Hoe onze roze wolk een inktzwarte wolk werd
De verloskundige kan geen hartje vinden. Nog steeds is zij niet in paniek, maar bij mij slaat de paniek wél toe.
Ik wil schreeuwen naar Sven dat hij naar me toe moet komen, maar ik houd me in.
De verloskundige zegt dat ze met het ziekenhuis gaat bellen en dat we daar met spoed naar toe moeten om een echo te laten maken.
Ik vertel Sven en mijn ouders wat er aan de hand is. Sven heeft nog alle hoop dat het toch nog goed komt. Mijn zus en zwager, die ook bij mijn ouders aangekomen zijn, proberen me moed in te praten. Toen mijn zus zwanger was van haar, nu 3 maanden oude, dochtertje, heeft ze ook een keer zo’n situatie gehad. Bij haar bleek het apparaat waarmee naar het hartje gezocht werd stuk.
Ik luister naar ze en probeer mijn moed te bewaren, maar mijn gevoel zegt iets anders.
Mijn stiefmoeder en mijn zus gaan met Sven en mij mee naar het ziekenhuis.
Lees HIER de rest van het dagboek van Irene.
De bevestiging van wat ik al wist
Onderweg in de auto leg ik mijn handen op mijn gespannen buik. Ik probeer uit alle macht bewegingen te voelen, maar al wat ik voel is spanning en pijn.
We melden ons bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis en worden naar de afdeling gynaecologie gebracht. Gelukkig is dit niet het ziekenhuis waar ik werk.
We worden door een assistente naar een kamertje gebracht en een arts in opleiding komt om een echo te maken.
Ik durf niet mee te kijken. Had ik al gehoopt dat ze snel zou zeggen dat er helemaal niets aan de hand is, ik hoef maar naar haar gezicht te kijken om te weten dat dit niet is wat ze zal gaan zeggen.
Het echo apparaat gaat over mijn buik heen en weer. De arts in opleiding vraagt aan de assistente of ze de gynaecoloog wil halen.
De gynaecoloog is er gelukkig snel en ook zij maakt een echo. Het blijft stil, te stil.. Ook de gynaecoloog zwijgt.
Als de spanning me te veel wordt vraag ik of we even kunnen stoppen. De gynaecoloog kijkt me aan en spreekt de worden uit die ik zo gevreesd heb: “jullie hebben al vaker echo’s gehad en weten hoe snel we normaal een kloppend hartje zien….”
Het einde van de wereld
Dit is het! Hier stopt mijn wereld! De gynaecoloog heeft het gezegd. Ons kindje is overleden. Overleden in mijn buik.
De gynaecoloog laat ons even alleen. Naar mijn stiefmoeder schud ik mijn hoofd, tegen Sven zeg ik dat het me spijt. Wat spijt me? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het voelt alsof ik vreselijk gefaald heb.
Mijn vader wordt, door mijn stiefmoeder, gebeld en Sven belt zijn ouders. Als hij zijn moeder aan de telefoon heeft en zegt dat we in het ziekenhuis zijn breekt hij. Mijn zus neemt de telefoon over en vertelt wat er gebeurd.
Ik huil niet. Ik kan niet huilen! Ik moet overleven. Het voelt alsof ik flauw ga vallen.
Als de gynaecoloog terug komt vraag ik hoe nu verder. Ik stel me zo voor dat ze vandaag nog een keizersnede doen om ons kindje eruit te halen. Niets is minder waar.
De gynaecoloog legt uit dat ik, niet vandaag, moet gaan bevallen. Ik word naar huis gestuurd en zal over 2 dagen terug moeten komen.
Ongeloof
Ik heb het gevoel dat ik zelf aan iemand moet vertellen wat er gebeurd is. Misschien komt het dan bij mij binnen. Ik bel een collega en zeg dat mijn kindje overleden is. Pas later zal ik me realiseren dat mijn nieuws bij haar ook in slaat als een bom. Op dat moment ben ik alleen maar met mijn eigen gevoel bezig.
Mijn vader en oom en tante komen ook naar het ziekenhuis. Iedereen is verbijsterd. Als de gynaecoloog nog wat laatste controles heeft gedaan, mogen we naar huis.
Het ongeloof is enorm. Onderweg naar huis bel ik nog een andere collega, ik moet haar vertellen dat ik morgen niet kom werken. Het zal nog maanden duren voor ik weer ga werken, maar ook daar denk ik op dat moment niet aan.
Mijn ouders en schoonfamilie komen mee naar huis om ons te steunen. Ik vind het fijn dat ze er zijn maar ben ook blij als ze uiteindelijk naar huis gaan. De pijn in mijn rug en buik is haast ondraaglijk. Sven stelt voor dat ik een warme douche neem en hij maakt kruiken voor me klaar, voor in bed.
Als ik onder de douche vandaan kom durf ik mijn buik amper af te drogen. Ik kan mijn harde, pijnlijke buik niet aanraken. Het idee dat er in mijn buik een dood kindje zit maakt me letterlijk misselijk.
Sven en ik gaan naar bed, maar slapen kunnen we niet. Steeds als ik mijn ogen dicht doe zie ik de gynaecoloog weer voor me.
Als ik af en toe in doezel word ik met een schok weer wakker. Het is gewoon niet te bevatten.
Bespreken waar we nooit aan hadden gedacht
De volgende dag gaan Sven en ik samen een stukje wandelen. We bespreken of we, na de bevallig, geboortekaartjes willen sturen, en welke naam we ons kindje willen geven. Gaan we voor de naam die we al hadden bedacht of kiezen we een andere naam?
Het is fijn om samen een en ander te kunnen bespreken. Ineens zullen er keuzes gemaakt moeten worden waarvan we het bestaan niet eens wisten.
Die dag gaan we ook nog naar de verloskundige. Zij laat ons foto’s zien van kindjes die met 26 weken geboren zijn. Zo hebben we een beetje een beeld van wat we bij ons kindje kunnen verwachten. Ik ben best bang om ons kindje te gaan zien, zo klein.
En dan is het zover
De dag is aangebroken dat we naar het ziekenhuis moeten. Mijn vader brengt ons. Onderweg vraag ik hem om ons alleen maar bij de deur af te zetten. Hij mag niet mee het ziekenhuis in. Dit is een klus die Sven en ik samen moeten klaren en voor mijn vader houd ik me groot.
In het ziekenhuis worden we naar een kamertje achteraf gebracht. Prettig, zo worden we niet geconfronteerd met blij babygeluk.
We krijgen een verpleegkundige die alleen ons onder haar hoede heeft. Zo heeft ze alle aandacht voor ons.
Het wachten begint. De weeën worden opgewekt.
Uiteindelijk zal ik ook nog wat pijnstilling krijgen, waar ik ook een beetje ‘van de wereld’ van zal raken. Fijn wel, zo hoef ik niet te dealen met alles wat ik voel, zowel lichamelijk als geestelijk.
De bevalling
De bevalling verloopt stroef. Ik maak het vooral mezelf erg moeilijk. Ik wil mijn kindje niet kwijt. Ik wil niet bevallen van een dood kindje. Als ik beval is het écht waar. Nu kan ik nog doen alsof het een grote nachtmerrie is.
Pas als ik durf los te laten gaat de bevalling een stuk vlotter.
Het zal nog tot diep in de nacht duren voor onze prachtige dochter geboren wordt. We noemen haar Feline*. Ze is mooier dan ik me had voorgesteld. Zo perfect, zo klein.
Het blijft stil.. zo stil.. Geen moment heb ik gedacht dat ze wél geluid zou maken, maar de stilte overvalt me.
Ze is er
We krijgen alle gelegenheid om haar goed te bekijken en vast te houden. Door de bevalling is haar huidje wat beschadigt dus we zijn extra voorzichtig met haar.
Via “Make a memory” komt er iemand foto’s maken. Later zullen we hier met trots op terugkijken.
Mijn ouders en schoonouders komen, maar Sven en ik besluiten dat niemand Feline* te zien krijgt. Ze is van ons. We willen haar voor onszelf houden.
Na overleg besluiten we haar in het ziekenhuis te laten zodra ik naar huis mag. Ze zal binnenkort door ons gecremeerd worden, maar het voelt niet goed haar mee naar huis te nemen. Thuis zitten we midden in een verbouwing.
Vlak na de bevalling mag ik naar huis. We nemen in het ziekenhuis afscheid van Feline*
Daar gaan we. Met een lege buik, maar zonder kindje.
Onderweg naar buiten komen we een stel met een pasgeboren baby’tje tegen. Het voelt oneerlijk!
“wat ben je mooi, wat ben je klein
Wat houden we van je, wat doet het pijn
Na 26 weken zwangerschap, raakten we je toch nog kwijt
het slechte nieuws kwam als een klap, hier waren we niet op voorbereid
We konden je vast houden en liefde geven
Toen je vlak daarna werd geboren
Voor jou was helaas geen plek in dit leven
Maar lieve Feline* je zult altijd bij ons horen”
