook klinkt… want voor jou staat de wereld op dat moment stil.
Stichting Still fotografie
Dus ik ben op onderzoek uitgegaan. Is er dan iemand die wel de ouders van extreem vroeggeboren kindjes fotografeert, kindjes jonger dan 24 weken? Want zoveel ouders weten niets van de mogelijkheden die er zijn, na het overlijden van je kindje. En als je de mogelijkheden niet weet, dan weet je ook niet dat je ernaar kunt zoeken. Met je overleden baby op schoot is dat niet iets waarover je op dat moment nadenkt, tenminste…. wij niet. zo wist ik niks van Make a Memory af en hebben wij dus alleen fletse foto’s van Juul*. En dit vind ik niet jammer, want ik heb tenminste foto’s Dat heeft ook niet iedereen…
Maar al zoekende kwam ik
Stichting Still fotografie tegen. Still Fotografie biedt kosteloos een fotoreportage aan aan familie van een ernstig ziek kind of ouder. Ook verzorgt ze de fotografie van zieke, stervende of o
verleden baby’s vanaf het 2e trimester van de zwangerschap. Maar ook hier zijn grenzen, en hun grens ligt topografisch. Op dit moment zijn zij alleen werkzaam in de provincies:
Utrecht, Groningen, Friesland, Drenthe en Overijssel Zij hopen op korte termijn te kunnen uitwijken naar andere provincies. Maar net als andere stichtingen, net als Make a Memory zijn zij afhankelijkvan donaties…
Jouw gevoel
Niemand ontkent jouw gevoel. Ik al zeker niet! Jij hebt ook recht op jouw gevoel en iedereen die hetzelfde heeft meegemaakt zal jouw gevoel erkennen. Ik schrijf dit blog ook niet ter discussie, ik schrijf dit niet om met jou en jouw gevoel in discussie te gaan. Het enige is dat ik wil is dat er aandacht voor bovenstaande stichtingen is. En hopelijk kunnen zij beiden uitgroeien.
Wil je één van of beiden steunen:
*De stichtingen hebben mij niet gevraagd om dit blog te plaatsen.
