Zaterdagboek, zwanger of niet?

My life…. ziek of….

Een paar weken ben ik niet zo actief meer, weinig blogs, weinig social media, Ook viel werken me zwaar en ben ik tussendoor een weekje ziek thuis geweest (heel veel andere met mij, maar griep had ik niet). Vandaag lees je via mijn  ‘zaterdagboek’ waarom…

December 2014

Ik bel het ziekenhuis om me aan te melden voor onze volgende IVF-terugplaats-ronde. De dame aan de telefoon geeft mij geen leuk bericht. Blijkbaar is er een communicatiestoring geweest, want waar verder iedereen van op de hoogte is, daar weet ik niks van. De kliniek is in december gesloten. Ik baal enorm. Het voelt als een gemiste kans. Eindelijk ben ik weer een poosje aan het sporten en ik denk echt dat dit gaat helpen. Maar er is niks aan te veranderen, natuurlijk maken ze ook voor mij geen uitzondering. Een weggegooide maand…

We beginnen zelfs te praten of we wel moeten doorgaan. Of dat we misschien eens verder moeten gaan kijken. Gent hebben we goede dingen over gehoord…

Oud en nieuw

Om toch de maand niet helemaal kansloos te laten verlopen houd ik wel mijn ovulatie in de gaten. We weten dat we via de natuurlijke weg zwanger kunnen raken, dat dit niet lukt heeft geen reden. Dus we gaan er gewoon voor, al zien we onze kansen klein in. En ja hoor, met oud en nieuw meet ik mijn ovulatie. Dat wordt ouderwets ‘vuurwerk’ ;p

Ik drink en rook die avond en ik voel me nergens schuldig over.

Half januari

In de afgelopen twee weken hebben we knopen doorgehakt. We willen nog steeds heel graag trouwen en stellen dit steeds uit. Maar we gaan al richting de twee jaar na Juul haar overlijden en nog steeds ben ik niet zwanger. Genoeg uitgesteld, we gaan gewoon plannen. En al snel hebben we aan waanzinnige locatie. Alle ideetjes voor de bruiloft zijn snel rond en we nemen een optie op de locatie. 7 november 2015 wordt onze dag!

Maar er waren nog wat kleine dingetjes afgelopen weken. Ik had hele kleine uitslag over mijn lichaam. Uitslag die ik herken… Mijn hoofdpijn blijft weg en er is een dag dat ik voor mijn werk ineens in huilen uitbarst. Ergens verteld Ewout me nog dat mijn borsten wel groter lijken… Ik krijg steeds vaker honger en ook het sporten valt zwaar. Ik durf er geen aandacht aan te geven en zeg niks tegen Ewout.

14 dagen na mijn ovulatie kan ik het toch niet laten… ik doe een zwangerschapstest. Wat ik zie geeft weer even bevestiging… het kan nog! Er staat een streepje waar ik al heel lang geen streepje heb zien staan. Het is een feit…. ik ben zwanger…??? Maar blij ben ik niet….

Wachten op bloedverlies

Dagen lang wacht ik op bloedverlies, dagenlang ben ik overtuigd dat ik een miskraam krijg. Nog geen seconde ben ik blij geweest. Het streepje op de test was zo licht dat ik zeker weet dat het een miskraam is. De laatste keer was dat namelijk het geval.

Toch heb ik maar gebeld naar de fertiliteit om het door te geven en ze plant ons in voor een echo met zeven weken. Ik hoop echter dat het niet zo lang gaat duren. Als het dan toch mis is, dan maar meteen!

Er komt geen bloed

De dagen gaan traag voorbij. Ik blijf werken, maar voel me niet goed. Het zal wel door alle teleurstellingen enzovoorts komen. Ik heb mijn limiet bereikt…. Mijn baas heb ik op de hoogte gebracht, want ja, als mijn miskraam inzet kom ik echt even niet werken.

Maar ik wacht en wacht en er gebeurd niks. Wel ga ik me steeds beroerder voelen. Ik haat het, dat ik me zwaar zwanger voel, maar dat het toch een miskraam is.

Ik twijfel… ik twijfel of het wel echt een miskraam is en ik besluit om elke drie dagen te testen, zo kan ik zien of het streepje donkerder wordt. Dat zou betekenen dat het HCG hormoon groeit. En dat zou betekenen dat ik toch zwanger zou zijn. Het gaat langzaam, maar het streepje lijkt steeds donkerder te worden. Toch is het nog niet zo donker als ik hoopte.

De echo die bevestigd

Dan eindelijk is de echo daar… De zeven-weken echo!

De stilte van de zuster bevestigt onze angst. Maar ze stuurt ons door naar de echoscopiste. Ook daar is het angstvallig stil… Maar er is geen kloppend hartje, dat zien wij zelf ook.

De dame in kwestie is echter helemaal niet zo negatief als wij. De echo ziet er mooi uit vindt ze, alleen klopt het voor geen meter met onze berekeningen. Wat zij ziet is een prachtige vijf-weken echo en ze wil ons dan ook over een week terug zien. Ze heeft wel gekkere dingen gezien zegt ze.

Toch blijven wij de eerste dagen overtuigd van een miskraam. Ik heb mijn ovulatie gemeten. Ik heb het echt niet mis. Maar ik voel me nog steeds goed zwanger, pfff, ik weet het allemaal niet meer. We moeten maar wachten. Wachten en testen natuurlijk, want daar ga ik deze week nog maar even mee door. Ik blijf één dagje thuis van mijn werk, ik ben een wrak, voor de klas staan is niet verstandig…

Week acht…of zes… of toch zeven?

Eindelijk zijn we een week verder! Dezelfde dame ontvangt ons en de echo zit nog maar één seconde op zijn plek en ze feliciteert ons. Er klopt een inimini, maar prima hartje! Ik geloof er even niks van, maar ik zie het uiteindelijk door mijn eigen wazige ogen ook. De meting geeft nu 6,5 weken aan. Klopt nog steeds niet met onze berekening, maar wie boeit dat nog! Eindelijk is het gelukt, eindelijk is het zover…WE ZIJN ZWANGER!!!!

Na een goed baarmoeder onderzoek blijkt er nog een verrassing verstopt te zitten. Ze ziet een tweede hartje… Het klopt wel langzaam, dus of dit goed blijft gaan is  nog maar de vraag. Nog een weekje en dan wil ze ons toch nog een keertje zien.

Echo nummer drie!

Deze echo laat als eerste ons een prachtig kloppend hartje zien, wurmpje is al wat groter. Het andere wurmpje is niet zo goed te vinden en het hartje lijkt het ook niet meer te doen. Het wordt een eenling zwangerschap. Ik zal nu rond de 8 weken zitten. Ik weet het niet meer, maar ik vind alles best zolang dat hartje maar klopt!

We hebben vreselijke weken achter de rug. Angst, twijfel, weinig hoop, verdriet en daarnaast nog eens extra in rouw om Juul. Want dit alles speelt weer enorm met ons verdriet, het feit dat Juul nooit had mogen overlijden. Zij had bij ons moeten blijven en ik mis haar deze week nog harder. Ik wist niet dat dat kon, maar wat verlang ik naar haar kleine lijfje en rode haartjes…

Toch zijn we voor het eerst een beetje blij, heel voorzichtig, want jeetje… wat kan er nog veel mis gaan… Ik weet dat we hier niet teveel mee bezig moeten zijn, bla, bla, bla. Maar dat lukt me gewoon niet. Ik ga nog steeds veel te vaak plassen. Nog steeds wacht ik op bloed, nog steeds wacht ik op dat het toch mis gaat. En mocht het nu niet misgaan, dan gaat er vast in de komende periode nog wel wat fout. Laten we nu niet te blij zijn, want dat doet het alleen maar meer pijn als het toch misgaat… alsof je jezelf daarvoor kan beschermen.

Hoe verder

Dat lees je in mijn volgende ‘zaterdagboek’! Ik zal wel vast verklappen dat het een termijnecho en een combinatietest bevat. Beroerd, toch een beetje blij, hoopvol en vol van angst…

Wel kan ik zeggen dat ik nu dik 13 weken zwanger ben! Met de kleine wurm gaat het dus goed! Maar hoop en wanhoop gaan hier dezelfde richting uit momenteel!