one of the gang

My life….de hond!

Voor de derde keer vandaag met de stofzuiger of swiffer door de woonkamer. Ik word er gek van! Waarom hadden we ook alweer een hond?

Kort nadat we afscheid hebben moeten nemen van Juul kreeg de hond van mijn ex man (was vroeger ook mijn hond) een nest puppy’s. We hadden duidelijk afgesproken dat er bij ons geen hond meer zou komen. De vorige keer ging dit namelijk niet zo goed met de afspraken die we met de kinderen hadden gemaakt over het uitlaten. (bij wie gaat dat wel goed hoor ik je al denken, hadden we kunnen weten)

Nikki (mijn dochter) is bij de geboorte van al die kleintjes aanwezig geweest en was er vol van (uiteraard). Door al haar enthousiasme (en niet te vergeten foto’s) werden we uiteraard aangestoken met het puppyvirus. Maar nee, er komt hier geen hond in huis! Je raadt het al…twee diner-gezins-vergaderingen verder stonden Ewout en ik in twijfel.

Alle redenen om het niet te doen stonden dik gedrukt op mijn voorhoofd en toch bleven we maar overleggen. Het was veel te kort na Juul haar overlijden en als we het zouden doen zou het om alle verkeerde redenen zijn. We moesten het wel om de juiste redenen doen (maar wat zijn die eigenlijk?). We moesten het vooral niet doe om onszelf beter te laten voelen, je moet je rouw niet gaan verdringen met andere dingen, maar het gewoon aangaan. Maar, je wilt zo graag een glimlach op het gezicht van je kinderen zien, je wilt ze zo graag weer blij maken (want wat voelde ik me nog schuldig dat ze hun zusje niet hadden). En wie weet wordt hij (de hond) wel heel belangrijk in hun verwerkingsproces (is dit een foute of juist goede reden om een hond te nemen??)

Lijsten vol voors en tegens hebben we bedacht en je raadt het al….we besloten om het te doen (waarschijnlijk wel om alle verkeerde redenen…arm beestje).

De kinderen (vooral Nikki) waren meteen dikke maatjes en het voelde goed dat we het gedaan hadden. Echter na weken merkte ik dat ik me maar niet kon binden. Hij was leuk, lief, super schattig en volkomen onschuldig, maar ik kon niks voor hem voelen. Ik raakte hiervan van slag, zo kende ik mezelf niet. Wij hebben vroeger thuis altijd honden gefokt en alle beesten waren me dierbaar. Nu kreeg ik het niet voor elkaar liefde te voelen voor onze eigen Beer en ik voelde me er zo schuldig om. Kwam het omdat al mijn liefde zat in het verdriet om mijn dochter? Kon ik mezelf gewoon niet meer openstellen? Ik wist het niet en hardop uitspreken durfde ik al helemaal niet!

Nu zijn we bijna 1,5 jaar verder en ik zou niet meer zonder hem willen. De liefde is langzaam gegroeid en was niet zo vanzelf als ik gedacht had. Maar ik moest voor hem mijn bed uit, de deur uit en ik merkte dat ik tijdens deze wandelingen rust kreeg in mijn hoofd. En rustig aan terwijl iedereen op school was en werkte hebben wij onze band opgebouwd. Hij is helemaal gang member geworden!

En dan zie ik Nikki haar gezicht opbloeien als ze hem ziet en ik zie dat het voor haar echt toegevoegde waarde heeft om een hond te hebben. Daarnaast gaan de uitlaatafspraken fantastisch!!!! (wie had dat gedacht)

‘s Avonds op de bank, hij legt zijn koppie op je schoot en kijkt je met die vragende ogen aan, gaan we even kroelen? Ah toe??? En doet heel lief nog even een pootje erbij om het extra schattig te maken. Waarom hadden we ook alweer niet eerder een hond?

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie