Ik loop thuis naar binnen.
Het voelt anders, stil…
Voor het eerst naar huis
Vanuit het ziekenhuis ga ik met mijn oma mee naar huis. Ik duik achter de computer en probeer te vluchten voor wat er allemaal is gebeurd. Het huis was stil.
Kort daarna komt mijn tante binnen met mijn nichtje. Ik knuffel haar en barst in huilen uit. Samen duiken we weer achter de computer. Deze dag blijft verder vaag in mijn herinnering.
Later loop ik thuis naar binnen. Het voelt anders, stil…
‘s Avonds komen de broer en schoonzus van Ewout (vader van Juul*, vriend van mijn moeder). Zij blijven bij ons slapen. Mama en Ewout blijven in het ziekenhuis. Mijn nieuwe leven blijkt vandaag begonnen te zijn…
Lees HIER Nikki’s eerste blog
Tussen droom en werkelijkheid
Ik slaap ‘s nachts als een blok. Dit had ik niet verwacht! ‘s Ochtends word ik wakker door de televisie. Hij flipt aan en uit, steeds maar weer. Ik snapte er niks van en schrok me rot. Ik ga dan ook maar snel naar beneden!
Daar zie ik dat de broer van Ewout bezig is met de elektriciteit. Dit verklaarde al snel mijn knipperende tv! Meteen besef ik me weer wat er gisteren is gebeurd… mijn zusje leeft niet meer… Ergens hoop ik dat ik nog niet wakker ben en als ik mijn ogen open dat het allemaal een nachtmerrie is geweest. Maar ik ben wakker, het is echt.
“Ik ben er voor je.” voel ik door haar knuffel heen.
De dag voelde druk, maar toch ook gezellig. Dat klinkt misschien gek, maar deze dag met elkaar doorbrengen voelde fijn. Er was een nieuwe familieband ontstaan. Ze verwennen ons met pizza en ondanks alles wat er speelt word ik hier even heel blij van. Zelfs mijn broer, die normaal altijd op zijn kamer zit of weg is, is de hele dag beneden, bij ons. Na twee nachtjes komt de andere broer van Ewout bij ons thuis slapen. Ze laten ons niet veel alleen en dat voelt fijn. Ik voel me niet als mezelf, zelfs als ik een broodje smeer word ik misselijk.
De familie compleet
Diezelfde dag ben ik even alleen, de rest is naar het ziekenhuis. Ik wil even niet. Op dat moment denk ik aan mijn beste vriendin (en buurmeisje), ik wil haar zien… Kort daarna gaat de deurbel. Ik trok de deur open en word meteen stevig beetgepakt. “Ik ben er voor je.” voel ik door haar knuffel heen. Ze blijf de hele dag bij me…
Na een paar daagjes komen mama en Ewout thuis. Juul komt morgen ook naar huis. Eerst 1 nachtje nog even met zijn viertjes. Slapen gaat nog steeds goed!
“Iedereen neemt haar op schoot. Ik wil dit nog steeds niet…”
Een dag later… Ik zit vol spanning beneden, Juul wordt straks thuisgebracht. Ik weet dat het maar voor heel kort is en vind het best wel eng. Hoe hard ik ook probeer terug te denken, ik kan me niet mer herinneren dat ze gebracht werd. Het moment ervoor en later op die dag wel, maar niet dat ze kwam. Ik vraag me af waarom ik deze dingen niet meer weet. Veel is verdwenen…
Zorg voor mijn zusje
Juul is de hele dag beneden. In haar mandje op de keukentafel. Iedereen neemt haar op schoot. Ik wil dit nog steeds niet…
Elke vier uur moeten de koelelementen (om Juul koel te houden) verwisseld worden. Het is iets wat ik zonder moeite doe, maar wel belangrijk vind. Een kleine zorg die ik mijn zusje kan geven. Samen kijken we naar de invulling van de uitvaart. Welke liedjes gaan we draaien. Ik wil niet teveel liedjes geef ik aan. Dit vind ik namelijk altijd het moeilijkste op een begrafenis. We doen het samen en dat voelt goed, vreemd… dat wel. Dat ik op mijn 13 jarige leeftijd een uitvaart voor mijn zusje zou moeten regelen had ik natuurlijk nooit bedacht.
Ik besluit om naar de hockeytraining te gaan. Even lekker tegen de bal knallen. Na de training loop ik naar het clubhuis met een paar meiden en vertel ik dat ik de volgende training er niet bij ben, omdat mijn zusje is overleden. Ze vallen een beetje stil en zijn heel lief. Toen kwam er één van de meiden met de mededeling dat haar konijn de week ervoor ook dood was gegaan. Ik heb haar maar even gezegd dat dit wel een beetje anders is. Dat begreep ze gelukkig wel.
De opmerking blijft een beetje bij me hangen en vertel dit thuis snel aan mijn moeder. Zij zegt dat ze begrijpt dat dat voor mij heel raar moet klinken, maar dat het voor dat meisje waarschijnlijk het ergste is wat zij heeft meegemaakt en dat we maar blij moeten zijn voor haar dat dat zo is.
Het voelt vredig
Het is de dag voor de uitvaart, mijn moeder en ik zitten op de bank en mijn tante is er ook. Ik en ‘gewend’ aan mijn overleden zusje in huis. Het is allemaal niet eng, zoals ik eerst dacht. Alles lijkt wat normaler. Ik ben niet meer misselijk als ik een broodje smeer. Nog 1 dag, dan moet ik Juul loslaten, dan kan ik haar niet meer zien. ik besluit dan ook dat ik haar toch vast wil houden. Anders krijg ik spijt dat ik dat niet heb gedaan, dit weet ik zeker.
Morgen nemen we afscheid van Juul, ik ben bang…
Terwijl ze bij me komt, stijgt mijn hartslag. Ik ben enorm nerveus, maar op het moment dat ik haar vast heb word ik rustiger. Het lijkt of ze slaapt, ze ziet er vredig uit. Ik hoef niet eens te huilen, ik kan er zelfs bij glimlachen, het voelt fijn. Ik ben tot de dag van vandaag blij dat ik dit toch gedaan heb! Ook Danny neemt haar op schoot en ik zie aan zijn gezicht dat hij hetzelfde ervaart.
Morgen nemen we afscheid van Juul, ik ben bang…
Blijf je Nikki ook volgen. Like dan onze Facebookpagina
Nikki (inmiddels 17) verloor op 13 jarige leeftijd haar baby zusje Juul. Ze overleed tijdens de geboorte. Dit en de jaren erna waren een bittere strijd om het leven weer positief te zien. Deze periode uit haar leven beschrijft ze in een serie blogs. Alles waar een puber niet mee bezig zou moeten zijn, alle ups en downs wil ze graag met iedereen delen, zodat zij anderen herkenning en steun kan bieden en er ook zelf steun kan uithalen.
