Waar je misschien niet op zit te wachten!?

My life… 

“There’s no tragedy in life like the death of a child. Things never get back to the way they were.”

                                                                        Dwight D. Eisenhower

Het advies

“Probeer afleiding te zoeken!” of “Je bent er teveel mee bezig.” Het meest vervelende advies wat ik wel eens heb ontvangen na het verlies van Juul. En het blijkt zich te herhalen, want nu in het IVF-traject denkt men het antwoord ook soms te hebben! Gelukkig kan ik het vaak goed ontvangen, ik weet dat het goed bedoeld is. Maar soms (en dat ligt denk ik totaal aan mijn eigen stemming) kruipt het onder m’n huid en kan ik er echt geïrriteerd van raken.

En ja, ik weet het ook wel, ik weet dat de geest een ontzettende invloed kan hebben op het slagen van een behandeling! Maar hoe doe je dat dan? Dan volgt het geniale antwoord (alsof ik daar nog niet aan had gedacht): “Ga leuke dingen doen, hou jezelf bezig.” Dat soort dingen dus….

De feiten

Echter….waar men niet stil bij staat is het volgende: Wanneer je twee keer per dag moet prikken, elke dag een pilletje moet slikken, drie keer per dag tabletten moet inbrengen (op de klok gelijk!) is het “leuke dingen doen” en  “jezelf bezig houden” geen makkelijke opgave. Je kunt niet even je gedachten opzij knallen. Je kunt niet gewoon even weg. Wanneer je daarnaast de spanning en invloeden van de medicatie op je gestel meetelt…dan lukt het al helemaal niet meer.

Ik kan opmerkingen om me heen over het algemeen in de positieve sfeer plaatsen. Ik weet dat men die het niet doormaakt het niet kán begrijpen, maar het vaak wel zou willen begrijpen. En zo doen ze hun best, met goedbedoelde opmerkingen. Ze willen graag dat jij je goed voelt, ze wensen voor jou hetzelfde als jij voor jezelf wenst. Deze mensen waardeer ik enorm. Ik kan echter wel een probleem hebben met mensen die niet nadenken en maar wat onzinnigs roepen. Je hebt echt personen die de meest ongepaste opmerkingen maken. Ik hoor de gekste dingen! Gelukkig niet altijd naar mij gericht, maar vooral van mensen om me heen die ik in de loop van de jaren heb leren kennen.

A big NONO!

Een paar voorbeelden die na het overlijden van een kindje nogal eens geroepen worden;

• “Ben je nu nog niet aan het werk????” Ik was veel langer thuis dan mijn zwangerschapsverlof en dat vindt men vaak raar. Uiteindelijk ben ik daarna nog een jaar in de ziektewet gebleven. Dit is toch, in mijn ervaring, waar mensen erg veel moeite mee blijken te hebben. Ze vinden dat je beter aan het werk kunt gaan, want dan heb je tenminste afleiding. Ik krijg echt de neiging om iemand op zijn neus te stompen op dat moment. Er is namelijk NIKS wat je kan afleiden van het verdriet van het verlies van je kind! Daarnaast wilde ik dat ook niet, laat mij maar rouwen, dacht ik. Ik kon pas werken zodra ik eraan toe was. Wanneer het thuis weer stabiel was, wanneer de kinderen duidelijk hun leven weer goed hebben kunnen herpakken. Wanneer ik weet dat ik als juf weer stabiel voor de klas kan staan.
• “Gelukkig heb je al twee kinderen.”  Wauw, echt waar. Hier hoef ik toch geen uitleg over te geven?
• “Wij hebben iets ergers meegemaakt, namelijk…….”  Denk je dat het troost biedt als iemand tegen je zegt dat je echt nog wel wat ergers mee kunt maken? Ik denk het niet.
• “Je hebt gelukkig nog geen band op kunnen bouwen. (dat het verdriet dus minder zou zijn daardoor)”  Mijn liefde voor Juul is net zo groot als voor mijn andere kinderen. Het feit dat ik haar nooit levend in mijn armen heb gehad is toch geen reden dat ik geen band met haar heb? En dat ik haar niet heb mogen leren kennen is juist wat een groot deel van het verdriet veroorzaakt. Dat haar kleertjes nooit gedragen zijn en haar bedje niet gebruikt….

Zwart/wit

En terwijl ik dit schrijf en teruglees, merk ik in mijn schrijven de zwarte stemming waarin ik me momenteel bevind. Ik merk dat ik niet zo vaak de deur meer uitga, ik zie mijn vrienden minder vaak, terwijl die afleiding van elkaar zien en wat leuks doen misschien juist wel goed zou zijn, ik weet het… Ik merk dat ik langzaam terug ga naar de eerste maanden zonder Juul. Ik merk dat ik geen doel heb, alleen mijn kinderen en Ewout, mijn superheld! Ik moet snel weer een weg vinden om mezelf te herpakken. Mijn verdriet is niet over, mijn verdriet is niet voorbij. En net wanneer je denkt dat je grootste en zwartste periode wel geweest is kun je dus ook nu nog wakker worden en je voelen alsof je gisteren nog afscheid van haar heb moeten nemen. En zo is het ook. Elke dag neem ik opnieuw afscheid van Juul. Elke dag is er weer een dag die ze heeft gemist, een dag die wij met haar hebben gemist. Dan loop je op het strand met je hond en je beseft je wederom dat je daar met haar had willen lopen, had moeten lopen…

Morgen gaat het vast weer beter, morgen weer een nieuwe dag! Ik merk namelijk ook dat ik zo niet meer wil zijn… En dan baal ik dat die ene opmerking in zo’n zwarte periode als deze, zoveel zwaarder kan wegen dan alle lieve reacties. Ik merk gelukkig heel weinig van al het bovenstaande. Mijn mensjes om me heen zijn lief! En zo kan ik toch weer afsluiten met een glimlach op mijn gezicht!

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie