Spoedkeizersnede, wakker worden in je grootste nachtmerrie

Her life… spoedkeizersnede, wakker worden in je grootste nachtmerrie

16 juni 2013. Mijn uitgerekende datum. Vaderdag. Het was heel vroeg in de ochtend, 04.15u. Ik werd wakker met lichte weeën. Ik was enorm blij want dat zou kunnen betekenen dat ik op de uitgerekende datum zou bevallen!

Getimed tot 05.00u. Toen mijn man maar eens wakker gemaakt en de verloskundige gebeld. Die vertelde ons dat het nog kon afzwakken. No way, dat wilde ik niet! Ik wilde eindelijk ons meisje (waarvan bijna niemand wist dat het een meisje werd) vandaag in mijn armen houden na 40 weken geduld!

Mijn grote wens was thuis bevallen. Aangezien ik een vlekkeloze zwangerschap had, mocht dit ook. De dag verliep rustig. De bevalling schoot niet op. Mijn ouders kwamen rond 16.00u in de middag. Vaderdag wordt bij ons thuis altijd gevierd, deze keer bij mijn man en mij thuis. En zij zouden bij de bevalling aanwezig zijn, dus dat kwam mooi uit. Ik voelde me prima en onze kleine meid deed het perfect.

Om 22.30u kwam de verloskundige voor de laatste nacht controle. Ik had inmiddels behoorlijke weeën en als ik niet op 5cm ontsluiting zou zitten dan zou ik een rustgevend middel krijgen om te kunnen slapen in de nacht. Het echte werk moest immers nog beginnen, maar 16 juni zou niet meer mijn bevaldatum worden. Bij de laatste controle bleek de hartslag van ons meisje lager te zijn dan voorheen. We moesten naar het ziekenhuis voor de zekerheid. En ik had me nét in een makkelijke pyjama weten te hijsen tussen de weeën door. Daar aangekomen ging alles redelijk goed met onze kleine mup. Nog steeds wisten mijn ouders niet dat wij een dochter kregen.

Na een half uur, we hadden nét iets te drinken, ging haar hartslag onderuit. Mijn vliezen waren nog intact en deze zijn meteen gebroken. Ik zag eerst open monden van verbazing (achteraf bleek dat mijn vruchtwater zo goed als zwart was) en daarna ging alles heel snel. Ik zag mensen de kamer binnenkomen. Mij werd rustig uitgelegd dat er een keizersnede ging komen. Mijn man mee, ik schreeuwde nog naar mijn ouders dat Grummelke (de bijnaam voor ons prinsesje) nu snel zou komen. Eenmaal op de OK bleek dat er geen tijd meer was voor een ruggenprik en dat ons meisje snel moest komen. Ik kreeg volledige narcose. Mijn man moest in het kamertje wachten naast de OK, waar ze later voor zijn neus reanimatiepogingen hebben gedaan.

Toen ik langzaam wakker werd uit de narcose riep ik al haar naam voordat ik goed en wel bij was. Het enige wat ik dacht was: yes, we mogen eindelijk zeggen dat ze Tessa heet en dat we een dochter hebben gekregen! Ik hoorde in de verte iemand zeggen dat ik om onze dochter vroeg en dat iemand antwoordde dat dit straks wel aan de orde kwam. Toen dacht ik nog: Maris, wordt eerst eens wakker. Toen ik wakker werd zag ik verloskundige en verpleging aan 1 kant van het bed. Aan de andere kant zaten mijn man en de gynaecoloog. En toen kwamen de woorden uit mijn mans mond die ik nooit zal vergeten: “Iedereen heeft zo gevochten, Tessa nog het hardst, maar ze heeft het niet gered”. Boem, pats, in 1 klap nuchter. Dood? Mijn meisje.. mijn perfecte kerngezonde meisje, dood? Dat kon niet, ik heb haar tot het einde gedragen, gevoeld.. voordat we de OK opgingen schopte ze nog in mijn buik..

Ik kreeg haar bij me.. ik zag een perfect, lief, klein, mooi meisje. Mijn meisje. Ons meisje. Onze Tessa. Ze was het meest perfecte plaatje dat ik ooit had gezien. Mijn ouders, broer en schoonzus kwamen naar ons toe. Om hun eerste kleinkind en petekind te bewonderen. Waar ze 9 maanden zolang naar hadden uitgekeken. De dagen erna zijn in een roes voorbij gegaan. Inmiddels werden wij bijna 36 maanden geleden voor het eerst ouders van onze Tessa. We missen haar nog iedere dag heel erg. Ze heeft inmiddels een broertje, Tycho, van 15 maanden oud. Hij lijkt op Tessa, wat we mooi en moeilijk tegelijk vinden. Hij heeft grote blauwe ogen. Zoals mijn moeder altijd zegt: Hij heeft zulke grote ogen omdat we die van Tessa nooit hebben kunnen zien. En dat geloof ik met volle overtuiging.

Mijn naam is Mariska Hazenveld, mama van Tessa en Tycho. Tessa werd geboren en is kort na de geboorte overleden bij 40+1 weken zwangerschap. We hebben nooit een definitieve oorzaak voor haar overlijden gekregen. Ze was kerngezond. Wel is er naderhand bij mij een zeer acute baarmoederinfectie ontdekt die binnen no time ervoor heeft gezorgd dat zij geen zuurstof en voedingsstoffen meer kreeg. Door de benauwdheid heeft ze de allereerste ontlasting in mijn buik gedaan en is zij gestikt. Ik schrijf gedichten, en praat net zo graag over Tessa als over haar broertje Tycho. Ze zal er altijd bij horen.