Waarom dit allemaal?

My life…betekenis geven aan een groot verlies.

Het zwarte gat: Volgens de algemene relativiteitstheorie is een zwart gat een gebied waaruit niets, zelfs licht niet, kan ontsnappen. (bron: wikipedia)

Mijn zwarte gat

Ik probeer het niet te lang te maken. Ik kan namelijk nogal doorslaan als ik hierover praat! Zoveel plannen, zoveel ideeën, maar het moet in kleine stapjes!

Er is altijd een grote leegte, een zwart gat zogezegd, dat deel van mij zal uitmaken sinds Juul is overleden. Die leegte kan ik niet meer vullen. Er is geen plekje waar ik die leegte kan parkeren. Wel voel ik een behoefte om iets te doen met dit verlies. Ik moet het minder nutteloos maken dat zij is overleden. Ik weet dat ik niet kan voorkomen dat baby’s overlijden, dan zou ik dat uiteraard doen. Toch hoop ik dat ik ooit mijn ervaringen, en daardoor ontwikkelde kennis, mag delen met bijvoorbeeld ziekenhuizen en verloskundigen. Ik ben tevreden hoe het is gegaan bij/met ons ziekenhuis, maar ik weet ook dat het beter had gekund. En of dat een verschil had gemaakt, of Juul dan nog bij ons was geweest…ik weet het niet. Ik moet me daar ook niet mee bezig houden, dan maak ik mezelf gek en terugdraaien kan niet. Ik kan hopelijk wel in de toekomst verschil maken. al is het maar voor één kindje!

Te vaak wordt namelijk het ‘moedergevoel’ genegeerd. Te vaak laten zwangere vrouwen zich afwimpelen met de mededeling dat het allemaal erbij hoort en dat het er goed uitziet of dat het wel goedkomt. En vaak gaat het gelukkig ook goed, maar regelmatig gaat het ook ernstig fout. Teveel verhalen zijn er al bij mij langsgekomen over situaties waarin er door artsen of verloskundigen een verkeerde beslissing is genomen. En of dat dan de ‘schuld’ is van het overlijden van een kindje weet ik niet. Maar ik denk zeker dat er situaties zijn die voorkomen hadden kunnen worden.

Stichtingen op een rijtje

En komt steeds meer naar buiten over het leven na het verliezen van je kind. Steeds meer berichten op social media zie je voorbij komen. Een aantal van deze ouders, die zelf een kindje zijn verloren, hebben een gevoel dat zij iets op moeten starten om voor toekomstige invisible parents om ze iets moois te bieden of om ze een plek te bieden waar ze terecht kunnen. Ik heb er een aantal op een rijtje gezet:

• Stichting Phéron: Ouders die een prachtige stichting opstarten (sinds afgelopen week opgestart) na het verlies van hun zoontje. Deze stichting regelt een prachtige memory box.
• Lieve Engeltjes: Een stichting die zorgt voor  mailcontacten tussen ouders, Ouders die op deze manier elkaar kunnen mailen en elkaar steun en herkenning bieden.
• Make a memory: Stichtingen die prachtige foto’s maken van jou en je overleden kindje.
• Ook zie je steeds meer boeken voor de rouwverwerking verschijnen (boekentips-rouw-kinderen) Hier komt uiteraard binnen niet al te lange tijd mijn eigen boek bij Lieve Juul  ( je kunt alvast een pre-order plaatsen via lievejuul@outlook.com )

Het is geen waslijst, het is allemaal niet zo heel veel. Er is uiteraard meer, maar het probleem is namelijk dat het mij een flinke zoektocht heeft gekost om dat allemaal te ontdekken. Daarnaast heb ik regelmatig contact met andere invisible moms en zo vullen zij al deze informatie en weetjes in de loop van de weken, maanden en zelfs jaren aan.

Een groot probleem wanneer je je kindje verliest is dan ook dat deze informatie niet allemaal in één keer te verkrijgen is. Je moet echt goed gaan zoeken en dan nog het geluk hebben dat je op tijd iets weet te vinden. Zelf ben ik nooit op de hoogte gesteld van Stichting Make a memory (voorheen ook Earlybirds) en zo heb ik nu een sterk gemis van mooie foto’s.

Het is dus zaak dat al deze ‘hulplijnen’ op het juiste moment aangeboden worden. Dat een gezin wat een kindje verliest meteen alles bij elkaar heeft wat hij/zij nodig heeft. Je hebt maar 1 kans… die wil je meteen goed doen! Je kan het namelijk echt nooi meer over doen…

Geen stichting

Nee, ik heb/ben geen stichting. Maar wel hoop ik dat ik ouders kan helpen met mijn boek en blog. Een invisible mom wil je nooit zijn, wil je nooit worden. Maar ze zijn er en wij zijn de laatste niet. Laat er dan een plek zijn waarin zij herkenning en steun kunnen vinden. Ik hoop dat via deze weg te kunnen bieden.

Daarnaast ga ik me hard maken om alle nodige hulplijnen en hulpmiddelen op één plek aan te bieden. De praktijk maakt dit wat lastig, maar ik ga me hier hard voor maken! Tot dan vind je mij hier!

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie