Zaterdagboek, zorgeloos zwanger

My life….16 weken zwanger.

De rollercoaster gaat maar door. Het lijkt wel of ons de rust niet is gegund. Oh, dat klinkt heel zielig… Zo bedoel ik het niet! Maar ik ben op zoek naar die rust denk ik. En die zal ik niet vinden. Nooit meer…. Altijd zal ik moeder zijn van een baby die nooit haar oogjes mocht openen. Hier zal ik nooit vrede in vinden, dit zal altijd een onrust blijven. en zo ook blijft de onrust in deze zwangerschap.

Lekker genieten!

Ja, dat zou je denken, toch?! De placenta ligt goed, de combinatietest was goed. De baby blijkt bij iedere echo een kleine stuiterbal en doet het fantastisch! Nu is het de tijd van zorgen maken voorbij! Genieten, blij zijn, de roze wolk omarmen, shoppen tot we erbij neervallen, namen uitzoeken en kijken naar opvang… Door naar de toekomst! Een zorgeloze zwangerschap, wat kijk ik daarnaar uit…

Ik kan je alvast één ding verklappen… dit gaat niet gebeuren… Ik weet dat men het me gunt, dat ze willen dat ik het zo zou hebben als hierboven beschreven. Dat dit is waarom ze het ook vaak tegen me zeggen; “Oh meid, nu kun je eindelijke genieten!” of “Eindelijk geen zorgen meer, nu gaan genieten hoor!”

Lieve en goedbedoelde opmerkingen. En ik ben dankbaar voor de mensen om mij heen die me dit echt uit het diepste van hun hart gunnen. En natuurlijk geniet ik op mijn manier, natuurlijk ben ik blij. Maar dit werkt niet op dezelfde manier als mijn zwangerschappen voor Juul*. Die waren redelijk zorgeloos en ik voelde me prima. En ook al ziet alles er nu goed uit, dat lukt nu niet. Ja, alles ziet er goed uit, ook zie ik er blijkbaar goed uit, dit blijft men mij namelijk vertellen als ik zeg dat ik me niet altijd goed voel. Alsof mijn innerlijke angst niet klopt met hoe ik eruit zie? Moet ik er dan ook maar verrot uitzien? De angst zit verweven in mijn lijf en in mijn hoofd, maar gelukkig niet in mijn uiterlijk ;p

En toen was er stilte…

Wekelijks mogen we langskomen in het ziekenhuis. Even een snelle controle. Het gaat ons er alleen maar om dat het hartje klopt! Het is maandag en de verpleegster roept ons binnen. Altijd is dit zo’n angstig moment. Wij kijken net als alle anderen uit naar het hartje, maar we zijn vooral bang voor stilte… En daar was hij dan… de oorverdovende stilte in mijn buik… De verpleegster kijkt wat ongemakkelijk en Ewout stort bijna in elkaar.

Ik ben nog rustig. Maar wat ben ik bang… we wisten dat dit eraan zat te komen, zie je wel. Het geluk gaat niet meer aan onze kant staan. Langzaam voel ik mijn ogen branden. Het duurt nu te lang. Zij doet dit de hele dag en ze vindt niks. “We hebben altijd de echo nog…” zegt ze terwijl ze rustig, maar iets angstiger, doorzoekt naar de hartslag. En aan de ene kant wil ik dat ze dat ding dan ook pakt, maar aan de andere kant wil ik niet de confrontatie zien. De confrontatie van een klein hoopje, stilliggend kindje in mijn buik…

Ineens heel zachtjes, terwijl ze op een plekje op mijn buik zoekt, waar ze al 6x is geweest horen we heel in de verte iets… iets wat veel te snel gaat voor mijn hartslag! Je voelt de opluchting door de kamer heen gaan. En Ewout heeft het niet meer. Ik hou me rustig, maar met moeite… Het geluidje is meteen weer weg, maar hij was er, daar gaat het om. Nu kan ze rustig doorzoeken en uiteindelijk vindt ze de kleine opdonder. Een prachtig hartslagje… Misschien is het geluk toch aan onze kant dit keer. Misschien hebben we over een paar maanden toch ons gezond baby’tje in onze handen.

Hoe was de controle?

Mensen vragen me natuurlijk regelmatig hoe het was in het ziekenhuis. En ik meld dan dat het goed was. Dit keer vertel ik aan degene die het vragen dat het wel even spannend was, maar toch probeer ik mijn angsten van dat moment voor me te houden, dus ik lach erbij. Ze willen dat het goed met me gaat, dus laat ik niet teveel van mijn angsten zien. Ik wil ook dat het goed met me gaat en dat gaat het vaak ook wel. De dag van de controle zijn we altijd blij, maar naarmate de week vordert neemt de angst weer de overhand. Eerdaags zelf maar knutselen met de doptone die we thuis hebben liggen. maar dat durven we niet te vroeg, want wat als je niks hoort. Wanneer je geen hartslag kan vinden, dan maak je jezelf gek. Maar mocht je het hartje wel vinden, dan heb je elke dag de geruststelling dat je baby nog veilig aan het zwemmen is…

De toekomst

Poeh, de toekomst… daar zijn we nog niet mee bezig. We leven nu week voor week. Namen hebben we nog niet bedacht, ik heb nog geen idee voor welk soort opvang ik wil gaan, ik weet nog niet eens of ik fles of borstvoeding wil geven en iets kopen voor de baby lijken we ook maar uit te stellen. Eigenlijk durf ik nog niet echt heel erg bezig te zijn met de toekomst… Je weet namelijk nooit of je die wel krijgt….

love-313416_640

  4 reacties op “Zaterdagboek, zorgeloos zwanger

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram