Zaterdagboek, termijnecho en combinatietest

My life…. wachtend op…

Ik wacht alleen maar, ik wacht op het moment dat het misgaat. Waarom zou het goed gaan? Maar ja, waarom ook niet? Ik voel me niet goed. Ik ben moe… niet zomaar moe, maar ik voel me uitgeput. Ik kan niet meer op of neer. Ik ben nog nooit zo moe geweest. Daarnaast voel ik me ook niet goed. Ik geef niet over ofzo, maar voel me beroerd. Met tegenzin blijf ik een weekje thuis, welke ik op de bank doorbreng. En ik wacht nog steeds, vandaag gaat het vast mis. En als we de termijn echo krijgen, dan klopt er vast geen hartje meer. 

Gesprek

Pffftt, wat duurde het lang. Zo’n twee weken geen controle meer gehad, maar gelukkig mogen we komen voor gesprek. Ik ben inmiddels mezelf gek aan het maken, ik voel me vast zo beroerd omdat er een dood kindje in me zit… En ik weet natuurlijk ook dat dat nergens op slaat! Maar ik kan er niks aan doen, ik zie alleen maar spoken. Het is ook nergens op gebaseerd. Juul* overleed tijdens de keizersnede en we weten heel goed wat daar de oorzaak van is. Maar ik heb inmiddels zoveel andere onzichtbare moeders gesproken dat ik maar al te goed weet hoe vaak het ineens, zonder oorzaak, mis kan gaan. En mijn geest lijkt het niet meer los te laten.

Vandaag langs bij de gynaecoloog. Zij heeft met het team overleg gehad hoe we deze zwangerschap gaan aanpakken. Als eerste gaat ze even kijken en onze kleine stuiter doet het prima! Waar maakte ik me ook alweer druk om? Ze stemt ook meteen toe in een wekelijkse controle, wat een opluchting. Daarnaast bespreken we de vele scenario’s van de zwangerschap even door, maar het is nog veel te vroeg om besluiten te nemen. Het kan natuurlijk ook alle kanten op!

Angst en rouw

De grootste angst voor nu is dat de placenta weer verkeerd gaat liggen. En tijdens de combinatietest kunnen ze die pas lokaliseren, dat wordt nog even geduld hebben dus. Na het gesprek zijn we een dagje opgelucht en blij, de volgende dag echter is dat weer weg, angst neemt het weer over. Genieten is ver te zoeken, want daarnaast voel ik me nog steeds bagger!

Men bedoelt het goed als ze zeggen dat ik moet proberen te genieten, en ik geef dan een glimlach dat ik dat tussen door heus wel doe, maar dat het moeilijk is. Niemand weet hoe het is, maar de meesten zijn erg begripvol. En nog vervelender… niemand weet hoe je het gevoel weg kan halen.

Doordat ik weer zwanger ben ben ik veel met Juul bezig. Mijn rouw is weer heel vers en de angsten brengen mijn herinneringen van haar zwangerschap op de oppervlakte. Die bestond voornamelijk uit angst en ik ben dat gevoel zo zat…

Termijnecho

Eindelijk, de termijnecho! Want we weten nog steeds niet hoe ver we zijn. Onze berekeningen kloppen niet met het beeld en de afgelopen weken kwam er uit de echo’s ook steeds wat anders. Het wachten duurt veel te lang en als de echo erop wordt gezet blijft het veel te lang stil. Ewout heeft het niet meer en ik lijk ineens niet zo angstig. Door al het bewegen en slechte beeld kunnen we zo snel zelf ook geen hartje vinden. En we durven niks te vragen. De stilte wordt verbroken, waarom het zolang stil was, geen idee, maar alles is gewoon goed. We zitten op zo’n 10 weken. 1 oktober is de uitgerekende datum, maar dat is nog heel ver weg.

Ewout probeert zich in te houden, maar ik zie dat hij knapt… We moeten nog zo’n lange weg, maar ook voor hem is het een martelgang.

Combinatietest, bijna 13 weken zwanger

Een paar controles later, waarin we mijn buik en ons kleintje erg hard zien groeien komen we bij de combinatietest uit (waar ik overigens wel even schrik van de rekening, die zit niet meer in de verzekering dames). Ik ben niet heel erg bezig met het feit of mijn kindje Down of trisomie heeft. Als dat zo is dan maak ik me er op dat moment wel druk om, nu nog even niet, het kan er gewoonweg niet meer bij in mijn hoofd. Het speelt wel in mijn achterhoofd, want jeetje wat heb ik daar al veel moeders van leren kennen. Maar voor mij gaat het vandaag vooral om de placenta. Als die goed ligt zijn mijn grootste zorgen vast voorbij!

De combinatietest valt ontzettend goed uit! En onze kleine is al zo klein niet meer. Druk in beweging en hierdoor komt er toch wat rust over je heen. Het ziet er allemaal fantastisch uit. We hebben zelfs alle vingertjes al kunnen tellen! Ik durf het bijna niet te vragen, maar voorzichtig doe ik het toch. Of ze even wil kijken waar de placenta ligt. Hier komt de grootste opluchting van deze zwangerschap tot nu. Hij ligt goed! En een week later bij een controle wordt dit nog een keer bevestigd! Kan ik dan nu misschien gaan genieten? Waarschijnlijk niet, maar voor vandaag wel!

Voor mensen die maar niet lijken te kunnen begrijpen waarom het moeders zo steekt als je het een miskraam noemt wanneer je een kindje rond dit termijn verliest… Het kindje is al helemaal compleet. In een minivorm, maar mens, zoals jij en ik. Het is je kindje, groot of klein. Je verliest dan dus ook je kindje. Ik begrijp dat het lastig is. Je weet niet hoe je het dan moet noemen. En je hoeft het niet te begrijpen, maar erken de moeder in haar verdriet, in haar rouw, dat is alles wat zij wil.