Hellp, er moet een wonder gebeuren

Hellp, er moet een wonder gebeuren

“Er moet een wonder gebeuren.” Dat waren de woorden die de kinderarts tegen ons zei. Er moet een wonder gebeuren, maar dat gebeurt niet. Hij gaat het niet redden. Bam, daar sta je dan met beide benen op de grond, onze stoere, sterke kleine jongen gaat dood. Wat er toen door ons heen ging is eigenlijk niet te beschrijven…

Eindelijk zwanger

Zwanger worden ging niet vanzelf maar uiteindelijk hadden we dan toch een positieve test! Bij de eerste controle in het ziekenhuis bleek ik zwanger van een tweeling. De zwangerschap verliep voorspoedig en we waren voorbereid op alles! Nou ja, alles, niet op wat ons te wachten stond.
Met 32 weken zwangerschap kwam ik in het ziekenhuis terecht ik had alle symptomen van het Hellp syndroom. Ik zou tot de bevalling niet meer thuis komen. Al bleef ik elke dag volhouden van wel.

34 weken

Met precies 34 weken zwangerschap was het dan zover, de jongens moesten geboren worden. Heel bewust heb ik het allemaal niet meegekregen want Hellp had mij behoorlijk in de tang. Met een spoedkeizersnede kwamen twee kerngezonde jongens ter wereld Sjors* en Bram. Het grote genieten kon beginnen! Kleine domper was wel dat ze nog in het ziekenhuis moesten blijven, maar ach een paar weekjes couveuse was zo’n ramp nog niet.

Tweeling door Hellp met 34 geboren

18 mei

De eerste week stond in het teken van genieten, wat heerlijk om eindelijk een beetje te kunnen moederen. De slangetjes, piepjes en dipjes namen we voor lief. Het belangrijkste was dat ze groot en sterk werden. Tot Bram ziek werd en naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit, red.) moest en Sjors gezellig met hem mee ging.
Eigenlijk maakte we ons nog steeds geen zorgen. Totdat ook Sjors ziek werd. Mijn moedergevoel zei me steeds terug te gaan naar het ziekenhuis, ondanks dat ik zelf nog moest herstellen van Hellp. Eigenwijs is ook wijs.

De verpleegster sprak me nog aan, ik begin me toch een beetje zorgen te maken over jullie jongen, maar we hebben nog legio mogelijkheden. Enigszins gerustgesteld zijn we thuis gaan slapen. Vrijdag 18 mei de kinderarts belt al vroeg op, hij wil wat bespreken of we naar het ziekenhuis willen komen. Diep in mijn hart wist ik wel hoe laat het was maar wilde het nog ontkennen. Met lood in onze schoenen liepen we naar onze jongens. Bram lag vrolijk in de couveuse maar Sjors niet… we zagen het al, we wisten het al dit ging hij niet redden.
De kinderarts was meteen vrij duidelijk Er moet een wonder gebeuren, maar dat gebeurd niet. Jullie zoon gaat het niet redden… Die middag is hij in onze armen overleden.

couveuse met 34 wekenoverleden na vroeggeboorte

Hoe verder

Inmiddels zijn we bijna 5 jaar verder. Vijf jaar woede, onmacht, huilen, gillen en missen. Vijf jaar goed bedoelde adviezen en opmerkingen. Je hebt er nog een over… Nee zou ik wel willen gillen “Ik heb er 1 tekort!” Vijf jaar waar Bram zijn kleine grote broer moet missen en de wereld alleen moet ontdekken. Vijf jaar waarin alle mijlpalen door maar 1 in plaats van 2 kinderen werden gehaald. Sjors* is een belangrijk onderdeel van ons gezin. We noemen zijn naam, hij heeft een plekje in ons huis en in ons hart. Ik mis hem nog steeds iedere dag. Wat zou ik er veel voor over hebben om hem nog even te kunnen zien, knuffelen en aanraken. Wat zou ik daar veel voor over hebben.

Wil je meer lezen van Ester? Blijf via Facebook op de hoogte.

Ester, 36 jaar, is getrouwd en een hele trotse mama van Sjors* en Bram. Parttime is zij werkzaam als inkoopmedewerkster. Houdt van fotograferen en probeert te genieten van de kleine dingen in het leven.

 

 

 

  4 reacties op “Hellp, er moet een wonder gebeuren

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram