Zaterdagboek: heel even weer bij me

My life….heel even terug.

Ineens voel ik het. Beweging in mijn buik, duwen, schopjes, plopjes….wat heerlijk! Meer dan twee jaar heb ik hier op gewacht en toch ook heb ik dit moment gevreesd.

Ik voel jou

Ons kindje blijkt een druk wezentje. Dat hadden we al gemerkt tijdens het zoeken naar de hartslag. Constant is hij in beweging. Zelf de ervaren zusters hadden er zoveel moeite mee dat ze af en toe bijna de arts erbij riepen. Buiten de angst die je toch bekruipt op dat moment hoorde ik de kleine door de doptone bewegen, dus langzaam werd ik steeds minder angstig. Ik werd wat zekerder de afgelopen weken en kon wat meer de angst van me af zetten.

Maar de angst is terug…

Geen complicaties

Alles verloopt goed en soepel. Ik heb nagenoeg geen klachten en bloedverlies is er al helemaal niet. Dagelijks luisteren we even naar het hartje. Geen reden voor zorgen dus. Steeds vaker denk ik nu dat het dit keer goed gaat komen, dat we over 20 weken een gezond bollig baby’tje in onze armen mogen sluiten.

Ik spreek voor de grap steeds over een meisje, voor de grap ja, want ik heb echt geen idee! Ik doe dit omdat Ewout zeker weet dat het een jongetje is, hij denkt dit tijdens de laatste controle zelfs gezien te hebben. Zo lijken we steeds vaker een ‘normaal’ stel dat in verwachting is. Ik klaag dat ik te dik word (oehhhh ik vreet me echt helemaal suf) en maak me druk om de onzin-zwangerschaps-kwaaltjes.

Ik had me voorgenomen dit niet te doen, want die zijn onbelangrijk. Maar naarmate alles goed blijft gaan val ik ook gewoon in de vrouwelijke valkuil van klagen!

En ineens…

Ineens is daar die angst weer, waar die vandaan gekropen is… geen idee. Een paar daagjes maak ik me druk. Ik droom naar, steeds verlies ik weer een baby of gaat er iets anders fout. Maar gelukkig word ik nu wel wakker uit die nachtmerries.

Ik mis Juul, ik wil haar hier. Nog even op schoot, nog heel even 1 keertje wil ik haar voelen. En het gebeurd…soort van…. Ineens zijn daar de schopjes in mijn buik. Eerst geniet ik van het moment en kindje in mijn buik, maar dan zie ik de foto van Juul en even ben ik terug. Terug naar het levendige meisje dat ook klaar was om de wereld te zien. Terug naar alle angsten en gevaren van die rotplacenta… en als een sneltreinvaart komt alles even langs. Alle opnames in verschillende ziekenhuizen met hun vieze eten, de ambulance en haar zorgzame broeders, het afwachten, de prikken, de onrust, de opluchting dat ze zou komen en het nooit meer wakker worden uit deze nachtmerrie.

Elke dag afscheid

Juul haar oogjes mochten nooit open gaan en nu ik haar zusje/broertje (nee, ik gebruik het woord brusje niet) mag voelen is er weer zoveel dat door me heen gaat. Geluk, opluchting, blijdschap en ja, ik geniet ervan! Maar er is ook gemis, boosheid, frustratie, rouw… ik neem elke dag weer afscheid en nog steeds kan ik het niet.

Geef me een paar daagjes, dan went het wel weer, dan heb ik mijn weg wel weer gevonden. En dan volgt er vast wel weer iets waarbij mijn hart weer een breuk erbij krijgt van de pijn dat wordt veroorzaakt door de dood van Juul, maar ook dingen waardoor mijn hart blijft groeien voor het nieuwe kindje in mijn buik. Het kindje dat hopelijk wel groot mag worden. Het kindje dat ook alle recht heeft op de aandacht en liefde van zijn/haar ouders en niet in de schaduw moet gaan staan van ons grote verlies.

Nu ben ik dik 19 weken, bijna de 20-weken echo. Ik ben er niet bang voor, denk ik….