Zwanger van mijn tweede kindje

En opeens is het zover: Zwanger van mijn tweede kindje

Diepte punt

De avond voorafgaand aan het moment van testen of ik zwanger zou zijn van een broertje of zusje van Lars* herinner ik me nog heel goed. Het werd me allemaal even te veel die avond. Het brak me op, het brak me op dat bijna al mijn vriendinnen een kindje hebben en zoveel bekenden zwanger waren. Echt, ik gun het natuurlijk iedereen, maar ik voelde me zo zonder kind, zo alleen. Huilen, huilen, bang dat na de test mijn leven weer zo uitzichtloos zou zijn. Die avond sprak ik af met Wouter dat ik niet te vroeg zou testen, maar zou proberen om uit te slapen. Een onmogelijke belofte natuurlijk.

Lees HIER de eerder blogs van Margriet

“Wij verwachten ons tweede kindje” zei ik. Dat voelde goed en zorgde ervoor dat voor iedereen duidelijk was dat we naast deze blijdschap ook nog een groot verdriet voelden en dat deze zwangerschap heel spannend is voor ons.

De test

Zodra ik wakker was, was ik ook echt wakker en de zenuwen gierden door mijn lichaam. Hoe moet ik dit keer weer omgaan met de teleurstelling, trek ik dat? Ik hoorde Wouter een beetje wakker worden en ik zei: “ik ga testen.” Hij stemde gelukkig in.

zwanger

We wilden samen gaan kijken. Dus toen ik even later terug kwam met de test in mijn trillende hand ging ik naast hem zitten en draaide de test om. “Ik zie het al, weer niet” zei ik. Ik zag zo snel een wit vlakje toen ik hem omdraaide, maar Wouter zei: “Nee, wel…een licht streepje!” Ik ging beter kijken en verrek, een licht streepje. Van de test van Lars herinnerden we ons dat een streepje, hoe licht ook, genoeg is. Blijdschap, verdriet, ik weet niet wat ik allemaal moest voelen maar ik voelde vooral ongeloof. Zwanger worden was mijn allergrootste wens. Althans mijn grootste wens die ook echt uit kon komen. Ging het leven dan nu eindelijk weer eens een beetje mee zitten na zo’n verschrikkelijk jaar?

Vertellen

Vier weken is natuurlijk heel kort. De kans op een miskraam is nog groot. Toch vertelden we het nieuws gelijk hetzelfde weekend aan de ouders en zussen. Zij hadden allemaal zo met ons mee geleefd en het was zo fijn weer goed nieuws te kunnen vertellen. Iedereen was blij, blij en emotioneel.

“We winnen wederom de lotto! Alleen nu nog hopen dat deze lotto niet achteraf teruggestort moet worden.”

Goede vrienden werden een aantal weken later ook al op de hoogte gebracht van mijn zwangerschap en op mijn werk heb ik het ook gezegd, omdat controles vaak onder werktijd waren. Ik heb er van tevoren wel over nagedacht hoe ik het ging vertellen. “Wij verwachten ons tweede kindje” zei ik. Dat voelde goed en zorgde ervoor dat voor iedereen duidelijk was dat we naast deze blijdschap ook nog een groot verdriet voelden en dat deze zwangerschap heel spannend is voor ons.

De lotto

Op een gegeven moment werden we ook gefeliciteerd door mensen die van een ander hadden vernomen dat we zwanger waren. Heel enthousiast werden we gefeliciteerd. Ik voelde me daar niet helemaal prettig bij achteraf en zei tegen Wouter: “ Ze doen alsof we de lotto hebben gewonnen.” Wouter heeft de gave om zaken te relativeren. “Toen je zwanger was van Lars en we hem kregen, voelde dat toch ook als het winnen van de lotto?” Ja, dat was het zeker! Dat ik de mama van Lars ben is het beste wat me ooit is overkomen. “Dan is dit baby’tje toch ook weer een lotto die we winnen?” Hij heeft ook helemaal gelijk. We zijn zwanger van ons tweede kindje! We winnen wederom de lotto! Alleen nu nog hopen dat deze lotto niet achteraf teruggestort moet worden.

Moeders voor Moeders

Ik hoefde niet lang na te denken of ik weer wilde meedoen aan Moeders voor Moeders. Dat ik weer natuurlijk zwanger ben geworden is een zegening. Nou ja ‘gewoon natuurlijk’. Zwanger proberen te worden terwijl je kapot bent van verdriet gaat iets minder romantisch. Al moet ik zeggen dat dit kindje echt uit liefde is gemaakt. Zo voelde het absoluut toen het gebeurde. Maar goed, terug weer naar Moeders voor Moeders. Weer die blauwe flessen in huis is best confronterend, maar ik heb het er graag voor over. Lars was voor ons zo perfect, helemaal van ons samen. Een kindje van jezelf is het mooiste wat je kunt krijgen op deze wereld en dat gun ik echt iedereen. Dus als ik daar ook maar een beetje aan kan bijdragen door mijn plas op te vangen, dan doe ik dat heel graag!

Wil je het dagboek (de blogs) van Margriet blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte.

Margriet is de mama van Lars*. Lars is op 13 mei 2016 geboren en op 20 mei 2016 overleden aan de gevolgen van ernstig zuurstoftekort tijdens de geboorte. Ze heeft na het verlies van Lars de webshop lovelars geopend waar zij tastbare herinneringen aan je overleden baby aanbiedt zoals herinneringsknuffels gemaakt van kleding van je kindje en handbeschilderde herinneringsschatkistjes.
Inmiddels is Margriet zwanger van haar tweede kindje en wil de emoties die daarbij komen kijken met jullie delen. Hiermee hoopt ze steun en herkenning te geven aan andere mama’s die in een soortgelijke situatie zitten, maar wil ook mensen bereiken die zelf iemand kennen die hiermee worstelt en hoopt een stukje begrip te creëren voor de reacties en emoties die hierbij komen kijken.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram