Twee meisjes, ongelijke kansen

My life… Gastblog van Angela over haar prachtige meisjes

Angela stuurde mij onderstaand verhaal. Een verkorte versie, want wat zij allemaal hebben doorstaand past niet op een A4tje…. 

Een goede start

Ik heb altijd al geweten dat ik moeder wilde worden, maar ik wil mijn kind alles kunnen geven dus eerst een goede basis! Ik maakte carrière,  we woonden in een leuk huisje en we gingen trouwen. Ja, we zijn er klaar voor! Drie maanden voor onze trouwdag stopte ik met de pil, dit was halverwege 2011.

Maar het gaat niet altijd volgens jouw planning

Natuurlijk ben je veel bezig met zwanger worden, maar de maanden verstreken en ik was nog steeds niet zwanger… Na ruim een jaar proberen dan toch bij de huisarts aankloppen,  onderzoeken volgden en daaruit bleek dat bij ons allebei alles goed is. We moesten wachten omdat de kansen op een spontane zwangerschap groot waren. Maar na maanden proberen nog geen zwangerschap. . Eind 2013 begonnen we daarom met hormoonbehandelingen en gingen we voor de ICSI. De eerste behandeling was direct raak, ik was zwanger!! Zo dolgelukkig en blij! Met de zes weken echo kwamen we erachter dat we dubbel gelukkig mochten zijn, want ik droeg een eeneiige tweeling!

Spannend en onzeker

We kregen  regelmatig controles, maar bij de 15 weken echo zag de echoscopist tekenen van tts (tweeling transfusie syndroom). Binnen 24 uur moesten we ons melden in Leiden,  en daar zagen ze inderdaad verschil in grootte en vruchtwater.

Met 17 weken hebben ze in Leiden de bloedvaten in de placenta gelaserd zodat de kindjes elk hun eigen ‘stukje’ hebben. Ons kleinste kindje kreeg een groeispurt en het leek goed te gaan, totdat ons ‘gezonde’ kindje ziek werd… We leefden tussen vrees en hoop en toen de doktoren ons vertelden dat ons kindje waarschijnlijk in de aankomende dagen zou overlijden was ze twee weken later sterker dan ooit…

Toen werd alles anders

Ik was 25.4 weken zwanger. We zouden twee meisjes krijgen. Ik voelde minder beweging en we zijn naar het ziekenhuis in de buurt gegaan, van daaruit zijn we met gillende sirenes overgebracht naar het UMCG in Groningen,  daar bleek het absoluut niet goed te gaan met één van de meisjes. Ze had vocht rond haar hartje, in haar hoofd en buikje. Na gesprekken en verdere onderzoeken lieten ze ons weten dat ze het niet zou gaan redden… verschrikkelijk!  We hebben zo gevochten voor haar we hebben duizenden kilometers gereden voor onderzoeken en behandelingen en nu dit?? Mijn hart brak, maar ook waren we nuchter en hebben altijd gezegd, we willen liever één dan geen kindje…

Omdat er twijfels waren over de laserbehandeling adviseerden de doktoren van twee ziekenhuizen om het navelstrengetje door te laseren van ons zieke meisje om te zorgen dat ze haar zusje geen kwaad kon doen… Dat was de ergste dag van ons leven om overgebracht te worden van Groningen naar Leiden om je kind te ‘vermoorden’ zo voelde dat op dat moment… 28 weken hebben we gevochten maar het mocht niet baten…

Ons sterretje 

We hebben onze dochter de naam Estelle gegeven, dat betekent ster… We putten kracht uit de gedachte dat Estelle haar leven heeft gegeven voor haar zusje en dat ze een beschermengeltje op haar schouder heeft. 16-06-2014 is ze een sterretje geworden.

Op 19 augustus is haar kerngezonde zusje geboren, zo trots en dankbaar zijn we… We hebben voor Estelle een mooi afscheid gehad met ook het liedje van Celine Dion,  fly fly little wing. Ik draag haar as in een ketting bij me en heb haar laatste hartslag in een tatoeage op mijn lichaam.

Ik denk elke dag aan Estelle en ik mis haar vreselijk, ook al heb ik haar niet mogen leren kennen. Ik ben ontzettend dankbaar voor onze prachtige dochter die bij ons is, en het troost me om te weten hoe Estelle eruit zou hebben gezien als ik naar mijn dochter kijk…

Liefs Angela