Zaterdagboek, 32.2 weken zwanger

My life… 32.2 weken nu

Ik word wakker en voel niks… in mijn buik is het stil. Vandaag ben ik 32.2 weken zwanger… Vanaf het moment dat ik wakker ben sta ik op scherp. Ook Ewout voelt en vraagt de hele ochtend, maar er is geen teken van leven. Toch praat ik alles goed: “Ze was gisterenavond nog heel druk, dus nu lekker aan het slapen.” en “Misschien heb ik d’r vanmorgen nog gevoeld toen ik ging plassen!?” Maar ik ben nergens meer zeker van en probeer Ewout en mezelf gerust te stellen. Het heeft echter geen zin. Pas wanneer ik ergens in de middag goed leven in mijn buik voel ben ik geruster, maar verdwijnen doet het vandaag niet. Vandaag is weer zo’n dag…

32.2 weken toen

Ik word wakker in een ziekenhuisbed. Ik lig hier alweer een poosje. Het was niet zo’n fijne nacht. Harde buiken kwamen regelmatig en doordat Juul dat twee dagen geleden niet zo heel fijn vond ben ik wat onrustig. En eigenlijk hoop ik dat het doorzet naar weeën, laat d’r maar komen! De zuster komt even bij me kijken. Ze gaat bijna naar huis en wil graag een CTG maken, zodat ze met een gerust hart naar huis kan gaan. De volgende minuten gaan te snel… of toch te traag? Waar het eerst nog best oké lijkt te gaan met Juul, slaat dit heel snel om en voordat ik het weet lig ik in onder zeil.

Wederom word ik wakker. Nu echter niet uit mijn slaap, maar uit narcose… en al ben ik wakker, toch kom ik in de grootste nachtmerrie van mijn leven terecht. Ik weet niet hoe ik reageer, maar heel snel halen ze me voor even weer uit mijn nachtmerrie en verdwijn ik in het niets. Geen gedachtes, geen werkelijkheid, alleen maar zwart… goddank voor deze spuit, de spuit die mij even van de wereld afhaalt.

Ik weet niet hoe lang daarna ik wakker werd, maar voordat ik het wist had ik Juul bij me liggen en net zo snel was de enige week die we met haar mochten hebben weer voorbij . Voordat ik het wist waren we thuis met ons gezinnetje… Een gezin waar er altijd eentje zal ontbreken, We zullen nooit compleet zijn.

Nu

32.2 gaat voorbij en wordt 32.3 en 32.4 …

Buikbaby is inmiddels haar grote zus Juul* voorbij gegaan (ze is zelfs een beetje een dikkertje). In gewicht en in leeftijd… En we kunnen weer een beetje ademhalen. Een beetje ja… Want ook mijn angst blijft groeien. De gedachtes “Wat zal er straks ineens misgaan? Wat als er toch iets gebeurd…?” blijven groeien. Hoe dichterbij we komen hoe enger het weer lijkt te worden.

Bij Juul bleven we altijd positief, het was immers een ‘ver van m’n bed-show’. Een dode baby of iets anders ernstigs overkomt alleen anderen… Inmiddels weten we beter. En in plaats van “Het komt wel goed” denk ik nu “Wie zegt dat? Wie garandeert mij dat? Wie zegt mij dat het niet nog een keer fout zal gaan?”

Ik ga er vanuit dat het goedkomt, maar of ik mezelf geloof??? Nog een paar weekjes…