Voor twee mooie meisjes

My life… gastblog van Femke

Ik kreeg een ontroerende mail van Femke, vandaag is de uitgerekende datum van haar twee mooie dochters, maar Femkes buik is al veel te lang leeg. 

11 september. De dag dat het allemaal begon.

Ik bleek zwanger. Zwanger van een eeneiige tweeling. Moest ik nou blij zijn of bang? Diep in mijn hart was ik dolgelukkig, maar bang was ik voor de toekomst. Hoe moest ik het in godsnaam aan mijn vriend en familie vertellen?
Destijds was ik 20 jaar. Begonnen met een nieuwe studie en ik woonde al enige tijd op mezelf. De planning was dus niet bepaald goed. Tóch koos ik er voor om voor mijn kindjes te gaan zorgen. Het boeide me niet wat anderen zeiden. Niemand kon voor mij beslissen. Alleen ik. Mijn lichaam, mijn baby’s. Vanaf het eerste moment had ik al een groot moedergevoel. Verzorgen en beschermen. Dat zou ik voor de rest van mijn leven gaan doen.

TTS syndroom

Ik had de termijn van 20 weken behaald. Ik kon nu echt gaan genieten. Tenminste, dat dacht ik. Met 21 weken werd ik ziek. Mijn baby’s werden ziek. Helse pijn in mijn onderrug was het eerste symptoom. Mijn tweeling bleek het TTS syndroom te hebben. Een aandoening die voor 10% bij eeneiige tweelingen voor komt. In het begin van de zwangerschap was ik al op de hoogte gebracht dat er een kans was dat dit zou gebeuren, maar ik dacht 10% is niets. Dat gaat mij echt niet overkomen! Ik ga de hele zwangerschap voldragen. Daar was ik van overtuigd!
Toch overkwam het me wel. Waarom weet ik niet. Alles ging zo goed tot die ene dag. Ik werd met spoed gelaserd en de operatie was geslaagd, maar dit bleek van korte duur…

Geen tweeling meer

25 december, eerste kerstdag, ging ik naar het ziekenhuis, omdat ik zeker wilde zijn dat alles goed was met mijn dochters. Ik verwachtte niets ergs. Ik wilde gewoon zekerheid, want ik leefde continu in angst. Mijn angst werd werkelijkheid. Een van mijn dochters bleek te zijn overleden. Mijn wereld stortte in. Hoe moest ik hier ooit overheen komen? Een onmogelijke opgave. Ik was zo gewend aan het idee dat ik twee dochters zou krijgen en nu was dat er nog maar een. Natuurlijk was ik gelukkig dat ik nog een baby had, maar dat nam de pijn van het overlijden van mijn andere dochtertje niet weg.
“Misschien is dit wel beter voor je, Femke.”
Dit heb ik veel gehoord. Mensen weten gewoon niet wat ze moeten zeggen. Ik snap dat wel, want het is moeilijk. Moeilijk om je te verplaatsen in een verdriet dat jij nooit hebt gekend. Op dat moment kun je eigenlijk gewoon beter niets zeggen, want het was en is niet beter voor me. Het zal nooit beter voor me zijn.

Na vijf dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen werd ik ontslagen en had ik een controle in Leiden. Mijn dochtertje was in een week tijd goed gegroeid en deed het goed. Ik ging met een goed gevoel naar huis, en was niet meer zo angstig als daarvoor. Ik probeerde te ontspannen en vooral positief te blijven dat alles goed zou komen.
Ik had het zo graag gewild. Zo graag wilde ik dat alles goed zou komen, maar het mocht niet zo zijn. 31 december braken mijn vliezen: de vliezen van mijn overleden kindje. Ik had nog hoop dat mijn andere dochter het zou gaan overleven. Mijn lichaam kon het niet meer aan en 1 januari begon het. Ik wist dat ik zou gaan bevallen van een overleden kindje en een kindje dat het niet zou gaan redden.

En toen was mijn buik leeg

Ik was bijna 23 weken zwanger en met die termijn doen de artsen in Nederland niets. Iets wat ik ze nog steeds kwalijk neem. Hoe konden ze mij nog een kindje laten verliezen? Al hadden ze maar iets geprogeerd. Mijn dochter heeft nog een uur geleefd en is daarna in mijn armen overleden. Ik heb ze Aaliyah en Noëza genoemd. Twee prachtige meisjes. Ik had zo graag met ze willen pronken, want ik was en ben heel trots op mijn twee mooie kindjes. 8 januari heb ik ze een mooi afscheid gegeven.

2015-05-02 02.06.37De ontmoeting tussen mij en mijn dochters is het mooiste wat me ooit is overkomen. Ze hebben mij mama gemaakt. Dat pakt niemand meer van me af. Ik ben een mama die niet voor haar kindjes kan zorgen. Een onzichtbare mama. Dat ben ik. Ik ben een moeder zonder kindjes.
Heel veel mensen weten niet in wat voor een hel ik heb geleefd. Ze zeggen wel dat ze me begrijpen, maar is dit ook echt zo? Ik kan die mensen op één hand tellen. Je denkt dat het overlijden van een kind het ergste is wat je kan overkomen, en dat is het ook echt. Ik ben twee kindjes verloren. Ik ben mijn dierbaarste bezit verloren. Het doet me pijn. Pijn dat mensen het nu al vergeten zijn. Pijn dat ze net doen alsof het niets is, want Femke moet door met haar leven en vooral niet meer stil staan bij haar dochters, want die zijn dood. “Femke’s tijd komt nog wel.” “Femke is nog jong.” Het is allemaal goed bedoeld, dat weet ik, maar veel mensen beseffen niet hoe kwetsend het is. Van anderen hoor je totaal niets. Zijn er totaal niet voor mij geweest. In situations like these you get to know who is worth staying in your life and who is not. Een wijze les die ik heb geleerd.

En nu…

Het leven gaat door terwijl dat voor mij een tijdje stil heeft gestaan. Ik word continu met baby’s en zwangere vrouwen geconfronteerd. In het begin kon ik het niet aan, maar de pijn begint minder te worden. Ik had nu, op dit moment moeten wandelen met de kinderwagen. Poepluiers moeten verschonen. Kleertjes voor ze kopen. Ze voeden. Noem maar op. Ik sta met lege handen, en dat doet verschrikkelijk veel pijn.
Toch kan ik nu, 4 maanden later, zeggen dat het beter met me gaat. Ik ben trots op mezelf. Trots dat ik het heb gered. Trots hoe ik met de situatie ben om gegaan. Ik doe het voor mijn kindjes en voor niemand anders. Ik zal doorgaan met mijn leven, maar ik doe het op mijn eigen manier. Ik weet zeker dat mijn dochters dat ook gewild zouden hebben, hun mama die door gaat met leven. Zonder mijn dochters en de lieve mensen om me heen had ik het nooit gered.

2015-05-02 02.05.04Vandaag, 6 mei was de uitgerekende datum. Een speciale, maar ook droevige dag. Vandaag vier ik dat ik twee engeltjes rijker ben geworden. Mama houdt intens veel van jullie. Jullie hebben mij mama gemaakt. Het meest bijzondere gevoel dat iemand mij ooit heeft gegeven. Je gaat pas echte liefde kennen als je moeder wordt, zeggen ze, maar dit is ook echt zo!!!
Lieve Aaliyah en Noëza, ik denk elke dag aan jullie en hoe het zou zijn geweest als jullie nu hier waren. Ik had jullie alles gegeven. Elke dag brand ik twee kaarsjes voor jullie en kus ik de urn. Zorg goed voor elkaar. Er komt een dag dat we weer samen zijn en dat ik voor jullie kan gaan zorgen. Ik kan niet wachten…

Liefs Femke

  119 reacties op “Voor twee mooie meisjes

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram