Zaterdagboek: Puk is geboren

My life…. welkom kleine Puk

Langzaam zinkt het in… Je bent hier echt, je ligt bij me en heel belangrijk, alles klopt… ook je hartje. Je kijkt me aan, en ook al zie je nog niet zoveel, ik heb het gevoel alsof je me zegt dat het goed is. Ik voel in ieder geval dat ik het allemaal los kan laten. Alle onzekerheid, alle angsten liggen achter ons en maken plaats voor allemaal nieuwe gevoelens en emoties. Het onwerkelijke maakt langzaam plaats voor het besef… We zijn opnieuw papa en mama geworden! En dit prachtige meisje mag wel bij ons blijven en groter worden. De tranen van vreugde mengen zich met tranen van verdriet en gemis. Want jou vasthouden en je oogjes open te zien is iets waar ik al jaren op wacht, maar ook het besef dat ik de oogjes van jouw grote zus Juul nooit heb mogen zien doet weer even extra pijn.

Een paar daagjes terug

De datum is geprikt. De dag dat we onze Puk vast mogen houden is 11 september. Ik zal dan 37 weken zijn.

Ik zit in de thuismonitoring nadat ik de griep heb gehad en dat stelt wel gerust. Ook de wetenschap dat het allemaal niet meer langer dan een week gaat duren geeft me wat rust. De groeiecho ziet er goed uit, maar er blijkt weinig vruchtwater te zijn. En weer is er iets dat me van het pad af brengt. Gelukkig begrijpen de artsen ons maar al te goed en buiten de ochtend-CTG thuis laten we ook elke avond in het ziekenhuis nog een CTG maken. Alles verloopt deze week verder goed. En al zou je denken dat het een trage week zou zijn, niks is minder waar. De week gaat best nog rap. Ik ben het inmiddels wel spuugzat (maar dat wisten jullie al geloof ik) en kijk erg uit naar vrijdag!

De keizersnede

Vrijdag 11 september. Vandaag om 13:00 zal de keizersnede plaatsvinden. Onze eigen arts komt er op haar vrije dag voor terug. Ze wil het heel graag zelf doen en ook voor ons zou dit de perfecte afsluiting zijn. Om 9:00 melden wij ons en krijgen te horen dat ze het naar 12:00 hebben verschoven. De tijd is eigenlijk zo om en het meest bang ben ik nog voor de ruggenprik. Alle angst blijkt om niks te gaan en voor ik het weet lig ik met het grote blauwe doek voor mijn neus en voel ik wat getrek aan mijn lijf. Voordat ik het weet gaat het doek naar beneden. Tot dit moment was ik nog best relaxed, maar nu krijg ik de zenuwen.

Ik zie onze kleine Puk verschijnen en kijk naar de gezichten om me heen om te zien of niemand angstig kijkt, want horen doe ik haar nog niet… Maar ik zie geruste gezichten en voordat ik het weet hoor ik ook de eerste huil van ons meisje. Van alles deze dag was dit toch het moment, het moment waarop alles van ons afviel. Ze is er, ze huilt (en hoe!) en binnen korte tijd ligt ze bij me…. het voelt zo onwerkelijk, en zit je bijna te wachten tot iemand komt vertellen dat het allemaal één grote grap is geweest. Maar langzaam gaat ze van mij naar Ewout en stopt ze al snel haar duim in haar mond. Ze is compleet, huilt, kijkt al rond en weet zelfs haar duim te vinden.

Onze arts staat met tranen in haar ogen bij ons en ons cirkeltje lijkt rond. 2,5 jaar geleden kon zij ons niet helpen toen Juul levenloos werd geboren en ook bij haar is de opluchting van haar gezicht af te lezen.

Hoe ze heet? Puk Juultje Bos. Het bengeltje wat door ons engeltje is gegeven…

11 september 2015 om 12:50