Zaterdagboek: emoties

My life… woede en verdriet

Ik smijt het gewoon kapot tegen de muur! Dan ben ik het vast kwijt. Maar natuurlijk doe ik dat niet, zo ben ik niet, dat zit niet in me. Dan moet ik het ook weer opruimen… Maar jeetje, wat voel ik me boos. “Ik heb zin om wat kapot te gooien!” zeg ik tegen Ewout. Hij vraagt waarom, maar daar geef ik geen antwoord op. Mijn zwangerschapsmoties liggen momenteel hoog. Is het de vermoeidheid, de onzekerheid, de angst of is het gewoon omdat ik Juul zo mis…

En ik weet het antwoord wel, maar ik spreek het niet hardop uit. Ik wil wat kapot smijten, gewoon omdat ik boos ben. Boos omdat ik een dood kindje heb… Maar als ik dat hardop zeg zal ik moeten huilen, zo hard huilen dat ik nooit meer stoppen kan, dus ik lach het weg en zeg: “Gewoon.”

“Hoe is het?” vraagt een collega, omdat ik gisteren eerder naar huis ben gegaan. En meteen kreeg ze spijt van deze vraag denk ik. Ik schaam me dood, maar barst in tranen uit. Ik trek het niet meer. Mijn lijf geeft aan dat het moe is en werken valt me zwaar. Maar misschien is het wel mijn geest die dit veroorzaakt.

Ik merk sinds twee weken dat ik mijn emoties niet meer zo goed in de hand heb. Door de vermoeidheid ben ik emotioneler dan anders. Of ben ik moe door de rollercoaster aan emoties? Ik denk de hele tijd aan Juul en alles wat zich toen afspeelde zit continu in mijn hoofd. En langzaam merk ik dat ik weer een paar stapjes terug doe. Ik dacht dat ik dat wel had gehad, maar nee. Echt over gaat het dus toch nog niet. Het stomme is dat ik het een beetje probeer weg te stoppen. Ik wil het niet, terwijl ik er normaal gesproken niet zoveel moeite mee heb om toe te laten. Maar voor nu wil ik genieten van deze zwangerschap en doen alsof we dit allemaal niet meegemaakt hebben, maar dat kan natuurlijk niet. Ik wil die glimlach van trots op Ewouts gezicht niet laten verdwijnen en veranderen in tranen van rouw. Ik wil geen angst en verdriet overbrengen op de kinderen. Ik wil me niet verdrietig voelen. Ik heb ook recht om te genieten, ik heb ook recht op een fijne zwangerschap.

Mijn baas heeft me geholpen om het werk wat makkelijker te maken. Elke middag slaap ik mijn verdriet even weg. Het is tijd om te shoppen en we zijn gestart met wat kleertjes te kopen. Volgende week gaan we verder aan de babykamer en nog wat grotere dingen kopen. En hiermee hoop ik dat ik weer wat meer balans in mijn emoties kan vinden.

Bovenstaande heb ik een week geleden geschreven. Inmiddels voel ik me iets beter. Ik ben me er heel bewust van dat er nog hele pittige momenten komen die mij herinneren aan Juul*. We blijven nu eenmaal altijd moeder en dochter, maar voor nu heb ik weer een beetje evenwicht. Een stapje terug in werk heeft ook goed geholpen. Nu mag ik me ergeren aan de hitte :p

death-ends-life

  4 reacties op “Zaterdagboek: emoties

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram