Heb jij je droombaan al gevonden?

My life…Heb ik eindelijk mijn droombaan gevonden?!

Jong en moeder

Nog maar net 21 was ik, niks vermoedend, zonder angst en naïef. Niet wetend wat me allemaal boven het hoofd zou hangen ben ik redelijk jong, en een beetje ondoordacht en veel te snel, moeder geworden van Danny. Zo’n gevalletje van: “Ik wil het, en ik wil het nu!” (en het dan nog krijgen ook) En daar lag hij, in de couveuse, een klein en teer mannetje. Zijn eerste foto was niet op mijn buik, maar achter glas. Ik had geen idee of het ernstig was, ik had geen plan voor de toekomst. Ik wilde gewoon moeder worden. En ondanks dat ik er niet echt over nagedacht had heb ik nu een prachtige 17-jarige puberzoon.  Hij gaat naar school, hij werkt, is vriendelijk, dus ergens heb ik toch iets goed gedaan! Of ik het weer hetzelfde zou doen is een andere discussie, wat ik wel weet is dat ik mijn droombaan aan me voorbij heb laten gaan…

NICU

Neonatologische Intensive Care Unit. De afdeling waar men de pasgeboren baby’s verzorgen die te vroeg geboren zijn, een veel te laag geboortegewicht hebben of om een andere reden ziek zijn. Alleen de grotere (academische) ziekenhuizen hebben deze afdeling. Hier ligt mijn droombaan. De zorg voor deze kinderen, en niet te vergeten hun ouders, lijkt me het mooiste en meest dankbare werk om te doen.

Vroeger wist ik nooit wat ik wilde. Rond mijn twintigste wist ik alleen dat ik kinderen wilde en daarom koos ik ervoor om jong moeder te worden. Danny lag op een gewone couveuse afdeling, geen NICU. Toch merkte ik hier dat ik wist wat ik zou willen worden! Ik wilde verpleegster worden, en wel op een couveuse afdeling (zoals ik dat toen noemde). Dit stond echter in de weg met mijn bewuste keus om fulltime moeder te worden. En aangezien dat toch echt voor ging, werd ik geen verpleegster op de NICU.

Toch naar school

Het gekke is, dat mijn keuzes daarna heel anders liepen. Ik had bedacht dat verpleegster zijn met twee jonge kinderen (Nikki was er inmiddels bij) niet handig zou zijn, met wisselende diensten enz. Ondertussen had ik veel vrijwilligerswerk gedaan via de peuterspeelzaal en had ik een baan als onderwijsassistente. Ik vond mijn werk heel leuk en (zonder opscheppen) ik was er verdomd goed in! De meest logische keuze was daarom de lerarenopleiding. Nadenken over de opleiding in de verpleging deed ik allang niet meer.

Maar toch…

Jaren heb ik er niet meer aan gedacht. Ik doe mijn baan als juf met heel veel plezier! Toch, toen ik zwanger was van Juul kwam alles weer boven borrelen. en mijn verlangen om dit werk te doen werd ineens heel sterk. Omdat Juul ook op zo’n afdeling terecht zou komen hebben we een rondleiding gekregen. Voor het eerst was ik op een neonatologie afdeling. Ik vond het prachtig. Natuurlijk is het vreselijk triest om die kindjes te zien. Baby’s van 750 gr, waar je bijna doorheen kan kijken. Maar wat mooi dat er mensen zijn die vechten voor deze kinderen. Die de ouders de mooiste momenten van hun leven kunnen geven, door bijvoorbeeld te buidelen, terwijl zij zich in de meest vreselijke periode van hun leven bevinden. Dit wil ik en wel nu!

Ik had besloten om na mijn zwangerschapsverlof te gaan solliciteren voor de opleiding! Ik had toch geen werk dus dit was het moment. Fulltime moeder zijn hoeft van mij niet meer, niks mis met een moeder die werkt!

Een nieuwe droombaan

Door het overlijden van Juul en onze wens om toch nog een keer vader en moeder te worden, heb ik besloten dat deze opleiding  er voor mij niet meer in gaat zitten. Er is namelijk één ding wat het wint van elke droombaan en dat is nog een kindje krijgen! En het is goed zo, het is geen probleem. Waarschijnlijk is het voor mij nu toch een veel te zware baan (emotioneel gezien) en ik heb inmiddels weer een ontzettend leuke baan als juf op een erg leuke school.

Maar als je denkt dat ik hier genoegen mee neem, dan heb je het mis. Ik ga mijn bijdrage aan deze kindjes en ouders nog doen. Net als dat ik hoop dat ik door mijn boek en blogs ook ouders van vlinderkindjes steun en herkenning bied…zo ga ik op een dag ook via mijn schrijven hopelijk ook wat kunnen betekenen voor ouders en verpleegsters die de NICU beleven. Alles op z’n tijd, maar dit keer niet van uitstel afstel maken. Want ik heb een nieuwe betekenisvolle droombaan gevonden! En je raadt het al, dat is schrijven. Maar wel schrijven met het doel om mensen te helpen… je droombaan is het verlengde van je persoonlijkheid, las ik ergens. Momenteel past niks dus beter bij mij dan schrijven!

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie