Het blijft moeilijk.. Erop vertrouwen dat je kleintje het goed doet en niet ‘ook’ dood zal gaan.
Even voorstellen
Mijn naam is Marjolein. Sinds 2013 heb ik mijn eigen fotografie bedrijf, en omdat ik dol ben op kinderen fotografeer ik voornamelijk newborns en kleine kinderen.
Twee jaar terug leerde ik mijn man kennen. De klik was er meteen. Omdat er een behoorlijke afstand tussen ons zat besloten we al vrij snel samen te gaan wonen. Na een maand ben ik dan ook bij hem ingetrokken.
Al vrij snel kwam mijn kinderwens ter spraken. In een vorige relatie heb ik al een klein beetje van het moederschap mogen proeven. Mijn toenmalige vriend had 2 kindjes die om de 2 weken bij ons waren. Daarnaast heb ik natuurlijk ook regelmatig baby’s voor mijn camera waardoor het allemaal alleen maar meer is gaan kriebelen!
Niet heel veel later besloten wij dan ook dat ik zou stoppen met het slikken van de pil. Wij dachten dat het nog wel even zou duren voordat ik daadwerkelijk zwanger zou zijn. Maar nee hoor! Het was meteen raak!
De zwangerschap van ons vlinderkindje
5 Februari was ik 14 weken zwanger en die dag hadden we een geslachtsbepaling echo. Ik had stiekem wel een kleine voorkeur voor een meisje omdat je meisjes toch net iets leuker kan fotograferen. En ja hoor! Het was een meisje! Een gezonde goed groeiende baby en nog een meisje ook! Wat wil je nog meer!? Vanaf die dag hebben wij onze kleine meid ook gelijk een naam gegeven, Marlin Jo-Ann.
29 November 2014, ik weet het nog heel goed (zo lang is het natuurlijk ook nog niet geleden), ik was zwanger! We waren zo ontzettend gelukkig!
Op behoorlijke bekkeninstabiliteit na verliep de zwangerschap zeer voorspoedig. Nadat we de 20 weken echo hadden gehad maakte ik me absoluut geen zorgen meer. ‘De 20 weken echo was goed dus wat kan er nu nog fout gaan?’.
4 Mei 2015, zijn wij ook nog even in het huwelijksbootje gestapt. Dat scheelde een hoop rompslomp als Marlin geboren zou worden. En ik wilde natuurlijk wel dezelfde achternaam als mijn dochtertje hebben.
Toen alles mis ging
Vanaf 36 weken voelde ik Marlin minder bewegen, maar ach, dat hoort er allemaal bij. Als een kindje groter word heeft het minder ruimte om te bewegen. (dit blijkt een oudere en nogal hardnekkige misvatting te zijn, waar zwangere, verloskundigen en zelfs gynaecologen zich aan vasthouden) Maar helaas… 22 juli 2015, met 37 weken en 2 dagen was het wel heel stil in mijn buik.. Ik ben nog even gaan douchen, want daar werd ze meestal wel actief van. Maar het bleef stil.
Toen ik onder de douche stond kreeg ik ineens een heel beangstigend gevoel.. Het zal toch niet? Nee dat kan niet.. Positief blijven! Dat heb ik immers van mijn man geleerd.
Na het douchen ben ik op bed gaan liggen en heeft mijn man ook nog geprobeerd ‘contact’ te maken met Marlin. Maar ook toen bleef het stil. We hebben de verloskundige gebeld en die stond binnen 10 minuten op de stoep met een doptone. Normaal als de doptone op mijn buik werd gezet hoorde haar hartje gelijk kloppen. Maar dit keer niet.. Ze moest goed zoeken en na een tijdje hoorde ze een hele vage hartslag, maar dat waren maar een paar doffe slagen wat ook wel eens mijn hartslag geweest kon zijn.
De paniek was inmiddels al toegeslagen.. De verloskundige probeerde zo rustig mogelijk te blijven en vertelde mij dat we snel naar het ziekenhuis gingen waar een heel team op ons stond te wachten..
Oorverdovende stilte
Meteen werd het echo apparaat op mijn buik gezet. Maar ook toen bleef het verdacht stil… ‘Ik kan er niet veel van maken’ hoorde ik degene zeggen die het echo apparaat op mijn buik heen en weer aan het bewegen was. Toen kwam de dienstdoende gynaecoloog binnen die vanuit huis was opgetrommeld. Hij nam het echoapparaat over en zocht naar Marlin haar hartslag. Weer was het heel stil. Ik hoor mezelf nog zo hard roepen; ‘ Nee! Dat kan toch niet!’. Na hele lange stilte hoorde ik de gynaecoloog zeggen; ‘Het spijt me, maar het hartje klopt niet meer’ … Het echo apparaat werd van mijn buik gehaald en mijn hand werd vastgepakt. Mijn man was inmiddels al mijn ouders aan het bellen om te vertellen dat ze moesten komen omdat ‘het kindje’ was overleden..
Bevallen van een overleden kindje
Onze lieve kleine Marlin…. Ze was er nog wel, maar ze was er niet meer.. Op dat moment konden ze geen oorzaak vinden en mochten we naar huis. De volgende dag moest we terug komen om de bevalling te bespreken. Ik riep meteen dat ze het met een keizersnee moesten gaan halen, maar op een of andere manier is dat idee na een nachtje slapen(wakker zijn) niet meer in mij opgekomen..
Uiteindelijk ben ik 24 juli bevallen van ons dochtertje Marlin Jo-Ann…
De bevalling verliep gelukkig erg snel, wat ik op dat moment eigenlijk niet zo prettig vond. Voor mij ging het allemaal veel te snel. Ik wist dat ik geconfronteerd ging worden met een dood kindje. Een kindje wat niet beweegt, een kindje wat niet ademt of zal gaan huilen, mijn kindje, mijn Marlin.. Maar toen ik haar in mijn armen kreeg voelde ik me heel erg trots. Dit is mijn dochter, dit is Marlin.. Ze was zo mooi! Ik had me een heel eng beeld voorgesteld, maar Marlin was alles behalve eng! Ik heb die nacht nog tot 4 uur met haar geknuffeld en de volgende dag zijn we samen naar huis gegaan en hebben we haar in haar eigen bedje gelegd.
Uiteindelijk is ze nog een week bij ons geweest en is ze op 30 juli begraven. Ze heeft een hele mooie dienst gehad waar we al onze liefde voor haar hebben kunnen laten zien.
De wens voor een levend kindje
Tijdens de kraamweek heb ik gelijk aan de verloskundige gevraagd wanneer we weer konden proberen om zwanger te worden. Niet dat we Marlin wilde vervangen of de leegte op wilde vullen. Maar omdat onze kinderwens nog steeds erg groot was. Ik was mij er van bewust dat een nieuwe zwangerschap veel stress en angst met zich mee zou brengen. Maar dit weerhield mij er niet van om het weer te gaan proberen.
Acht weken na de bevalling van Marlin was ik weer zwanger. Wederom erg snel! 16 Oktober 2015 had ik mijn eerste positieve zwangerschapstest.
Inmiddels was ook bekend waaraan Marlin was overleden. Ik had een chronische afwijking aan de placenta. Een sluipmoordenaar, aan de buiten kant kunnen ze dit niet zien. Het is alleen vast te stellen door middel van onderzoek na de bevalling. Wel wisten ze mij te vertellen dat ik 30% tot 40% kans had op herhaling bij een volgende zwangerschap, wat eigenlijk best veel is! Ze zouden deze zwangerschap ons kindje met 36 weken halen, om het proces wat mijn placenta dus niet doormaakt in de laatste weken voor te zijn. Daarnaast stond ik onder strenge controle bij het WKZ en werd de groei van dit kindje goed in de gaten gehouden.
Nooit meer zorgeloos zwanger
Ik wist dat dit geen gemakkelijke zwangerschap zou worden. Een zwangerschap zal nooit meer een zorgeloze zwangerschap zijn. We hebben elke week een echo gehad en regelmatig met spoed in het ziekenhuis gezeten. Angst, angst dat het ons nog een keer zal overkomen. Genieten was er voor mij niet bij.. ‘Laat die 36 weken maar snel voorbij gaan!’.
De datum waarop ik precies 36 weken zwanger zou zijn, 27 mei 2016, zou mijn beval datum worden.
Mensen om mij heen waren alleen nog maar bezig met de ‘nieuwe baby’ en hadden bijna geen aandacht meer voor Marlin en mijn verdriet. Ik was natuurlijk ook wel heel snel weer zwanger geworden wat bij sommige mensen blijkbaar overkwam dat ik over het verdriet van Marlin heen zou zijn. Er zijn tijden geweest dat ik mij heel eenzaam en onbegrepen voelde maar door websites en blogs zoals die van jou voelde ik mij weer begrepen. Ook het boek; ‘Altijd een kind te kort’ heeft mij door deze moeilijke tijd heen geholpen.
Toen was het eindelijk 27 mei.. Ik werd ’s ochtends ingeleid en ’s avonds om 19:08 werd ons 2e dochtertje Hailey Joann geboren. Het voelde allemaal zo onwerkelijk. Ik had ineens een levend kindje op mijn borst liggen wat ademde en dronk aan mijn borst. Voor een kindje van 36 weken was ze (gelukkig) aan de grote kant en ze deed het ook erg goed waardoor ze niet overgebracht hoefde te worden naar de medium care. Na twee nachtjes in het ziekenhuis te hebben gelegen mochten we naar huis. De kraamhulp die mij had verzorgd na de geboorte van Marlin was er ook dit keer voor ons. Dat was erg fijn.
De grootste angsten beheersen
Na acht dagen stonden mijn man en ik er alleen voor. Helaas ging het die avond gelijk mis. Hailey moest spugen, er kwam echt een hele straal uit. Na het verschonen van het bedje en haar kleren hebben we haar weer terug gelegd. Ik had een co-sleeper, een bedje aan mijn bed, zodat ik haar goed in de gaten kon houden. Nadat we alles hadden verschoont, hebben we haar weer terug gelegd. Niet veel later kwam er weer een hele straal uit haar mondje, maar dit keer stikte ze er in. Ze kreeg geen adem meer. Gelijk heb ik haar uit haar bedje gehaald. We paste alles toe van wat we hadden onthouden van een kinder EHBO filmpje, maar ze werd steeds blauwer. Ze begon steeds meer op Marlin te lijken qua kleur.. Mijn man had inmiddels al 112 gebeld. Het personeel van de meldkamer vertelde ons wat we nog meer konden doen. Na 10 minuten arriveerde er 2 ambulances. Op dat moment kreeg ze gelukkig net weer een beetje kleur. Toen de ambulance broeders bij ons in huis stonden drong het pas echt tot me door wat er de afgelopen 15 minuten was gebeurt. We zijn uiteindelijk afgevoerd naar het ziekenhuis waar ze een tijdje aan de monitoren heeft gelegen. Ze konden niks vinden en noemde het ‘een verslik incident’. De schrik zat er bij mij behoorlijk in. Gelukkig mocht ik bij haar blijven in het ziekenhuis, maar bij elk geluidje of piepje van de monitoren schrok ik overeind. Slapen was er voor mij niet echt bij..
Hoe komt vertrouwen dan terug?
Na vier dagen mochten we naar huis. Maar het vertrouwen dat ik had in mijn eigen kindje was ik kwijt. Continue moest ik kijken of ze nog wel ademhaalde. En als ze zich verslikte tijdens het drinken kreeg ik het Spaans benauwd. Mensen om mij heen vonden mij overbezorgd. Soms had ik het idee dat ze dachten dat ik gek was, en dingen zag die er niet waren. Maar het was ook allemaal zo eng..
Toen werd ze ook nog eens verkouden en had ze het regelmatig benauwd. Ik deed geen oog meer dicht, ik was helemaal op, zowel lichamelijk als geestelijk. Na een bezoekje aan de huisartsenpost en de eerste hulp, besloten ze ons weer op te nemen om ervoor te zorgen dat wij het vertrouwen in Hailey weer terug zouden krijgen en om weer even tot rust te komen.
Na een weekje in het WKZ te hebben gelegen zijn we weer naar huis gegaan. Pas toen konden we een beetje gaan genieten van ons mooie wondertje. Toch blijf je angstig.. Ik check regelmatig of ze nog wel adem haalt. Maar dat heeft elke moeder, toch?
Nu met dit warme weer is het natuurlijk ook geen pretje voor zo’n kleintje. En dan heeft ze ook nog eens diarree.. Weer een reden om me zorgen te maken. Afgelopen dinsdag was ze de hele dag al een beetje versuft, ik ging er vanuit dat het door het warme weer kwam. ’s Avonds wilde ze bijna niet drinken en viel ze aan de borst in slaap en werd ze helemaal slap. Je kon alles bewegen maar ze reageerde niet.. Toch maar even de huisartsenpost gebeld en die besloot gelijk een ambulance te sturen. De paniek sloeg bij mij weer toe.. Maar gelukkig kwam ze na een half uur weer een beetje bij. Toch zijn we voor controle meegenomen naar het ziekenhuis, maar gelukkig konden we dezelfde avond weer naar huis.
Het blijft moeilijk.. Erop vertrouwen dat je kleintje het goed doet en niet ‘ook’ dood zal gaan.
Afgelopen woensdag is het monumentje dat we hebben ontworpen voor Marlin geplaatst. Een hele emotionele dag. Dit was het laatste wat we nog voor haar konden doen. Aankomende zondag word Marlin 1 jaar. We nemen Hailey regelmatig mee naar Marlin haar grafje. We zijn nu een jaar verder en hebben 2 kinderen, waarvan er 1 niet meer bij ons is..
