Zaterdagboek: in het ziekenhuis 35.3w

My life… ik hoop niet dat ik ook griep krijg.

Mijn arme meid, wat is ze dan ineens weer klein en geen 15 meer. De hele dag hangt ze boven de wc en een emmer. Ik ben nooit ziek en normaal ook niet bang dat ik de griep zal overnemen, maar nu is het anders. Ik ben nu veel vatbaarder, dat merk ik aan alles…

Nog geen twee dagen later lig ik in dezelfde houding als mijn dochter eerder. Zij is alweer opgeknapt, voor mij begint de ellende nu pas….

We gaan weer bellen

Ik heb geen idee wat zo’n buikgriep doet met de baby, maar het voelt niet goed. Ewout belt en ze verzekeren ons dat het geen kwaad kan. 2 of 3 uurtjes later ga ik hard achteruit en ik bel zelf, misschien nemen ze mij iets serieuzer… En ja hoor, ik mag meteen komen. Ze doen eerst nog wat luchtig, het kan allemaal geen kwaad. Maar ze zijn lief en zorgen goed voor me en doen meteen alle controles. Daar blijkt toch niet helemaal waar wat ze zeggen. Buiten het feit dat ik uitgedroogd ben zit de kleine meid in mijn buik ook niet zo lekker. Haar hartslag ligt erg hoog. Bij het zien van die CTG voel ik me niet gerust, zij maken zich echter niet heel veel zorgen, tenminste… niet in het bijzijn van ons. Ik ga aan het infuus en blijf continu aan het CTG liggen. De hele dag en nacht. Inmiddels hebben ze natuurlijk mijn gegevens erbij genomen en onze geschiedenis gezien. Dit zorgt ervoor dat ook de artsen en verpleging op scherp staan. Slapen doe ik niet en tussendoor gooi ik er nog wat gal uit. Ik heb wat verhoging en mijn hartslag stijgt enorm. Mijn bloeddruk blijft netjes.

Dit zijn natuurlijk de feitjes waar de artsen op letten, feiten die belangrijk zijn. Maar wat er in mijn hoofd afspeelt dat wordt de komende dagen steeds van groter belang.

Mindf*ck

In het ziekenhuis liggen heeft twee kanten. Aan de ene kant dat er veel controle is, dat is heel fijn. Maar die continue controle kan ook met je hoofd gaan spelen. Mijn geestelijke gesteldheid was al niet geweldig de afgelopen week. En dit erbij kwam niet echt ten goede van mijn gedachtes. Naarmate de dagen vorderen ga ik vooruit en je ziet ook dat de CTG’s weer mooier worden. We knappen weer op! Nu komt het besef van de schok, niet alleen van mij en Ewout, maar ook de kinderen. De kinderen die we achterlieten met de mededeling dat er niks aan de hand is, maar dat ze wel even willen controleren. Dat het allemaal goed komt… En ja, ik begrijp dat ze daar geen boodschap aan hebben. net als het feit dat er geen arts is die mij kan geruststellen, zo kan ik ook de kinderen niet geruststellen. Ik heb het allemaal al eens eerder geroepen…

Ineens komt er een dip in het CTG… De hartslag zakt naar 75… Ewout drukt op de bel en het zweet breekt hem uit. Ik heb geen gedachtes op dat moment, alleen maar herinneringen… het duurt heel even, maar dan kruipt de hartslag weer omhoog… De verpleging komt en zorgt dat er snel een arts komt. Ik stort op dit moment in elkaar.

Alle opmerking slaan voor mij nergens op. “Het gebeurt bij alle baby’s, alleen registreren we dat meestal niet. Misschien kneep ze even in de navelstreng… Het kan pas kwaad als het met regelmaat gebeurd. Ze doet het heel goed, d’r CTG’s zien er supermooi uit. De kans dat het misgaat is zo klein…” En ga zo maar door…

Het enige wat ik zie is Juuls hartslag. Die van een mooie hartslag ineens daalt naar 80 en daar blijft om vervolgens nog iets te zakken en niet meer omhoog te komen… Dat is het laatste wat ik gezien heb van haar toen ze nog leefde… het volgende moment lag ze dood op schoot. Niks wat ze zeggen stelt mij dus nog gerust… En, ze begrijpen me. De artsen staan volledig open voor onze angsten. Er volgen nog wat gesprekken en afspraken deze avond. En ik krijg zelfs de keuze dat ze haar desnoods nu kunnen halen als ik het echt niet meer zie zitten. Liever nog even niet, maar ze staan ervoor open. En die verleiding is enorm. Ik weet echter dat Ewout dat niet ziet zitten en dat ik nu niet rationeel kan nadenken. Ik weet dat ik elk moment kan beslissen om het wel te doen, maar eerst moeten we dit goed overdenken. En al zegt mijn hele hart dat ik het wil, ik moet ook aan de baby denken. Wat als ze straks in de couveuse ligt aan de beademing… pfff, wat zal ik me dan schuldig voelen.

Hoe nu verder

Inmiddels ben ik thuis. Ik krijg elke dag thuis controles om iedereen scherp te houden. Als ik het niet meer trek dan mag ik meteen bellen en grijpen ze in. Maar dat ben ik niet van plan. (zeg ik nu) Ik wil niet uit paniek mijn kindje laten halen. Ik wil dat het een mooie, leuke dag wordt wanneer ze komt. Wel hebben we afgesproken dat we de keizersnede naar voren schuiven. Er is dus een nieuwe datum geprikt. Deze datum verklap ik niet, maar ik ben blij dat we ietsje minder lang hoeven te wachten en wel een echt veilig termijn hebben gekozen. Ik ben weer helemaal beter en mijn hoofd is iets geruster. Al zal ik pas echt gerust zijn als ik d’r op schoot heb natuurlijk!