Rouw van een moeder, voor altijd

Rouw om Juul… Is de tijd niet aangebroken dat je het achter je moet laten? Is de tijd niet gekomen dat het wel genoeg is geweest? Mensen zeggen het soms… Mensen denken het vaak. Ik zie het aan hun blik als ik over je praat.

rouw van een moeder Dr Joanne Cacciatore

Alleen in mijn rouw

Doe ik het nou ook? Doe ik voorzichtiger? Ik merk het. Ik merk dat ik me teveel bezig hou met hoe anderen erover denken. Zelfs thuis lijkt het wel of ik meer voor mezelf hou…

Soms voel ik me alleen met mijn verdriet. Dan denk ik dat een ander niet zit te wachten op mijn gemis. Of het zo is weet ik natuurlijk niet. Misschien creëer ik dit gevoel wel zelf. Maar het is al bijna vier jaar geleden, dan zitten ze toch niet meer te wachten op mijn verdriet. Misschien ben ik er wel alleen in.

Er is niks

Dus ik probeer een masker op te zetten. Een masker met een glimlach en een uitstraling van “het gaat prima en ik kan het allemaal wel aan”. Maar een uitstraling komt van binnen, als het niet zo voelt dan komt dit er ook niet uit. Dus ik voel mezelf steeds meer mezelf kwijtraken. En ik heb het gevoel dat iedereen het ziet.

Ik, die altijd probeer te vertellen aan anderen dat ze moeten praten over hun overleden kindje, hou mezelf in. Af en toe voel ik waterlanders dwarrelen achter mijn ogen. Maar ik laat ze zitten. Ik merk dat ik “oude” emoties weer heftiger ga voelen. En even voelt het een soort… fijn… Het liefst sluit ik me even op, nou… even… het liefst een hele week ofzo. Gewoon onder de dekens en rekening houden met niks en niemand. Gewoon toegeven aan de vermoeidheid en mijn verdriet. En ik schrik, dit is al lang geleden, vlak na Juuls overlijden waren die dagen er vaak, maar dat heb ik lang niet meer ervaren. Ik ben moe, altijd maar moe en ik wil er het liefst aan toegeven. Alles voelt zwaar, alles voelt als teveel. Ik baal ervan, ik ben het zat. Ik wil geen dood kind hebben, ik wil niet elke dag met deze pijn opstaan.

Prioriteiten stellen

Maar werk, thuis en huis hebben nu mijn aandacht nodig. Dat gaat even voor, de rest kan wel even wachten. Niet rekening houdend dat juist als ik de rest laat wachten dat dit mijn werk, thuis en huis ook niet helpt. Alsof je het uit kan stellen, alsof je even de pauzeknop kan indrukken. “Je weet dat dit niet werkt.” zeg ik mezelf. Ik luister niet naar mijn eigen advies en ga door. Tot er momenten komen waarop ik mezelf eigenlijk niet meer kan inhouden, maar het toch doe. Momenten waarop ik me irriteer aan het feit dat niemand even haar naam noemt of even rekening houdt met… Ik ga het op anderen schuiven, maar ben ik wel reëel?

Dan is het breekmoment aangebroken. Natuurlijk gebeurt dit op de meest ongunstige plek op het meest ongunstig moment, maar ik kan het niet stoppen. Twee dagen huil ik me leeg en nog steeds probeer ik het weg te wuiven. Ze snappen me toch niet, heb ik al besloten voor mezelf. Waarom doe ik dit toch? Waarom ben ik zo defensief ineens? “Eigen schuld, had je het maar niet zo moeten laten oplopen.” zegt mijn verstand. En misschien wordt het tijd dat ik daar maar weer eens naar ga luisteren…

Een ander veranderen

Ik besluit weer een beetje te praten. Thuis, maar ook op het werk klets ik gewoon over Juul. Ik zeg hier en daar zelfs dat het me momenteel even wat zwaarder valt dan normaal. Het boeit me niet wat ze ervan denken. Ik moet hierover praten, het moet, want ik voel dat ik anders weg ga glijden.

Ik ben nog wat voorzichtiger dan anders. Maar ik ben weer mezelf en hoe ik normaal ook in het leven sta. Als moeder van vier, niet drie…

Je hebt andere mensen niet in de hand, ik kan niet weten wat zij denken of vinden. Dat moet ik weer naast me neerleggen. Ik kan het alleen bij mezelf zoeken. Alleen ik kan zorgen voor mijn eigen geluk.

Accepteren van rouw

Ik rouw elke dag, dit zal altijd zo blijven. Soms veel, soms een beetje. Dat betekent niet dat ik ongelukkig ben. En dat is vaak waarom ‘we’ onze mond houden denk ik. Zodra ik namelijk over Juul praat dan denkt de ander al snel dat ik niet gelukkig ben of dat ik mijn leven niet opgepakt heb. En dat is waar het vaak mis gaat. Om die indruk niet te wekken zeg ik maar niks. En dan kan je ineens zomaar in een periode zitten waar je je even weer echt ongelukkig voelt.

Dus mocht er iemand zijn die het nog steeds nodig vindt dat ik er overheen moet komen… Get over it! Dat gaat niet gebeuren. En nog belangrijker… dat geeft helemaal niks! Ik heb geaccepteerd dat dit bij mij hoort, nu jij nog!

grief Dr Joanne Cacciatore

bron foto’s: Dr Joanne Cacciatore

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram