IVF, terugplaatsing van een cryo

My life…met de billen bloot, de reageerbuisbaby

De stoel, lekker romantisch

“Hoe was het?’ vraagt schoonmoeder. “Steriel en klinisch…” antwoordt Ewout.

Daar lig ik weer. Het is al een situatie geworden waarbij ik me helemaal niet meer ongemakkelijk voel. En terwijl ik dat denk neemt een gêne het van mij over. Hoe kan dit normaal zijn geworden!? Die klinische steriele ruimte met die niet al te charmante stoel als middelpunt! Daar moet het gebeuren, daar wordt ons kindje hopelijk verwekt. Theoretisch komt het natuurlijk uit de reageerbuis…poeh, wie had dat gedacht, dat ik ooit een reageerbuisbaby zou krijgen…. Maar ja, dat is voor later (hoop ik) zover is het nog niet! En ja, de romantiek is ver te zoeken, maar toch probeert Ewout achter de rug van de verpleegster om nog een sexy knipoog te geven. Je moet er wat van maken toch!? Niet dat dat lukt, we schieten voorzichtig een beetje in de lach. als de zuster het maar niet merkt! Die neemt haar werk heel serieus en zal onze humor hierin misschien niet begrijpen. Ook wanneer ik haar vraag of ik een foto mag maken van de kamer, kijkt ze me schaapachtig aan. Hier snapt ze helemaal niks van. volgens mij was ze onder de veronderstelling dat ik haar erbij op de foto wilde. Zekijkt een beetje twijfelend en vraagt me niet waarom, en bijna heb ik de neiging om dit ook niet uit mezelf te vertellen. Gewoon, omdat het er zo grappig uitziet. Maar om het “akward moment” toch maar voorbij te laten gaan vertel ik haar waar ik het voor gebruik.

In de beugels

Het is een ware lenigheidsproef, die stoel. Die beugels zouden je misschien fijne ondersteuning moeten geven, maar dat ervaar ik niet! Misschien komt het wel door die korte pootjes van me, maar ik  lig altijd erg in de split! De laatste keer dat ik hier lag, vroeg ik me af hoe vaak ik eigenlijk al niet zo heb gelegen.

Voorheen ging je heel soms, voor een uitstrijkje of het plaatsen van een Mirena. dat was het. En je was blij als het weer achter de rug was. het voelde toch altijd als een soort ongemakkelijke situatie. Jij ligt daar, jezelf helemaal open bloot te geven en de arts (met een beetje geluk een vrouw) kletste alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Of er werd niet gesproken, waardoor je dan nog ongemakkelijker werd. Heb je je niet goed geschoren? Ziet hij wat raars? Maar blijkbaar heb je gewoon ook artsen die niet zo spraakzaam zijn.

Tegenwoordig ga ik met grote regelmaat de beugels in. Elke maand een terugplaatsing en regelmatig een echo. Voor, tijdens en na de zwangerschap van Juul heb ik er ook ontelbare keren gelegen. Ik zou het niet meer kunnen tellen. En ondanks dat het bijna normaal is, ondanks dat ik het nu zonder problemen doorsta. Toch ben ik blij als ik dat kan afsluiten, dat dat niet meer hoeft!

Iets teveel blootgegeven?

Lichamelijk of spreekwoordelijk heb ik dus geen problemen me bloot te geven. Ik vertel alles, alles wat je ergens anders misschien niet snel terugleest. Alles waar je misschien geen behoefte aan hebt om te lezen en te weten van me. Maar er zijn zoveel vrouwen die dit traject doorlopen en dus hetzelfde doormaken dat ik het eigenlijk een beetje voor hun doe!

Je bent niet zomaar zwanger, je hebt niet vanzelf dat kindje in je buik. De manier waarop je graag je kindje had verwekt is afgenomen. Het gaat steriel en klinisch in een ruimte die voor je gevoel kil aanvoelt. Je loopt naar binnen alsof  je bij de tandarts naar binnen wordt geroepen en binnen 3 minuten sta je weer buiten. En met een heel klein beetje geluk, is dit de maand waarna je niet meer terug hoeft!

Wachten….

Op de terugweg zijn we altijd wat stiller dan op de heenweg. Dan begint de spanning al. Je bereid je al voor op de teleurstelling, je bent al bezig met “Waarom zou het nu wel lukken?” Maar ook ben je volop hoop, je hebt een embryo in je baarmoeder. Je hebt een levend cellendelend dingetje bij je. Want ja, ook daar zijn wij IVF’ers mee bezig. Uit hoeveel cellen bestaat de cryo die je teruggeplaatst krijgt? Dat schijnen wij nogal belangrijk te vinden. Je weet dat alle stappen tot nu gelukt zijn. Het hoeft alleen maar in te nestelen…helaas blijkt dat vaak het moeilijkst. En dan begin je weer van voren af aan…

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie