Op kraambezoek, terwijl jij je kindje hebt begraven.
Het is weer zo’n periode, een periode van bevallingen en zwangerschapsaankondigingen. Al een flinke tijd heb ik me hier niet bezig mee hoeven houden. het was best ‘rustig’ op dit vlak. Maar ik wist dat ze eraan zaten te komen. Ik wist dat ik toch weer die confrontatie aan moet gaan… Een babyshower, een kraambezoek en een kraamfeest. Hoe ga ik dit toch weer doen, hoe ga ik dit overleven.
Vlak na Juul haar overlijden hadden we ook wat kraambezoeken, toen maakte we met de verse ouders een afspraak, zelfs de kraamhulp werd weggestuurd. Zo konden we met elkaar huilen en rustig deze verwerking voor ons toelaten. Nu zijn we bijna twee jaar verder. Anderen hebben waarschijnlijk het idee dat het wel makkelijker zal zijn nu, voor ons echter niet, voor ons is het nog steeds een hele opgave…
Stel je toch niet zo aan
Ik hoor iedereen al denken… “Heb je haar weer met haar eeuwige gezwets over d’r dode baby!”
Niemand zegt het uiteraard en misschien is er zelfs niemand die dat denkt! Het is mijn gevoel. Het is een beeld dat bij mij opkomt als ik denk dat ik aan moet geven bij deze mensen dat ik wel kom, maar dat ik het nog steeds heel moeilijk vind. Als er bij mij zo’n happy uitnodiging op de mat valt, krijg ik het spontaan benauwd. De tranen staan in mijn ogen. Het zullen nooit meer dingen zijn waar ik naar uit kan kijken, denk ik dan.
Dus ik mail: “Gezellig, leuk! Zet ons maar op de lijst. Wij komen!” En ik zeg verder niks over mijn gevoel. Ergens denk ik dat ze dat wel weten en ben ik blij dat ze er niet over beginnen. Ik wil namelijk niet degene zijn die “erin blijft hangen”. Het is aan ons om aan te geven of we gaan of niet, het is niet aan hun om hier over te beginnen!
Tegen de tijd dat het feestje is, heb ik mezelf wel weer bij elkaar geraapt!
Ik verman mezelf weer
Na deze eerste reactie ga ik relativeren, nadenken, de leuke dingen bekijken. Het zijn goede vriendinnen en ik wil er eigenlijk wel bij zijn. Dus ik wil wel gaan. Ik ben niet de persoon die hiervoor weg wil lopen.
Er blijft echter altijd een kleine angst knagen. Ik ben bang dat ik op het moment zelf, als ik daar ben, dat ik breek. Dat ik in tranen uitbarst. En het is natuurlijk geen ramp om te huilen, dat doe ik zo vaak. en ik vind het ook geen probleem als men mijn tranen ziet. Wat ik wel rot vind is dat het hun dag is, hun moment. En ik wil niet dat men zich dan om mijn verdriet moet bekommeren.
Een kraambezoek is het moeilijkst, dan ben je met elkaar en komt het heel dichtbij. Maar het is wel het minst vervelende, want als ik hier in tranen uitbarst is dat niet erg. Dan zitten we met onze lieve vrienden die dit echt wel begrijpen. Tijdens een babyshower en kraamfeest is het vol met mensen, ook mensen die ik niet ken. Dan wordt het vervelender als ik breek. Dit moet ik dus maar voorkomen! Maar hoe?
Wat is er nog leuk aan?
Het is natuurlijk gewoon leuk! Jouw vrienden hebben dit grote geluk. En dat mag gevierd worden. Er is een gezond kindje (of eentje onderweg) en ze zijn trots. Ik moet er niet aan denken dat het mis zou gaan! Dus ik ben opgelucht als ik hoor dat alles goed is. En ook al die feestjes enz zijn natuurlijk gezellig. Alle vrienden bij elkaar en steeds meer kleintjes erbij.
En een baby… ja, een baby. Het doet heel veel pijn. Het brengt de meest pijnlijke herinneringen naar boven. Als ik zo’n babyhuidje voel, dan weet ik dat ik instort. Dan voel ik voor heel eventjes Juul*, dan voel ik weer heel even hoe zij voelde toen ze bij me lag. De pijnlijkste maar mooiste herinnering die ik met haar heb. En die wil ik koesteren.
Dus als ik toch naar iets kan uitkijken, hoe pijnlijk het ook is… dan is het toch heel eventjes het aanraken van die baby. Maar of ik dat ook doe, ik denk het niet… niet met een huis vol mensen.
4 reacties op “Kraambezoek en babyshowers”