invisible mom

My life… explosief

Een vuile blik geef ik haar (een blik waarvan ik niet eens wist dat ik die had). Zij heeft geen idee, het valt haar niet eens op.

In plaats van de vriendelijke kleine dame (zoals de meeste mij kennen uiteraard) merk ik dat ik het afgelopen jaar mezelf ineens heel vals kan voelen. Dan wil ik ook gewoon vals doen! In het bijzonder naar die moeders die trots met hun dikke buik of kinderwagen langs me lopen. “Hoe durft ze!!!” denk ik dan. En met één blik wil ik haar duidelijk maken hoe de vork in de steel zit… Maar voordat ik daadwerkelijk die valse blik naar haar toe werp besef ik me dat ik echt onzinnig bezig ben en ik vermijd haar trotse blik of ik glimlach even. Want hoe groot mijn jaloezie ook is, wat fijn dat haar kindje gezond bij haar is. En daarnaast weet je niet wat mensen meegemaakt hebben. Ik weet niet of haar geluk in één keer gekomen is.

Uiteraard weet ik dat mijn jaloezie belachelijk, maar tegelijkertijd ook volkomen te begrijpen, is. Ik kan er niks aan doen. Ik moet er niet aan denken dat het bij een ander ook mis zou gaan, dit zou echt niemand moeten meemaken. En nee, het is niet makkelijk om iedere zwangerschapsaankondiging en geboorte met een glimlach in ontvangst te nemen, of enthousiast te zijn. En toch geeft ons dat weer hoop, hoop dat ook wij op een dag trots met een kinderwagen over straat de ruimte claimen.

Het moeilijkste is dat je mama bent geworden en het niet mag zijn. Ook ik voelde de explosie van liefde toen zij was geboren. Ook ik heb haar zachte en veel te kleine lijfje op mijn borst gehad. Ze huilde niet, ze bewoog niet, maar haar huidje voelde heel eventjes net zo zacht en warm als iedere andere baby. Het was veel te kort, het was maar één moment, het meest pijnlijke maar mooiste moment wat we saampjes hebben gehad. En naast die explosie van liefde is er die keiharde explosie van verdriet, pijn, onmacht en schuldgevoel.

In de maanden die volgen merk je dat je zo graag aan de wereld wil laten zien dat je moeder bent geworden, maar dat gaat niet. Ik hobbel niet met de kinderwagen en ik heb geen foto’s hoe groot ze is geworden en van haar eerste staartje. Ik heb geen nieuwtjes dat ze kruipt of loopt. En toch… toch voel ik me mama, ik ben ook moeder. Ik voel dezelfde liefde en heb dezelfde dromen (met af en toe een nachtmerrie erbij).

Natuurlijk ben ik mijn twee pubers niet vergeten, natuurlijk ben ik al jaren moeder! Maar ik ben moeder van drie… en de pijn is echt niet minder omdat ik er toch al twee heb….Maar wat ben ik blij dat ik ze heb, zij zijn (samen met Ewout) de reden dat het goed met me gaat!

Liefs Nathalie

  21 reacties op “invisible mom

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram