IVF, hoe hou je het positief?!

My life…ik weet even niet meer hoe.

Alles staat me tegen, alles is teveel! Van het slikken van dat kleine foliumzuurpilletje, in een bekertje plassen, en overal, maar dan ook echt overal op letten. Wachtend tot het eindelijk zo ver is. Je eigen lichaam die met je speelt. Een ovulatie die steeds langer op zich laat wachten, een cyclus die steeds langer wordt. En het zijn al van die lange maanden. Op zondagochtend in een lege wachtkamer, omdat je niks anders doet dan twijfelen of het allemaal nog wel klopt in je lijf.

Na onze eerste IVf en onze “rustmaand” zijn we beland in de maand van de terugplaatsing. Ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen. Al sinds de start van onze zwangerschapswens en pogingen om dit werkelijkheid te laten worden (januari 2012) ben ik foliumzuur aan het slikken. Ik ben er even helemaal klaar mee. Ik begrijp dat het slikken van zo’n klein pilletje niks bijzonders is, maar ik kan echt gefrustreerd raken als ik het weer in moet nemen. In de rustmaand heb ik er dan ook maling aan gehad. Ik heb het gewoon niet genomen. Ik moest gewoon iets (erg onzinnig, dat snap ik) doen om te laten zien aan mezelf dat ik niet mijn hele leven aan hoef te passen aan de wens om zwanger te raken. Hoe kan ik dit beter uitleggen?

Tijdens het zwanger proberen te raken let je in het begin misschien niet op alles. Naarmate je verder komt, naarmate het steeds langer en langer gaat duren ga je je steeds meer aanpassen. Koffie gaat de kast in. Dat wijntje neem je maar niet meer en misschien moet je toch wat meer gaan sporten. Uiteraard zijn dit allemaal geen slechte keuzes, je wordt er zelfs gezonder van. Maar dit is niet de reden waarom je het doet. De reden waarom je het doet is wel dat je wilt dat je lichaam gezonder wordt, maar niet omdat je dat zelf zo’n mooi streven vindt. Nee je doet het alleen maar om kans op een zwangerschap te vergroten. Je motivatie om dit vol te houden komt vanuit een totaal verkeerde hoek. En in eerste instantie gaat dit allemaal prima, maar naarmate de maanden verstrijken en je nog steeds niet zwanger ben gaat dit allemaal tegenstaan. Je hebt het gevoel dat het toch allemaal niets uitmaakt, je hebt immers al die aanpassingen gedaan, je hebt je leven gebeterd en nog steeds…NIKS!!! En zo kom ik momenteel in de fase terecht waarin ik er klaar mee ben me aan te passen. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat het verschil van wel of niet zwanger raken daar echt niet in zit. (ook al hebben artsen en onderzoeken bewezen van wel…die discussie ga ik nu even niet aan, dat wil ik gewoon even niet horen)

Maar sommige dingen moet je nu eenmaal blijven doen. Aangezien er deze maand een terugplaatsing plaats gaat vinden (als alles goed gaat dan) moet ik wel dagelijks testen of mijn ovulatie er is. Dat betekent twee keer per dag plassen in een bekertje om dit te controleren. En ben ik toch maar weer begonnen met foliumzuur te slikken. We weten dat het straks alleen maar een kwestie van innestelen is (alsof dat heel simpel is…), dus dit moet ik serieus nemen. Daarnaast hebben we niet oneindig de kans hiervoor, dus moet ik er alles aan doen. Maar het frustreert me en het lukt me ook niet allemaal. Ik ben er namelijk van overtuigd dat al die frustratie ook niet helpt. dus teveel aanpassen met tegenzin werkt ook niet. Hou ik mezelf voor de gek?

Ook ben ik niet meer zo positief, ik ben niet overtuigd dat het wel gaat lukken. Al zolang hebben we er alles voor gedaan, al zolang doen we echt ons best en tot nu toe heeft het alleen maar pijn en verdriet opgeleverd. Te vaak hebben we heel veel hoop gehad en het wordt steeds moeilijker dit weer terug te vinden. Je gaat je steeds meer voorbereiden op de teleurstelling. Toch denk ik dat het heus wel een keer gaat lukken, alleen niet deze maand. Ik weet niet waarom, maar ik denk niet dat dit onze maand gaat worden. Toch slik ik mijn pilletje en plas braaf in het bekertje, want ja…stel je voor dat het wel onze maand is!

Forumtip: IVF/ICSI, hoe hou jij het positief?!

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie