Het verhaal van Matthias en Lander

Het verhaal van Matthias en Lander

2013 kon niet mooier afgesloten worden. De testen zijn overduidelijk. We mochten een wondertje verwachten. Jongen of meisje, geen idee, maar je bent meer dan welkom. Wat hebben we in spanning zitten wachten tot we echt met ons kleine wondertje mochten kennis maken. Groot was onze verbazing toen we op de echo niet één maar twee hartjes hoorden kloppen. Twee hartjes van twee identieke kleintjes. Mama wist niet goed wat zeggen en papa was nog stiller dan anders. Zó speciaal.

25 februari 2014… Een belangrijke dag vandaag. De 12-weken echo. Alle orgaantjes zien er perfect uit en alle testen zijn oké. Een hele opluchting. De gynaecoloog vertelt ons dat we waarschijnlijk twee jongetjes mogen verwachten. Joepie, dacht ik, twee stoere broers. Een golf van onvoorwaardelijke liefde valt op dat moment als een warme deken over me heen. Matthias, terwijl je samen met je broer ligt rond te tuimelen in mama’s buik, kon je het niet laten om al even te zwaaien naar ons. Een moment dat voor eeuwig in mijn geheugen staat gegrift. Nooit gedacht dat het ook de laatste keer zou zijn dat je naar ons zou zwaaien.

In maart gingen we nietsvermoedend naar het ziekenhuis voor wat een routinecontrole zou moeten worden. Blij dat we jullie nog eens konden bewonderen. Maar al gauw stortte onze wereld in. Mijn baarmoederhals was al veel te kort. Af en toe kwam er een hoofdje piepen. Er werd nog een vaginale ring geplaatst in de hoop dat dat de bevalling zou tegenhouden. En ik kreeg platte rust voorgeschreven. Het enige dat we verder nog konden doen, was bidden en hopen. Bidden en hopen dat jullie, twee kerngezonde kereltjes, nog een paar maanden veilig in mama’s buik zouden blijven zitten.

Maar zaterdag 22 maart kreeg ik ‘s avonds plots een enorme buikpijn en ik weet nog dat ik ontzettend bang was. We zijn in een hels tempo naar het ziekenhuis gereden en al gauw werd duidelijk dat de weeën op gang waren gekomen. Ik zou gaan bevallen van twee kindjes die geen levenskansen hadden gezien de termijn van 16 weken. Wat er dan door je heen gaat, is onbeschrijflijk. Je moet nog aan de bevalling beginnen en je weet dat je je kindjes zal verliezen.

Om kwart voor twaalf kwam onze Matthias stil ter wereld. Een kwartiertje later mochten we kennis maken met zijn kleine broertje, Lander.

Na de geboorte hebben onze twee kereltjes bij ons gelegen. Wat waren ze mooi, zo perfect. Tien kleine teentjes, tien kleine vingertjes,… Niks mis mee aan de buitenkant. Twee mooie jongetjes maar wel dood.

Mijn kleine, lieve kereltjes,

Jullie waren nog zo klein toen jullie geboren werden, zo rood, zo kwetsbaar. Ik durfde jullie blote velletje amper aan te raken, heb jullie nauwelijks vastgehouden. En toen ik onlangs jullie foto weer eens bekeek, zag ik pas hoe mooi jullie waren. Hoe fijn jullie gezichtje was. Dat jullie echt kindjes van mij waren. Onze zoontjes. Bevallen van jullie was heftig. Mijn lijf en geest waren er nog lang niet aan toe en protesteerden hevig. Het had weinig gescheeld of ik was met jullie meegevlogen. Voor het eerst in mijn leven was ik niet meer bang van mijn eigen dood. Ik wilde bij jullie zijn, hoezeer ik het leven ook liefhad. Maar jullie zijn bij me, in mijn hart.

Ondanks het grote verlies denk ik ook nog met veel warmte aan deze avond/nacht terug. We zijn erg warm en begripvol opgevangen door het verplegend personeel en de dokter. Het deed ergens toch ook wel deugd dat we in dit hele verhaal zo werden gesteund  en vol warmte werden opgevangen. De foto’s en de hand- en voetafdrukjes die de vroedkundige gemaakt heeft, zijn prachtig geworden. Ik heb ze ingelijst en een mooi plekje hier thuis gegeven.

De volgende dag al zijn we naar huis gegaan. Achteraf bekeken misschien te snel. Maar de muren kwamen op me af in dat ziekenhuiskamertje.

Op automatische piloot reden we naar huis door een voor ons stille, lege wereld, alhoewel deze voor anderen gewoon verder draaide. Toen we thuis kwamen voelde het heel raar. Ik kon maar niet bevatten dat dit de harde realiteit was.

De eerste week werden we geleefd. We moesten ineens een begrafenis regelen. De omschakeling van de wieg naar een grafje was te groot. De telefoon stond niet stil, berichtjes, kaartjes,…

We zagen vreselijk op tegen de begrafenis. Deze vond plaats in besloten kring met alleen een paar naaste familieleden en onze beste vrienden. We hebben ervoor gekozen om onze zoontjes samen in één kistje te begraven. Voor ons hoorden ze samen te zijn. Ze hadden al die maanden samen in mijn buik doorgebracht, dus vonden we het niet meer dan normaal dat ze voor altijd samen zouden blijven. We hebben op het kerkhof een persoonlijk tekstje en liedje opgedragen en we hebben het kistje met onze jongens naar hun laatste rustplekje gedragen. Wat waren ze licht. Terwijl ik daar liep bedacht ik me dat ik daar had moeten lopen met een kinderwagen. In plaats daarvan tilde ik mijn eigen kinderen naar hun grafje. Onvoorstelbaar hard en zo oneerlijk! Ik voelde me boos en verdrietig. Intens verdrietig.

Ik herinner me nog toen we moesten kiezen tussen een grafje of een crematie dat ik eigenlijk niets wou. Onze kinderen terug, dat is wat we wilden. Het is moeilijk om op dat moment zo’n keuze te maken. Maar achteraf gezien hebben we de juiste keuze gemaakt. We hebben op een mooie, serene manier afscheid kunnen nemen en we hebben een plekje waar we steeds naar toe kunnen gaan.

Ook de weken na de begrafenis zijn voorbij gegaan in een roes. We waren nog steeds verdoofd. De hele wereld draaide door en wij stonden stil. Ik wilde niets. Ik vond het zo raar dat mensen nog over andere dingen konden praten. Ik dacht bij alles “Waar gaat het over?” Toen Simon terug ging werken, was ik alleen in een huis vol babyspullen maar zonder kinderen. Mijn lijf zat vol hormonen en moest herstellen van de bevalling. Ik heb die eerste weken (in tegenstelling tot die eerste dagen toen ik liefst geen mensen wou zien) regelmatig mensen bij me gehad. Ik had een enorme behoefte om te vertellen wat er gebeurd was.

Confrontaties met gezinnen met kinderen en met zwangerschappen blijven ook nu nog altijd moeilijk. Dat is de grootste confrontatie met hoe ons leven nu had moeten zijn. We voelen dat ons leven niet meer klopt. De stilte in huis voelt onnatuurlijk aan. We zijn ouders geworden, maar hebben geen kinderen om voor te zorgen. We zijn onzichtbare ouders. We zagen de toekomst met onze twee kereltjes al helemaal voor ons en dat is nu allemaal voorbij. Nooit zullen wij Matthias en Lander hun eerste tandjes zien krijgen, hun eerste woordjes horen zeggen,… We hebben slechts een paar korte herinneringen: de echo’s, hun schopjes, het moment dat ze geboren zijn. Het doet pijn dat het daar altijd bij zal blijven.

Twee jaar zijn ondertussen voorbij gegaan. Twee jaar waarin ik gevoelens heb leren kennen die ik nog niet eerder kende. Het onbeschrijflijke, mooie gevoel van moeder zijn, maar ook het ondraaglijke gevoel van verlies. Een verlies zo pijnlijk, dat je raakt in het diepst van je ziel, je hart totaal verscheurd. Een pijn waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Maar ook een gevoel van verlangen, een verlangen naar het zorgen voor je kindjes, het knuffelen en aanraken van je kindjes. Ik verlang soms zo erg naar onze kereltjes, maar ik zal ze nooit meer in mijn armen kunnen sluiten. En dat gevoel kan ondraaglijk zijn, dat je soms niet meer weet hoe je met dit gevoel moet leven.

Ik loop sinds de geboorte van onze jongens rond met een litteken. Een groot, gapend gat waar mijn hart uit mijn lijf werd gerukt toen we ze moesten achterlaten. Gebroken was ik. Een wonde die heel zachtjes is geheeld dankzij de liefde en vriendschap die we mochten ervaren van vrienden en familie. Dankzij de mensen die ons verdriet en onze zware rugzak mee hielpen dragen. Dankzij de vele knuffels en schouders om op uit te huilen. Dankzij de lieve mensen die onze Matthias en Lander ook nooit zullen vergeten en ze voor altijd mee in hun hart dragen. Een litteken dat ik voor de rest van mijn leven met me mee draag. Een litteken dat voor altijd blijft maar wel mooi genas. Ik ben dankbaar voor de vrienden die de dood van onze jongens niet wilden oplossen, maar die mij toonden dat ik voor altijd de trotse mama mag zijn van twee geweldige kereltjes, mensen die mij hoop en perspectief gaven voor een leven mét Matthias en Lander en niet ná Matthias en Lander.

Wat nu nog blijft is de herinnering en zeker weten we één ding… Matthias en Lander leven verder in ons hart… We zullen hen nooit vergeten…

Liefs Annelies