Zwanger worden gaat niet altijd vanzelf, deel 1
Stoppen met de pil
Het is februari 2011. Op een zondagmiddag besluiten we dat ik stop met de pil. Mijn man Sven en ik hebben hier al vaker over gesproken, maar nu is het moment daar. Het voelt goed.
Op dat moment ben ik nog in de naïeve overtuiging dat ik snel een kindje zal krijgen.
Mijn eigen menstruatiecyclus is een rommeltje. Dat was het al voordat ik de pil gebruikte, maar daarna is dat het nog steeds. Ik krijg maar eens in de paar maanden een eisprong, wat de kans op spontaan zwanger worden verkleind. Toch heb ik goede hoop!
Het voelt goed om te stoppen met de pil. Ik ben er helemaal klaar voor om een nieuwe fase in te gaan. Ik heb het gevoel dat iedereen aan me kan zien dat ik bezig ben om zwanger te worden. Onzin natuurlijk, maar het beheerst mijn gedachten, nu al.
Het lijkt niet te lukken
In het jaar dat volgt ben ik dus maar een paar keer ongesteld. Omdat ik een keer, voor iets anders, bij de huisarts ben bespreek ik de mogelijkheid om naar een gynaecoloog te gaan. De huisarts stelt voor het voor nu nog even op zijn beloop te laten.
Het zal nog tot augustus 2012 duren tot we de stap zetten om naar de gynaecoloog te gaan. Van mijn naïeve houding is inmiddels niets meer over. Bang ben ik wel. Bang om te horen dat kinderen krijgen voor ons niet eenvoudig zal worden.
Gelukkig kunnen we redelijk snel bij de gynaecoloog terecht. Zowel bij mij als mijn man worden er onderzoeken gedaan.
Het blijkt inderdaad zo te zijn dat ik, om wat voor reden dan ook, maar weinig eisprongen heb. De gynaecoloog stelt voor om te starten met hormonen. Dan zal de cyclus gevolgd worden en gekeken worden of we de eisprong kunnen opwekken.
Het wachten begint
Het kan mij niet snel genoeg gaan. Wachten zal het sleutelwoord worden. Wachten op mijn eerste menstruatie en afwachten of de hormonen hun werk zullen gaan doen. Nu we er echt voor gaan wil ik ook dat het allemaal snel gaat. Geduld is niet mijn sterkste eigenschap.
Als mijn menstruatie er is mag ik, eindelijk, beginnen met de hormonen. Met een dag of 10 moet ik terug naar de echoscopiste om te kijken of de hormonen iets doen. De teleurstelling is erg groot als blijkt dat er nog niets gebeurd is. Over een paar dagen moet ik terugkomen. Het voordeel is dat ik zelf in het ziekenhuis werk, dat maakt het makkelijk om tussen het werk door even naar de echoscopiste te gaan.
Als ik een paar dagen later terug ben bij de echocopiste blijkt er nog steeds niet veranderd te zijn. Helaas! De keer erna heeft ze gelukkig beter nieuws voor me. De eisprong zit er aan te komen. We krijgen een “vrij-advies”.. Hoe gênant. Als ik straks de kamer uit loop weet zij wat ik het weekend ga doen.
Ik voel verandering
Wat me nog niet eerder gebeurd is, is dat ik nu de eisprong voel. Ergens vind ik dat wel prettig. Zo heb ik een soort bevestiging dat er wat gebeurd in mijn lichaam.
Ik vind het een gekke gedachte dat wij hier zo druk mee zijn en niemand hier iets van weet. Het is ons geheim en ik heb het gevoel dat iedereen het aan me kan zien. Als de 2 weken na mijn eisprong verstrijken en ik niet ongesteld wordt voel ik een bepaalde onrust. Het zal toch niet zo zijn dat ik de eerste keer hormonen meteen zwanger raak.
Ik voel me licht misselijk maar ik weet niet of dat nou is omdat ik echt misselijk ben of omdat ik dénk misselijk te zijn. De tijd gaat langzaam. Elke ochtend ben ik bang te zien dat ik tóch ongesteld te worden.
Overtijd
Als ik 2 dagen “overtijd” ben durf ik een test te doen. Eerst doe ik een test van een goedkoper merk en ik denk wel een streepje te zien, maar ik ben toch niet overtuigd. Ik haal een andere test, zo een waar staat of je zwanger bent en hoelang.
Met trillende handen doe ik de test… Ik leg hem op het aanrecht en leg er een keukenrolpapiertje over heen.. Zo zie ik het knipperende tekentje niet. o, wat duurt het lang…
er gaat van alles door me heen.. ik probeer me voor te bereiden op de teleurstelling van het ‘niet zwanger’..
Na een paar minuten haal ik het keukenrolpapiertje weg…. er knippert in ieder geval niets meer.
ik moet een paar keer kijken.. het staat er echt…. zwanger 1-2 weken……
Wil je het dagboek (de blogs) van Irene blijven volgen? Blijf via Facebook op de hoogte
