Spoedkeizersnede, mijn droom, mijn nachtmerrie

My life… spoedkeizersnede, mijn droom, mijn nachtmerrie.

Voor het eerst dat ik mezelf zo herken in een blog van iemand anders. Ze werd wakker uit haar spoedkeizersnede in haar ergste nachtmerrie, net als ik. Natuurlijk zijn er herkenningspunten en delen we allemaal dezelfde pijn, maar dit keer besef ik dat ik in de afgelopen drie jaar nog nooit iemand heb gesproken, nog nooit gelezen over iemand die ook vanuit narcose wakker werd in haar grootste nachtmerrie.

Ik lees en beleef het blog van Mariska. Het blog waarin zij beschrijft hoe zij wakker werd uit de narcose en belandde in haar grootste nachtmerrie. De nachtmerrie die voortaan haar leven zou zijn. Ik beleef op dat moment hetzelfde. Je hoort vaak van moeders die moeten bevallen van hun kindje dat is overleden in hun buik. Wat minder vaak hoor je dat een kindje overlijdt tijdens de bevalling. Wat niet vaak blijkt voor te komen is een spoedkeizersnede. De moeder moet onder narcose, de vader mag er niet bij zijn en moet in een kamertje wachten.

Papa

Hij stond erbij en kon er niet naar kijken. Met die grote mensenhanden proberen ze haar hartje weer op gang te brengen. Hij kan het niet aanzien en draait zich om, hij weet het al.

Terwijl ik nog van niks bewust ben en nog in mijn diepste slaap ooit, krijgt hij  haar in zijn handen. Misschien gaat ze bij hem wel ademen…? Maar het blijft stil, geen beweging, geen gehuil. Een prachtig meisje, helemaal af, maar te laat waren we bij haar om haar te redden….

Mama

De eerste paasochtend 2013 begon met een CTG. Het leek allemaal niet zo ernstig, maar toch werden we verplaatst en kwam de ene na de andere even kijken. Ik denk dat het om een paar minuten gaat, maar ineens is er alleen nog maar een hartslag van 80 te vinden. De mijne was ongeveer net zo hoog, maar de echo bevestigd dat Juuls hartje niet meer kan vechten. Binnen korte tijd lig ik in een diepe narcose… Eindelijk mag ze komen!

Papa en mama

Hoe moet hij dit toch vertellen aan haar. Hoe vertel je aan de moeder van je kind dat ze niet meer leeft… Hij hoopt dat ze maar blijft slapen, in die onwetendheid mag blijven. Hij weet inmiddels hoeveel pijn het doet. En zij, zij ligt nog rustig te slapen.

Wat voor mij kort lijkt is voor hem een eeuwigheid. Ik doe mijn ogen half open en vraag hoe het met haar is. Toen moest hij de woorden zeggen…

Ons leven leek ook voorbij en we hadden geen idee hoe nu verder. Hoe vertel je dit aan de kinderen? Aan de opa’s en oma’s? Hoe vertel je dit zonder dat het zoveel pijn doet… De pijn verscheurd ons allemaal voor lange tijd. Ik weet niet hoe ik ooit weer geluk zal ervaren… ik voel me schuldig naar de kinderen, ik had hen gezegd dat het wel goed zou komen. De grootste leugen ooit.

Puk

Nu, drie jaar verder is het allemaal zo anders. De pijn zal echter nooit verdwijnen. Wel ervaren we weer heel veel geluk! Puk brengt zoveel vreugde in ons leven, maar samen daarmee heb ik ook vaker verdriet. Het geeft niet… Het is een enorme last en ik ben hem vaak zo zat. Was ik maar even iemand die dat gevoel niet mee hoefde te dragen, maar bij die gedachte voel ik me dan toch niet prettig. Juul heeft me zoveel moois gebracht en net zo goed als ik mijn leven niet zonder mijn andere kinderen kan voorstellen, zo ook hoort Juul helemaal erbij. En als ik wens om een moment zonder die last, dan krijg ik het gevoel dat ik wens dat zij er niet was. Want ook al is ze hier niet, ze is wel bij ons!