Hoe groot is het taboe: een overleden baby

My life…ik praat graag over al mijn kinderen!

Taboe; Iets waarvan veel mensen vinden dat het niet mag, of waarover je niet mag praten, Onderwerp dat niet (vaak) besproken wordt…..

Het verlies van een baby. Er blijkt toch nog een redelijk taboe te liggen op het praten over dit onderwerp. Al is het niet zo ernstig als jaren geleden, het is nog niet de wereld uit. Als je dertig jaar terug gaat werd je niet eens erkend als moeder! Je kindje kreeg niet eens officieel een naam. Alsof het nooit had bestaan werd het bij je weggehaald en kreeg je het nooit meer te zien. Gelukkig hebben we daar al grote stappen in gemaakt!

Ik begrijp denk ik wel waar het vandaan komt, dat je het nooit geheel de wereld uit zal kunnen helpen. Het is een te verdrietig en te pijnlijk onderwerp. Het moet niet te dichtbij komen, want als het dichtbij komt, dan kan het zo zijn dat het werkelijkheid wordt. Het kan jou dus ook overkomen. Als je ergens niet over praat dan is het er niet! Een beetje vermijdend. Het komt echt voor dat ouders van een vlinderkindje leden van de familie of bepaalde vrienden niet meer (of heel weinig) zien. Heel extreem vermijdend gedrag! Helaas werkt dit niet voor de personen die zich middenin de situatie bevinden. Je kunt er niet omheen. Het vermijdende gedrag komt misschien voort uit ongemak over de situatie. Misschien komt het doordat men niet weet welke houding ze aan moeten nemen. Hier kan ik totaal inkomen, het is ook niet niks. Wat zeg je tegen ouders die net hun kind hebben begraven? En hoe zit dat na een half jaar? Maar om nou weg te blijven?!

Ook ik had nooit gedacht dat het ons zou overkomen. tot de laatste seconde dat ik onder narcose ging en zij Juul gingen halen, wist ik dat het goed zou komen. Het gebeurt namelijk altijd bij een ander, niet bij ons… Maar dan, dan zit je er ineens middenin en staat je leven ondersteboven. Om de herinnering levend te houden ben je er de hele dag mee bezig. Wij vinden het heel fijn om veel over haar te praten, dat ze erbij hoort. Voor sommige is dit misschien heel raar. en die mensen denken dan soms dat het tijd wordt dat we eens verder gaan met ons leven, dat we er niet zo in moeten blijven hangen. Maar zo zit het niet. We zijn verder gegaan, we blijven er niet in hangen, we zoeken er geen aandacht mee. We willen gewoon dat ze geaccepteerd wordt als lid van ons gezin. Ik wil net zo over haar praten als over mijn andere kinderen. Het moeilijke is dat je al snel steeds dezelfde verhalen vertelt. We hebben namelijk niet zoveel tijd gehad met haar, waardoor onze gesprekken over haar beperkt blijven en we regelmatig in herhaling vallen.

2014-10-05-17-32-10-416Soms heb je als buitenstaander misschien gewoon geen zin om weer te praten over het verlies. Pffff, altijd maar dat vreselijk verdrietige onderwerp! Je wilt wel weer een keer ouderwets gezellig samen zijn! Lekker een wijntje en een avond vol lol, net als vroeger, net als voorheen, net als toen je vriendin/zus (wie dan ook) nog niet haar kindje verloren was. En ik begrijp dat! Echt! En ik weet nu dat die avonden er heus wel weer kunnen zijn, maar zelfs nu heb ik niet altijd in de hand hoe mijn dag of week is. En op deze momenten werk ik mee aan het ‘taboe’ . Ze hoeven er niet over te praten, ik wil ze niet ‘lastig vallen’ met mijn verdriet. Daar zitten ze niet op te wachten, En nog meer van zulke gedachtes…En soms heb ik zelf gewoon geen zin om erover te praten. Gelukkig kom ik het niet vaak tegen in mijn familie en vriendenkring. Iedereen is heel erg medelevend, maar behandelen ons niet alsof we zielig zijn. Want dat willen we ook echt niet, we zijn niet zielig. Wij hebben het geluk een goed evenwicht te hebben gevonden. Wij maken persoonlijk weinig mee van het taboe. Maar dat is niet de regel, meer een uitzondering…

Terwijl ik eigenlijk al klaar ben met schrijven en foto’s wil maken voor dit blog merk ik iets…Ik wil graag de urn van Juul op de foto zetten. Iets brengt meteen twijfel naar boven. Zitten mensen hier wel op te wachten? Willen mensen haar urn wel zien? Vinden ze het niet te confronterend? En ik twijfel om het te doen. Maar ik wil het taboe een stukje verder verbreken. Al eerder had ik het blog over ‘foto’s van je overleden baby op social media plaatsen’ HIER. En daar zag ik dat mijn lezers redelijk openstaan hiervoor. Op een andere site (zwangerschapspagina) kreeg ik een andere uitslag. daar vond men over het algemeen dat het te confronterend en misschien zelf wel eng is. Ik zal dan ook (nog) geen foto’s van Juul plaatsen, maar hier zie je wel hoe ze bij ons thuis “erbij staat”!

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie

  10 reacties op “Hoe groot is het taboe: een overleden baby

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram