Lieve Puk

My life… een brief voor het meisje in mijn buik

“Wat voelde mama toen ze erachter kwam toen ze zwanger was?” Een van de simpele vragen in het babyboekje wat we voor jouw eerste levensjaar hebben aangeschaft. En ja, wat antwoord je dan daarop? Als jij later terugleest heb je niks aan berichten dat we bang en onzeker waren. Het enige wat jij als dochter hoort te lezen is dat je ouders uitzinnig van geluk waren… en natuurlijk waren en zijn we dat ook en ik voel me nu al schuldig met de last die we op jou leggen vanwege de rouw die wij meedragen…

Lieve Puk

Inmiddels 35 weken mag ik je al bij me dragen. Wat kijken we naar je uit! Je kunt je er geen voorstelling van maken. Het gekke is, dat we jou in eerste instantie waarschijnlijk niet eens gekregen zouden hebben. En nee, niet omdat je een zogenaamd ‘ongelukje’ bent, want jeetje wat hebben we allemaal doorstaan om jou te krijgen, maar om hele andere redenen.

Eigenlijk ben je een cadeautje, een cadeautje van je grotere zus Juul. Dankzij haar mogen we jou nog krijgen. Ik wil ook zo graag dat je opgroeit bij ons met de wetenschap dat je zo ontzettend gewenst bent! Dat jij je papa de kans kan geven om al zijn fantastische, aangeboren papa-kwaliteiten in de praktijk  te laten brengen. Want jeetje, die kwaliteiten die heeft hij! En niemand verdient het meer om papa te zijn. Ja, natuurlijk is hij al papa, papa van Juul. Maar met haar kan hij niet de dingen doen die hij zo graag zou willen. Daar mag jij voor opdraaien! Vaak zal dit heel leuk zijn, maar pas op als je ouder wordt en de jongens aan de deur komen hoor! Dan ga je waarschijnlijk aan de ketting ;p. Gelukkig is dan je mama daar met de sleutels.

Je leven lang zal er gesproken, gelachen en gehuild worden om je grote zus Juul. Het gekke is dat jij haar nooit hebt gekend. Voor jou zal het dan ook minder betekenis krijgen en dat is goed. Ik denk dat we hier met elkaar wel een mooie weg in gaan vinden. Misschien merk je er niet eens veel van en leeft zij vooral binnen in ons. Maar ik hoop wel dat ook jij een speciaal plekje in je hart voor haar zal hebben.

Bedenk dat wanneer ik met tranen in mijn ogen naar je kijk dat het is (wat momenteel best regelmatig voorkomt), dat we dankzij jou in ons midden het grootste geluk met elkaar mogen delen. En ook al mengen deze tranen zich af en toe met tranen van verdriet.. dat betekent niet dat jij minder gewenst of welkom bent, in tegendeel! Ik hoop ook dat je dat niet zo zal voelen.

Lieve Puk

Drie weekjes oud ben je alweer. Terwijl ik dit schrijf (1 oktober) is de uitgerekende datum. Wat heb je ons de afgelopen weken bezig gehouden. Niet omdat je veel huilt ofzo, nee, gewoon doordat we onze ogen niet van je af kunnen houden! We zijn stapelverliefd! En… je bent een voorbeeldige baby!

Waar ik bang voor was blijkt helemaal niet. Ook al ben je in je tweede naam vernoemd naar je grote zus, jij bent jij! Jij bent Puk. Ik zie wel Juul in jouw gezichtje en dat vind ik fijn. Zo kan ik terwijl jij opgroeit ook een klein beetje zien hoe zij zou opgroeien. Naast het feit dat ik jou groot mag zien worden geeft je me nu al zoveel meer. Maar ook is het fijn dat er verschillen zijn tussen jullie. Zo ben je toch jezelf. De afgelopen weken heb ik tranen laten bengelen. Vreugdetranen, omdat we naar jouw lach- en huilstuipjes mogen kijken. Tranen van verdriet, omdat ik weer even 2,5 jaar terug ben en de pijn van het gemis zo dichtbij is. En dan nog tranen van angst en onzekerheid. Angst om jou te verliezen en onzekerheid, omdat ik bang ben dat ik jou of Juul tekort zal doen. Er gaat zoveel door me heen, maar ik hoop er steeds meer rust en balans in te vinden. Ik weet ook dat al deze gevoelens zullen blijven en ik moet hier weer een nieuwe weg in vinden. Er is in mijn hart ruimte voor mijn vier kinderen en ik moet zelf van het idee af dat ik daarmee één van jullie zal kwetsen.

Lieve Puk, wat zijn we dankbaar en gelukkig dat jij in ons gezinnetje bent gekomen. De angst om je te verliezen is enorm, maar ik weet dat dit als moeder erbij hoort. Binnen drie weekjes zijn je wangetjes alweer wat boller, je bent goed gegroeid en ik weet dat de tijd vanaf nu weer heel snel voorbij zal razen. Dus vergeef me als ik je verstik met mijn knuffels en en kusjes… ik kan er niks aan doen, dat is jouw schuld… je bent gewoon te cute!!!

Liefs mama