My life…
We doen ons best en genieten momenteel best wel. We gaan langzaam shoppen en zijn lekker aan de knutsel in de babykamer. Het wordt al echt leuk! De tijd gaat redelijk voorbij. De werkweken voor mij zijn bijna om (nog vier te gaan). De zomervakantie is in aantocht. Maar dan toch ineens….
De 20-weken echo
De echo laat alleen maar mooie en gezonde dingen zien! Een bewegelijke dame die er voor zover supergezond uitziet! We starten het genieten. Al valt het me lichamelijk en geestelijk nog steeds best wel zwaar, er is niks om me zorgen over te maken. Ik blijf werken, ook al ben ik daarna bekaf. Mijn buik wordt snel hard dus ik probeer te juffen vanuit een stoel (dit valt niet altijd mee kan ik je verklappen).
Zo anders is deze zwangerschap, de kinderen en ouders van mijn werk zijn heel betrokken. Elke dag een leuke opmerking over mijn, best wel al grote, buik of even een kletspraatje over de zwangerschap, de kleine of over Juul. De buitenwereld maakt mijn zwangerschap dit keer echt mee. Heel anders dan bij Juul*, want ik denk dat een groot aantal mensen mij toen niet eens zwanger hebben gezien. Ik leefde toen tussen de vier muren van huis en ziekenhuis. Het is dus extra leuke motivatie om ook mijn werk vol te houden tot het einde van het schooljaar.
Angsten
En toch vind ik het naast dit alles heel lastig. Ik heb snel een harde, opgezette buik waardoor ik dan bang ben dat ik teveel doe en dat dat rare dingen zou kunnen opwekken… Ik zie spoken en beren op iedere weg. Stel je voor dat ik echte harde buiken krijg? Stel je voor dat dat weeën worden? Stel je voor dat…. Maar ik weet, het is allemaal vergezocht.
Ewout vraagt elke dag, vanaf zijn werk, of de baby nog van zich laat horen…of voelen eigenlijk. Ik kan dan altijd bevestigen. Dit geeft hem wat rust. Meestal kan hij haar zelf ook voelen, maar soms is ze eigenwijs en beweegt dan alleen als hij net niet meevoelt. Dan komt er een dag waarop Ewout weer vraagt of ze nog lekker druk is geweest en ik val een beetje stil… ik moet echt even nadenken… “ja vast wel, volgens mij vanmiddag nog…” denk ik, maar ik weet het eigenlijk niet zeker. ‘s Avonds in bed gaan we er even goed voor liggen, maar het blijft stil. Ik haal vast weer spoken in mijn hoofd, ik zit mezelf gek en onzeker te maken. Ik denk dat ik d’r wel even gevoeld heb, al was het niet zo heel duidelijk, dus we gaan slapen. Alhoewel, we doen een poging… Ik probeer veel te draaien, misschien maakt dat haar wakker? In mijn hoofd besluit ik morgen het ziekenhuis te bellen als ik haar niet meer duidelijk gevoeld.
En ‘s nachts het blijft stil… vijf uur gaat Ewouts wekker (ook nog nacht, ik weet het). We hebben niet lekker geslapen, veel naar gedroomd en veel liggen malen. Af en toe dacht ik dat ik licht iets voel bewegen en probeer mezelf en Ewout hiermee te overtuigen dat het echt wel goed zit. Terwijl Ewout onder de douche kruipt, begint onze slaapkop in mijn buik ook eindelijk echt wakker te worden. Ik vraag me af waarom ik me zo druk heb gemaakt.
En toch, ook al is ze weer goed druk de dagen erna… mijn roze wolk is weer even weg. Nare dromen, slechte nachten en weer veel angst. Ik krijg het ineens niet meer weg…
24 weken, levensvatbaar
De angst zakt weer wat, maar verdwijnen doet het niet. Gelukkig is de baby weer heel levendig.
We hebben weer een grens bereikt! 24 weken… Bij Juul waren we zo opgelucht toen we dit hadden gehaald. Nu kreeg ze kansen, nu zouden ze in ieder geval proberen om haar leven te redden, mocht ze geboren worden. Natuurlijk geeft het geen garanties, maar het was een kans.
Nu word ik wakker en ontvang een berichtje van Ewout: Happy 24! Even krijg ik tranen in mijn ogen. Het brengt me terug in de tijd… “Elke week erbij is een feestje waard.” zei de gynaecoloog ons toen. Ik besefte me toen denk ik nog niet half hoe serieus dat was. Zo anders is het nu, ik moet er niet aan denken dat ze nu al zou komen. Dat zou echt veel te vroeg zijn. Gelukkig zijn er nog geen tekenen dat dit zou gebeuren.
“Maak je niet druk, alles gaat toch goed!” zouden anderen zeggen… Maar ook ik weet dat je met een vlekkeloze zwangerschap geen garanties hebt. Niemand kan mij garanderen dat het goed komt… dus, ik blijf ontzettend op mijn hoede. Al eerder is een baby van me uit het leven gerukt, wie zegt me dat dat niet nog een keer gebeurd…?
2 reacties op “Zaterdagboek: gebroken roze wolk”