Ik heb óók een miskraam gehad

My life…

Ja hoor, daar is ie weer! Die ene opmerking! “Ik heb ook een miskraam gehad.” zegt ze tegen me. Ik weet nooit zo goed wat ik dan moet zeggen. En, wat wil je mij eigenlijk zeggen? Dat je weet hoe het is om een kindje te verliezen? Dat je weet hoe het voelt? Of dat je vindt dat ik me niet aan moet stellen, want jij bent er toch ook overheen…zo ernstig is het allemaal niet…

Ik kan veel naast me neerleggen, ik kan veel begrip opbrengen…. Ook voor deze persoon! Want ook ik heb (na het overlijden van Juul) een miskraam gehad. Ik wéét dus echt hoe het is! En ik wil niemand kwetsen, maar het voelt niet als het overlijden Juul*.

Mijn reactie is altijd: “Jee, wat naar zeg.” En dan val ik stil. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik wil namelijk niet haar verdriet om dat verlies afdoen alsof het niet erg is. En ik wil niet vragen “Met hoeveel weken?”. Ik wil niet zeggen dat ik dat ook heb gehad. Komt het over alsof ik er een strijd van maak over wat erger is. Dat is ook niet wat ik wil. Ik wil niet jouw verlies, jouw verdriet wegschuiven. Want het is erg, je verliest ook een kindje, je verliest ook je toekomst. Ik weet het heus wel. En toch voelt het irritant…

Mis

Eindelijk was het daar! Het langverwachte streepje. Volgende maand zouden we beginnen met IVF… Wat bijzonder dat het dan toch is gelukt. Eindelijk is het zover. Zwanger!

Na een paar weekjes voel ik het. Even denk ik dat het tussen mijn oren zit. Het is gewoon de angst van de laatste zwangerschap. Dat ik vorige keer vaak bloed verloor, wil nog niet zeggen dat ik dat nu weer ga krijgen. Maar als snel krijg ik bevestiging. Ik verlies weer bloed. Ik weet als geen ander dat bloedverlies niet altijd een miskraam hoeft te zijn, maar het voelt niet goed. Buikpijn heb ik niet, dus we blijven elkaar toch hoop inpraten. Ik kan meteen bij de gynaecoloog terecht. En daar blijkt al snel dat dit vruchtje het niet heeft gered. De teleurstelling, het verdriet, het gevoel van onrecht… Ik weet gewoon even niet waar ik het zoeken moet. Gaat het ooit nog lukken? Maar na een dag verdriet, ga ik door en pak meteen het leven weer op. Af en toe een traan, maar door naar de toekomst, door naar IVF!

Terug in de tijd

Een heel klein, fuchsia roze mandje draagt Ewout met zich mee. Mijn voeten zetten de stappen, maar ik hoop nooit aan te komen op de plek waar ik je echt los zal moeten laten. Er zijn vandaag zoveel mensen geweest, zoveel steun, zoveel liefde voor jou en voor ons, maar ik voel me alleen. Ik voel me zo ontzettend eenzaam. Niemand kan iets voor me doen, terwijl iedereen dit zou willen veranderen. Zo klein als dat je bent lig je in dat mandje. Zo onschuldig, nooit iets misdaan…

Ik voel me slecht, ik laat je achter. Ik kan het niet… waarom doe ik het dan toch?

Ik heb je een weekje mogen wiegen, al merkte je daar natuurlijk niks van. Ik heb je een weekje mogen bestuderen uit angst dat er een dag komt dat ik niet meer weet hoe je eruit zag. Ik heb de pijn en het verdriet bij mijn kinderen, bij Ewout, bij mijn ouders niet kunnen troosten. Want hoe troost ik iemand terwijl ik zelf niet weet waar ik het zoeken moet?

Ik heb je maanden bij me gedragen, ik heb je voelen schoppen, ik heb je tientallen keren via de echo gezien. Ik ken je hartslag als geen ander, want bijna dagelijks mocht (moest) ik deze volgen. je kleertjes lagen klaar, je kamertje was bijna af. Samen hebben we alles gedaan, samen moesten we vechten voor jouw leven. Alles hebben we voor een paar maanden opzij gezet, alles moest voor ons wijken. En het was het allemaal waard geweest. Als ik jou hier bij me had mogen hebben.

Was je maar…

Ik denk wel eens: “Was het toch, met die eerst bloeding bij zeven weken, maar een miskraam geweest.” En meteen voel ik me schuldig. Het klinkt nu net of ik wil dat jij er nooit was geweest. Natuurlijk is dat het niet. Maar ik weet ook dat ik me over een miskraam wel heen kan zetten. Jou missen is iets waarmee ik moet leven, maar regelmatig heb ik me afgevraagd of ik dit wel een leven kan noemen. Ik wil dit niet met me meedragen. het blijft zo ontzettend veel pijn doen.

Wanneer is het een miskraam

Natuurlijk kwets ik nu mensen, moeders die een miskraam hebben gehad. Dat is niet mijn bedoeling, maar ik ontkom er denk ik niet aan. Het spijt me echt enorm als dit zo is. Ik kan het nooit goed genoeg onder woorden brengen…

Maar ja, wanneer heb je nou een miskraam en wanneer heb je een doodgeboren baby? Is er een grens te zetten? Natuurlijk zijn er de wettelijke en medische termen en richtlijnen. maar die gaan al helemaal in strijd met je moedergevoel. En ik besef me dat ik niet voor jou kan bepalen wanneer het een miskraam is geweest en wanneer jij het ervaart als een doodgeboren kindje. Een tijdje geleden, ik was denk 15 weken zwanger ofzo, zag ik mijn kindje in mijn buik rondzwemmen. Compleet, er ontbrak helemaal niks. Ik weet dat als ik op dat moment haar zou verliezen ik ook gekwetst zou zijn als men zou spreken over een miskraam. Vergeet niet dat je moet op zo’n moment ook zal bevallen van je kindje. Het is niet een bloedpropje in de WC.

Ik kan alleen voor mezelf spreken als ik zeg, dat mijn miskraam verdrietig was, maar dat was van korte duur. Ik was gelukkig niet zo ver. Misschien 6 of 7 weken (ik weet het niet eens meer). Maar daar denk ik nooit meer over na. Juul* echter is geen seconde uit mijn hart.

Ik denk dat het verschil kan zitten in de persoon die ik ben en door het verlies wat ik heb meegemaakt. Misschien als ik Juul nooit verloren was dat ik de miskraam moeilijker had gevonden, maar toch denk ik dat je makkelijker vrede kan hebben met een vroege miskraam. En toch blijft het irritant als men dit vergelijkt met het verlies van Juul*.

Ik zet dit blog ook niet neer om andere moeders te kwetsen. Ik begrijp volkomen jouw verdriet om een miskraam. Maar ik begrijp ook dat je gekwetst bent als men praat over een miskraam, omdat je ‘nog maar’ 15 weken was! Ik schrijf alleen maar blogs om mijn eigen gevoel weer te geven. en laat ik voorop stellen dat ik het niet eens met de wettelijke en medische scheidingslijnen van een miskraam. Maar, wat ik al zei, waar zet je toch die grens?

De ene persoon komt ‘makkelijk’ over een miskraam heen, de ander draagt het een leven lang met zich mee als een stil verdriet…

De persoon waardoor ik werd aangesproken had duidelijk een vroege miskraam gehad, anders had zij wel gesproken over een overleden baby, eh, dat denk ik… Daarmee zeg ik niet dat het iets is wat niks voorstelt! Daarmee zeg ik niet dat het niet verdrietig is. Ik ben jou niet, ik ken jouw pijn niet, ik ken jouw situatie niet. Ik vel geen oordeel. Ik zeg alleen maar hoe het voor mij voelt op zo’n moment…

Berichtnavigatie

  2 reacties op “Ik heb óók een miskraam gehad

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram