Zaterdagboek: evenwicht houden

Het spijt me…

Juul 1 102De tranen stromen over mijn wangen, ik lijk niet meer te kunnen stoppen. Even sta ik weer naast je kistje, of eigenlijk is het een mandje. Je ligt erin en ik kan en zal je nooit meer zien of aanraken. Ik weet dat dit het moment is dat ik je achter zal moeten laten, dat ik me om moet draaien en weglopen. Maar hoe doe ik dat toch, hoe kan ik mijn kindje achterlaten, geen moeder die dat kan… en toch doe ik het… Ik zou nu willen gillen, krijsen, huilen als een baby, mezelf op de grond laten vallen… laat me maar gewoon hier liggen. Of nee, terug lopen en je uit je kistje halen om voor altijd bij me te houden, dat is wat ik wil. Waarom ga ik toch tegen al dat gevoel in, waarom loop ik door en kijk ik niet meer achterom? En hoe heb ik dat toch kunnen doen.. Sorry Juul, het spijt me…

Op mijn schoot hoor ik een geluidje. Puk valt in slaap en krijgt een lachstuipje met geluid. En mijn intens verdrietige tranen veranderen in tranen van geluk. Sorry Puk, het spijt me…

Steeds beter

Het in evenwicht houden van mijn emoties gaat steeds beter, toch overvalt het me af en toe nog steeds.

Wensen dat Juul hier was zorgt voor schuldgevoel naar Puk, want jeetje, ik kan ook echt niet zonder Puk! En als Juul bij ons zou zijn dan hadden we Puk nooit gekregen. En als ik geniet van Puk, kan ik het niet laten om even aan Juul te denken, hoe zou zij…

Natuurlijk is het onzin me hier schuldig over te voelen, maar ja, dat schakel ik niet zomaar uit, ook niet terwijl ik alles prima kan relativeren. Dus laat ik het af en toe gewoon gebeuren en pakken daarna de draad weer op. Dat is misschien ook wel de enige manier.

Hoe heb ik het kunnen doen

20150915_185626Het is zo onwijs genieten met Puk. En als ik naar haar kijk kan ik me niet voorstellen dat ik Juul heb achtergelaten. Ik weet dat het niet het juiste woord is, maar zo voelt het wel. Hoe hebben we dat toch kunnen doen? Zo’n lief, klein, afhankelijk en onschuldig meisje. Waarom gaan baby’s überhaupt dood???!!! En wij als ouders moeten dan maar gewoon hun kindje achterlaten… Ik zou het niet kunnen denk ik dan weer. Maar… ik heb het al gedaan.

Met M. praten we over onze regenboogmeisjes. Zij ervaart precies hetzelfde, het is ook helemaal niet gek dat we ons zo voelen. Maar zijn we het soms gewoon niet zat? Gewoon willen dat we heel even zonder al dit gedoe mogen genieten. Eventjes die last van ons af. Dit gevoel had ik ook voordat ik zwanger was van Puk. Het gevoel dat je nooit meer echt de oude wordt, dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Maar aan de andere kant merk ik dat we verder weer vol in het leven staan en lol hebben van de normale dingen en dat ons leventje eigenlijk best wel weer lijkt op het leventje van voorheen. En toch.. altijd ligt het op de loer en soms ben ik dat gewoon zat.

Dan krijg ik bericht dat een gezin hun tweede kindje is verloren… ik ken deze mensen zelf niet, maar wat heb ik veel aan hen gedacht. Zij moeten ‘het’ weer doen, zij moeten weer een kindje begraven… maar dat is niet mogelijk. Ik zeg net tegen mezelf dat ik dat nooit zou kunnen. hebben deze mensen niet dezelfde gedachtes gehad? En nu hebben ze de keuze niet, zij moeten wel. En nee, ook al heb ik een kindje verloren, ik kan me niet indenken hoe dit voor hen moet zijn…

De angst

De angst blijft rondom hangen. Soms por ik ‘s nachts Puk even om te kijken of ze het nog doet. Ze gaat steeds langer slapen en als ik wakker schiet en haar nog niet hoor, gaat er maar één ding door me heen. Kon ik dat af en toe maar uitschakelen…

Maar als ik wakker word en Danny (inmiddels 18) niet heb horen thuiskomen besluipt diezelfde angst me en dan weet ik weer dat het nooit over zal gaan!

  2 reacties op “Zaterdagboek: evenwicht houden

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram