Liefde die je niet kunt geven

My life…. de druppel die de emmer doet overlopen.

“Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist”

                                                                                    – Manu Keirse

Het is weer voorbij, de kerst zit erop. Voor sommigen een opluchting voor anderen weer niet. Wij zagen er zelf best wel tegenop. (in zonder jou kon je daar meer over lezen) Maar uiteindelijk hebben we tranen gelaten en met tranen gelachen. Het was ‘goed’, het was gezellig. Ik hoop bij jou ook!

2014 afsluiten

En dan gaan we alweer naar het einde van het jaar. Het is alweer drie jaar geleden dat Ewout en ik begonnen aan ons avontuur van het ouderschap. Het duurde even, maar daar was de dubbele streep op de test. Na zeven maanden, 32 weken, kwamen wij in een wereld terecht waar we nooit meer uit zullen komen. we zijn veranderd, ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Elke dag zullen wij leven met pijn in ons hart, een werkelijk gebroken hart… Een hart dat altijd verdriet zal hebben om dat kleine meisje met haar rode haartjes en een kleur ogen die ik nooit zal weten en een lach die ik nooit zal horen.

Altijd zal zij in mijn ogen een prematuur baby’tje zijn en zal ik alle andere kindjes zien groot worden. En ik kan niet vergelijken, ik zal nooit weten hoe zij eruit zou zien. Ik kan alleen maar dromen en fantaseren..en dat brengt weer tranen, tranen die ik graag laat om onze lieve Juul.

De druppel

Nu er weer een jaar voorbij is en ik veel ben gaan schrijven en veel onzichtbare moeders heb gesproken heb ik ook veel geleerd. Ik weet dat een groot deel van de pijn zit in alle liefde die we hebben voor ons kindje, maar deze liefde niet kunnen geven.

Laat ik het volgende voorbeeld noemen: Je kent de situatie waarin je kleine irritaties naar iets of iemand voor je houdt, je zegt ze niet. Op een dag is daar die druppel, de druppel die de emmer doet overlopen, zogezegd.

Zo kun je onze liefde voor onze overleden kindjes misschien ook wel bekijken. Als ouder krijg je bij de geboorte die explosie van liefde (dit start natuurlijk al wel tijdens de zwangerschap). Bij het overlijden van je baby krijg je uiteraard dezelfde liefde. Daarnaast natuurlijk verdriet, pijn enzovoorts, maar ik wil even stil blijven staan bij die liefde. Deze liefde stoppen we voor dit voorbeeld in een emmer.

Nadat je je kindje hebt begraven/gecremeerd dan blijft deze liefde uiteraard bestaan. Er is alleen geen manier meer om dit uiting te geven, Je kunt niet even knuffelen, je kunt niet even een kusje geven of smelten bij het aanzicht als het ligt te slapen. Dit bouwt pijn, verdriet, maar ook frustraties op, deze stoppen we ieder in een eigen emmer.

Je voelt zo sterk dat je dit (liefde geven) wilt doen, maar het kan niet. Het krijgt dus geen ontlading en je vult de emmer weer een beetje. Je ziet iets leuks in de winkel, wat een leuk cadeautje zou zijn voor je kleintje. Echter, dit koop je niet, want je kunt het niet geven. Er is een eerste verjaardag in de familie, Jij stapelt weer verdriet op, hup in de emmer, want je wilt niet de verjaardag verpesten…. En de liefde bouwt zich ook weer op, hoe zou haar eerste verjaardag zijn? Weer wat emmers bijgevuld met al deze emoties.

Je kunt het grafje of het plekje thuis even ‘opleuken’, maar dat is van korte duur. Je ziet iets leuks en koopt het dit keer wel! De emmer kan eindelijk een klein beetje leger. Maar tegelijkertijd geeft dit wel frustraties, want je raakt geïrriteerd van het feit dat dit ‘het is’. En snel vullen er weer emmers.

Je kunt even over haar praten, maar de gesprekken zijn ook steeds hetzelfde. Er gebeurd niks nieuws… en zit men wel te wachten op steeds dezelfde verhalen? Dus je praat er minder vaak over en men denkt dat het goed met je gaat. Dat je het plekje hebt gevonden en je weer door bent gegaan met je leven. Maar niks is minder waar, je pijn en verdriet is elke dag verweven in je lijf. En het stapelt maar op. De opties om je liefde voor je kindje te uiten raken op. Je brandt al elke avond en kaarsje, met bepaalde dagen/seizoenen kleed je haar plekje even anders aan. Je koopt heel af en toe iets voor bij haar. Maar meer kun je niet… De emmers raken al snel voller…

En zo raakt de emmer vol, vol van manieren van liefde die je niet kunt geven… en is deze emmer vol, dan loopt hij over. Het grote nadeel is, dat de liefde niet minder wordt en je altijd zoekende bent naar een manier om liefde te geven aan je kindje. Helaas zijn deze manieren heel beperkt. De emmer blijft dus vaak tot het randje vol. En doordat deze emmer vol zit, zullen ook de andere emmers van frustratie, boosheid en verdriet zich blijven vullen.

Mijn emmers

Wanneer mijn emmer zich een beetje leegt is tijdens het schrijven. Ook iedere keer als ik een boek verkoop van Lieve Juul krijg ik een gevoel van uiting van liefde naar Juul toe. Ik hoop op deze manier voor anderen steun en herkenning te bieden en dat geeft voor mij de betekenis dat Juul kan voortbestaan.

Daarnaast werd ik superblij van de roze kerstboom die Ewout voor Juul (en ook een beetje voor mij) meebracht naar huis. Ook de dag die we met zijn viertjes doorbrachten in de Efteling op Juul haar verjaardag was een fijne dag voor Juul. Dit zijn de dingetjes waar wij het mee moeten doen en die we dan ook omarmen.

En die emmers…die sjouw ik gewoon met me mee, maar wat zijn ze zwaar.

  

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie