Vince

My life… Iris schrijft over haar Vince

Op 13 maart 2014 deden we de test… positief! Super overgelukkig waren we, want joepie ons gezinnetje zou er een kindje bij krijgen ,ons eerste kindje. De zwangerschap was super, ik was niet misselijk, voelde me super goed en de controles vond ik telkens super! Toen we dan ook hoorden dat het een jongetje ging worden waren we super blij! Er waren ook nog geen jongens in de familie bij de kleinkinderen. Tot ik op controle moest voor de 20 weken echo.

We zaten te lachen in de gang van blijdschap, want ja  we gingen onze zoon zien. Tot de gyneacoloog een bezorgd gezicht trok… We keken elkaar aan en dachten: ‘Oei, er is toch niks mis’. Toch wel een 10-tal minuten zei de dokter niets… Op dat schermpje zagen wij alleen het hartje… Het klopte… Maar waarom doet hij nu zo raar? ‘Ik denk dat ik slecht nieuws heb’ BOEM… Daar is de wereld… Stort volledig in elkaar! ‘Uw zoontje heeft een VSD en ASD ( gaatje in de boven – en onderkamer).
Een heel lang gesprek met de gyneacoloog volgde, waar ik niets meer van onthouden heb, ik kon alleen maar huilen. Toen ik vroeg of alles in orde zou komen moest ik me geen zorgen maken. De komende dagen waren heel zwaar… De cardioloog die ons alles ging uitleggen was op dit moment op reis dus moesten we wachten op een gesprek met hem. Ons zoontje had dan ook geen last van zijn hartprobleem zolang hij bij mij zat dus wachten we die paar dagen af.

Het gesprek was er. Eerst opnieuw een echo en dan het gesprek. Ik denk dat ik niet zulk goed nieuws heb. Het is wel degelijk erger dan we dachten… De aorta is vernauwd en onderbroken. De kleppen van de longslagader werken niet… ASD, VSD. Wij keken elkaar aan en dachten:  ‘Oh nee… Dit kan niet waar zijn!!!’ Heel veel controles volgden zowel in UZ Gent of in Brugge.

De zwangerschap verliep verder goed tot ik op controle moest op 36 weken. Zwangerschapsvergiftiging… Ik was zo boos op mijn lichaam!!! Ons zoontje groeide niet meer en de gyneacoloog besliste om op 37w 4d de zwangerschap in te leiden! Op 4 november Om 7 u ‘s morgens zijn we binnengegaan. En om 14u47 kwam Vince op de wereld!!! Wat waren we blij… Hij weende en zag er zo perfect uit… We waren overgelukkig. Na 20 min kwam hij in een couveuse op de kamer 2180 kg. Ze zeiden dat ze hem gingen installeren op neonatologie en dat ze zouden bellen als hij klaar was. Ondertussen mocht ik naar mijn kamer en was ons eerste bezoek er al! Rond 18u mochten we onze zoon zien op neonatologie… Wat was hij mooi!! Ik kon het niet geloven en was zo trots! Trots want hij deed het super goed, zelf de dokters stonden er versteld van! Tot 6 november om 12u30.

We waren naar de cafetaria gaan eten (ik zat niet graag op de kamer want die mevrouw naast mij had haar kindje wel bij zich en dat vond ik heel confronterend) en de telefoon ging. Mijn vriend nam op en trok lijkwit! Tranen rolden over mijn wangen ‘We moeten naar boven, het gaat niet goed met Vince.’ Twee dagen geleden bevallen en ik liep als een topsporter naar boven! Daar lag hij dan, geintubeerd en klaar om te transporteren naar Gent! Zijn hartje kon het niet meer aan en liet hem in de steek! Terwijl ze Vince overbrachten leegde ik mijn kamer en bracht alles naar huis zodat we snel naar Gent konden. Daar lag hij dan op intensive zorgen pasgeborene. Mijn hart in 1000 stukken… Waarom met mijn kindje…? Dit kan toch niet gebeuren!! 10 november was de operatiedag. We brachten hem naar de operatiezaal en dat was de laatste keer dat hij zijn oogjes, prachtige oogjes , opende. We waren zo bang! 10 lange uren zaten we in de cafetaria en toen belden ze eindelijk!!! We mochten naar hem toe… Wat een shock! Mijn babytje… Zo toegetakeld… Draden, zo opgezwollen, zo pijnlijk… Mijn lieve,mooie baby. Ik dacht bij mezelf ‘Oke, nu moet hij gewoon genezen en dan komt alles goed.’ Maar niets kwam nog goed…

Een hartstilstand, een paar uur na de operatie, maar ze kregen hem erdoor. 22u tijd om naar huis te gaan, in ons geval het hotel, niet ver van het UZ. Elke nacht om het uur belde ik om te kijken hoe zijn toestand was. Stabiel slecht… Kreeg ik telkens te horen. De volgende nacht had hij dan een hersenbloeding waarvan we de schade niet wisten… Transporteren naar de scan zou fataal zijn. De woensdag hadden we beslist om een nooddoop te doen. Dat was zo emotioneel! Maar tegelijkertijd ook heel mooi… De donderdag beslisten ze om er mee te stoppen, het had geen zin meer. De operatie was mislukt en ze konden niets meer doen, hij bleef alleen in leven door de machines…. 13 november… De eerste keer dat we ons zoon mochten vastnemen en dan ook meteen de laatste keer… De hele familie kwam nog langs om afscheid te nemen van Vince… Zo zwaar, pijnlijk, frustrerend, machteloos! Ik mis hem elke dag en zou hem zo graag bij me hebben. Ik voel me zo machteloos elke dag opnieuw, maar ik weet dat ik moest sterk zijn, want dat was ons zoontje ook.