happy middle

My life….wat is jouw lijfspreuk?

“There are no happy endings.

Endings are the saddest part.

So just give me a happy middle

and avery happy start.”

                                    – Shel Silverstein

Spreuken

Soms raken ze kant nog wal, soms lijkt het in drie zinnen te vertellen wie jij bent, hoe je in elkaar steekt en hoe je tegenover het leven staat. Spreuken, gezegdes, mini gedichtjes en motto’s.

Het hele internet staat er vol mee. De mooiste plaatjes en foto’s worden er omheen geknutseld en heel eerlijk gezegd….ik lees ze graag. Het vertelt veel over iemand die dit neerzet denk ik. En omdat ik meestal de mensen achter het plaatje wel ken (op Facebook dan) ben ik soms verbaasd dat hij/zij iets plaatst en soms denk ik: “ja, dit past wel bij hem/haar.”

Het kan aangeven in welke bui iemand vandaag is, of een hint geven dat er iets moois of juist heel vervelends is voorgevallen. Soms dus ook erg handig!

De eerste spreuken die ik me kan herinneren zijn die van Loesje. Altijd sloegen ze de spijker op zijn kop! Toch als ik dan naar haar website surf om een leuke voor vandaag uit te zoeken kom ik er niet uit. Net als vele ‘internet’ spreuken lijken ook hier weinig spreuken meer op mij te slaan. Sta ik dan echt zo anders in het leven? Zo voel ik me anders niet…

Na gedegen onderzoek (van mezelf) heb ik dan ook de volgende conclusie getrokken: Of spreuken zijn te licht en komen over alsof je hele leven heppie-de-peppie is….of het zijn spreuken die je zwaarmoedig over laten komen (dan is er nog de derde optie…dat is dat ik er te zwaar aan til). Ik kan geen van beide zijn.

Ik sta niet in het leven alsof het één bak ellende is (Ik heb een heel zwaar leven of wat hebben we het toch zwaar zal ik nooit roepen), ik hou niet zo van op deze manier “zielig” doen/zijn. Maar ik kan (en wil) niet ontkennen dat wij iets heel zwaars hebben meegemaakt wat ons leven soms dan toch wel zwaar maakt. Dit mag van mij niet de overhand krijgen, ik wil hier niet in hangen. Maar zo onbezorgd en flierefluitend door het leven gaan kan ik ook niet meer.

De eerste werkdag, na 1,5 jaar

Op de goede weg, onderweg naar mijn eerste werkdag. Misschien komt het door het trieste weer (ik denk het echter niet), maar voordat ik de school in loop voel ik de waterlanders opkomen. Waar komen die vandaan!?!? En ik loop nog heel even te treuzelen, moet ik wel naar binnen? Ga ik deze stap maken? Ik herpak mezelf en ik stap de drempel over, ik heb er zin in! Drie stappen verder staan drie collega’s (inclusief de directrice) en er wordt meteen gevraagd hoe het is. Een normale vraag die we allemaal dagelijks stellen (zonder eigenlijk een serieus antwoord terug te krijgen) en in plaats van “goed hoor” te roepen merk ik dat de vraag me enorm overvalt  …. Sta ik daar bij binnenkomst van mijn eerste werkdag toch ineens te janken. Ik schaam me rot (ik weet dat het niet hoeft, maar doe het toch). Straks krijgt ze meteen spijt dat ze me aangenomen heeft, straks denkt ze dat ze één of ander wrak in dienst heeft….”Ik vind het echt wel leuk om te gaan werken hoor.” probeer ik met mijn ogen te zeggen. Maar deze liggen vol water dus waarschijnlijk kijk ik alleen maar heel zielig. Maar ze zijn alle drie heel lief en vol begrip en al snel is mijn vreemde huilbui  ook weer over. Mijn werkdag kan beginnen. (Maar goed dat de kinderen volgende week pas komen!)

Ook deze eerste stap was even lastig, maar het blijkt maar weer dat je ook lastige momenten niet uit de weg moet gaan, dan kom je namelijk nooit vooruit!

Forumtip: Wel of niet aan het werk? (praat over jouw ervaring en reden waarom je wel of niet ging werken na het overlijden van je kindje, hoe reageerde jouw omgeving hierop?)

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie