In een snel tempo volgen de foto’s van al die prachtige kindjes elkaar op. Mijn mailbox stroomt vol en sinds lange tijd vullen ook mijn ogen zich weer met tranen.
Vol energie zijn we druk met de voorbereidingen van het eerste Vlinderkindcafé. Ik zit in een positieve flow en krijg steeds meer energie. Wat best gek is, want ik heb het sinds lange tijd niet zo druk gehad! Het café krijgt steeds meer vorm en de behoefte van moeders van overleden kinderen om te komen blijkt groot. Helaas is het niet voor iedereen haalbaar, maar de respons is enorm! Verschillende mensen, bedrijven, ondernemingen enz bieden aan te willen helpen, delen en samen te werken. En zelfs de media pikt het hier en daar op.
Het voelt goed, blijkbaar hebben we iets voor elkaar gekregen waar men bewust of onbewust al een tijdje naar op zoek was. Ik was zelf ook op zoek. In de jaren na Juuls overlijden miste ik iets. Eerst had ik geen idee wat, maar langzaam vormde het zich tot was er afgelopen dinsdag dan eindelijk was. Een avond van tevoren huil ik en krijg ik twijfels. Kan ik aan de verwachtingen voldoen? Wat verwacht men eigenlijk? Moet ik de media wel laten komen? In mijn hoofd klopt het allemaal niet meer, maar ik kan niet meer terug. Een soort podiumvrees kwam over me heen, maar zodra de eerste moeders binnenkomen is dat weg. Het voelt vertrouwd dat ze er zijn en de angst die ik had nemen zij meteen weg.
De energie die ik kreeg van het tot stand brengen van het Vlinderkindcafé was iets wat ik al langere tijd niet meer had gevoeld en ik kon dagen achtereen doorgaan. Er kwamen steeds meer ideetjes om het een mooie bijeenkomst te maken. Zo was er het idee om iedereen die zou komen te vragen om de foto van hun overleden kindje(s). En zo stroomde mijn mailbox vol. En ineens was daar weer het bewuste besef waar we het allemaal voor deden, waar het allemaal door is ontstaan. Het gaat niet zomaar over iets, het gaat over kinderen die er niet meer zijn, kinderen die geen kans meer kregen om van het leven te proeven, kinderen die nooit of veel te kort bij hun moeder op schoot hadden mogen liggen. De foto’s komen recht in mijn hart binnen en Kelly (die samen met Debbie mij enorm heeft geholpen) ontvangt ook de foto’s, zij gaat er namelijk mee aan de gang zodat we ze mooi op kunnen hangen bij binnenkomst.
Samen komen we even weer met beide voeten op aarde, de foto’s en verhalen die erbij horen hakken er best wel even in. En niet alleen huil ik om Juul, maar ook om deze kindjes. Hoe oneerlijk en nutteloos… Ze leven niet meer. Ze zijn dood. Het woord klinkt hard… en dat is het ook.
Ik had het nog niet beseft, maar sinds ik mezelf weer een beetje bij elkaar heb geraapt, na Juuls dood, heb ik als doel gesteld dat haar nutteloos overlijden betekenis moest krijgen. ‘s Ochtends als ik beneden kom ligt er een briefje van Ewout. Hij heeft het wel door. “De dood van Juul moest betekenis krijgen, vandaag is die dag…”
Dat was het begin van de ontlading van alles waarvoor we zo hard gewerkt hebben, de eerste tranen van die dag vloeien. Ik mis haar en deze zin zal de leidraad van de dag worden!
Liefs Nathalie
De foto’s van deze dag zijn gemaakt door Jentle van levensfotografie en woordkunsten
1 reactie op “Over wat ik jullie niet vertelde, voorbereiding”