My life… ons gezinsleven.
Vroeg in de ochtend neemt hij mijn telefoontje aan. Eén korte zin: “Ze gaan d’r halen.” is alles wat ik zeg. Opluchting en angst klinken in mijn stem… Het ziekenhuis is nog geen 5 minuten rijden, maar de rit duurt veel te lang. Hij rent naar binnen en hoopt op antwoord, maar dat is er nog niet… Ik ben zelfs nog wakker, hij mag me nog snel groeten en meteen moet hij ook de ruimte weer uit. Ik wordt in slaap gebracht.
Terwijl ik onder narcose ben gebeurt het. Hetgeen wat onze toekomst voor altijd zal bepalen, nooit meer zal het hetzelfde worden. De zuster komt hem halen om naar zijn dochter te kijken, maar het gaat niet goed. Zodra hij dat kleine hoopje stil ziet liggen, met al die grote mensen handen om haar heen die haar hartslag proberen te redden, weet hij genoeg. Even later komen ze met zijn prachtige meisje naar hem toe…
Ik slaap nog, maar hij weet dat ik snel wakker zal worden. Hoe moet hij dit toch doen? Hoe moet hij toch de wereld van de vrouw waar hij zo veel van houdt kapot maken….
Ondertussen in ons huishouden
De wekker gaat, snel douchen en op naar het werk of school. Boodschappen doen, huisje poetsen, tv kijken, lekker lunchen en ga zo maar door. De dagelijkse routine zit er weer helemaal in. Alsof er nooit iets gebeurd is. Voor de buitenwereld lijken wij een normaal gelukkig gezin, want kijk nou eens even: “Je bent zwanger!!! Wat leuk! Gefeliciteerd!” Completer kan je geluk niet worden. En tegen Ewout wordt er zelfs gezegd: “Oh wat leuk, dit wordt jouw eerste,hè!?”
En natuurlijk zijn wij een gelukkig gezin, we zijn weer helemaal terug. Met natuurlijk de kanttekening dat we niet helemaal hetzelfde terug zijn. Zo zijn er niet alleen praktische dingen veranderd: bij het stoffen stof ik ook de urn van mijn dochtertje af en gaat er geen avond voorbij zonder haar kaarsje aan te steken. Erg veel de deur uit gaan doen we ook niet. Maar van binnen is het meeste veranderd. Onze rouw gaat nooit meer weg.
Waar ik me vaak over verbaas is dat als iemand overspannen is of een burn out heeft is het heel normaal. Iedereen weet ineens hoe het voelt en hoe het is. Want ja, we zijn allemaal wel eens goed gestrest geweest. Maar vaak als je na jaren het nog hebt over je overleden kindje, dan moet je er volgens anderen (niet iedereen) maar een keer overheen komen… Je praat er niet teveel over, want je krijgt af en toe een blik van “Heb je haar weer met haar dode baby…”
Zo’n opmerking als “Dit wordt jouw eerste.” wordt met een “Oh sorry, natuurlijk…” afgerond door de persoon tegenover je. Maar pas nadat wij zeggen dat we samen al eerder een kindje kregen. Maar zo gemakkelijk is het hier dagelijks niet… Ewout vecht al twee jaar tegen de beelden en de herinnering van Juuls geboorte en zo’n opmerking is dan keihard. Hij heeft de meest intense en meest verdrietige beelden op zijn netvlies van zijn eerste kindje, hoe kan men nu vergeten of niet erkennen dat hij al vader is???!!!
De zeven maanden dat Juul in mijn buik leefde, zat Ewout op zijn werk in de stress of alles wel goed ging en schrok zich rot als ik belde. Ik ben vanaf dat moment voorzichtig met bellen, want ik weet dat dezelfde angst nu ook bij hem heerst. En ik wil hem nooit meer zo’n telefoontje moeten brengen, een telefoontje dat het er niet goed uitziet, dat ik bloedverlies heb of… dat ze d’r gaan halen… Ik wil hem bellen met berichten zoals: “De baby schopt!” Of “Ik heb zo’n leuk pakje gekocht, wacht ik stuur je een foto!” Maar dit doe ik niet. Want meestal breng ik mijn dagen door met het gevoel dat ik bloedverlies heb, dan ren ik naar het toilet en verwacht ik dat dan vanaf nu de ellende zal gaan beginnen. Gelukkig is dit nog niet het geval en waarschijnlijk blijft het ook goed gaan, maar wie geeft mij die garantie? Meestal breng ik mijn dagen door met angst dat ik teveel onderneem en wanneer mijn buik dan hard wordt krijg ik die bevestiging en doe ik meteen een stapje terug.
Ook nu voelt hij zich machteloos en daarom trekt hij alles uit mijn handen en neemt alle huishoudelijke zorg op zich. En ja, ik mag in principe alles doen, maar ik kan er niks aan doen… ik blijf heel voorzichtig.
Hoe zouden de kinderen zich voelen? Mama krijgt weer een dikke buik en weer proberen ze ons gerust te stellen: “Dit keer komt het goed…!” Maar wie geeft toch die garantie, zeiden we dat de vorige keer ook niet? Ik heb ze verraden, ik heb ze de grootste leugen gebracht die je maar kan geven. Ze houden me goed in de gaten, gaan de discussie niet aan, maar ik zie ze twijfelachtig lachen.
Ook genieten
Natuurlijk genieten we ook. Elke dag luisteren we nu naar het hartje, al is het vaak lang zoeken. Deze kleine heeft het stuitergehalte van papa. We bestempelen de baby nu al met een bepaald karakter!
En langzaam, stukje voor stukje, hebben we af en toe momentjes dat we ook geloven dat het goed gaat komen. Dit jaar mogen we ons kindje wel levend in onze armen houden. We zijn zelfs de Prenatal al in geweest! Niks gekocht hoor, maar wel even gesnuffeld. We hebben besloten om na de 20-weken echo pas te gaan kopen. Ook praktisch, omdat je dan weet wat het is natuurlijk! Ook heb ik mezelf voorgenomen om de komende twee weken (ik heb vakantie nu) tijd te besteden aan opvang voor de baby en het regelen van de kraamhulp.
Ik ben nu dik 18 weken, begin langzaam de kleine wat te voelen en heb al echt een dikke buik. Ik vind het fijn om met die buik te showen en rond te hobbelen, want met Juul had ik bedrust of lag ik in het ziekenhuis, bijna niemand heeft me zwanger gezien.
De kinderen op school zijn ontzettend lief, vragen dagelijks hoe het gaat, willen echo’s zien en maken briefjes en tekeningen voor me. Ook zij weten van Juuls overlijden, we hebben het er wel eens over en het lijkt wel of die kinderen kunnen aanvoelen hoe het voor mij is. Mede door deze lieve kinderen en fantastische collega’s geniet ik nog steeds van mijn werk. Het is momenteel wel zwaar, maar ik voel dat ik het schooljaar gewoon vol kan maken, mits er natuurlijk niks geks gebeurd…dit zal altijd ronddwalen in mijn hoofd, want ja, wie geeft die garantie?
Ewout schreef ooit een blog voor mij, niet eerder las ik iets van een vader die zijn kindje verloor, dus ik was hem erg dankbaar. En vele met mij, want al snel werd het het één van de meest gelezen blogs van de site. Hier kun je zijn blog lezen: Invisible Dad, superheld
Wil je het hele verhaal van mijn vorige zwangerschap lezen? Informatie over Lieve Juul kun je via deze link vinden: Lieve Juul
