Zwangerschapswens na het overlijden van je baby

2014-11-15-13-54-05-673

My life… met lege handen

Klein deel uit hoofdstuk 15. Onbeschrijfelijk

Lichamelijk ben ik nog niet heel veel en het meeste komt ook neer op Ewout, maar nog steeds hoor ik hem niet, hij wil het zo graag doen allemaal. Er lijkt wel veel teveel liefde in hem te zitten, liefde die hij niet kwijt kan. En op zulke momenten breek ik weer. Hij verdient het zo om vader te zijn, waarom moet het nu juist hem gebeuren? Daar zal nooit een antwoord op komen.

Wat wel door mijn hoofd gaat is dat ik hem zo graag dit vaderschap wil geven en dat ik dat nog steeds zo graag met hem zou doen. Een kindje grootbrengen. En oh, wat voel ik me hierover schuldig naar Juul toe. Dat ik daar al over na durf te denken. Ik schaam me dood en durf me hier niet over uit te spreken. Daarnaast waren we beiden overtuigd van het feit dat we dit nooit en te nimmer meer zouden doen. Het blijft bij deze ene zwangerschap, dit gaan we niet meer meemaken, dat kunnen we niet aan en het is ook veel te eng en gevaarlijk allemaal.

Toch is er deze week een momentje geweest, wanneer weet ik niet meer en hoe het precies ging ook niet. Maar ik was zeker niet de enige die zich ermee bezig hield. Blijkbaar was het bij iedereen om ons heen al door zijn hoofd gegaan en is het heel normaal dat je deze gevoelens hebt. Dat bleek later. Er is een moment geweest waarop ik Ewout het toch heb gezegd, dat ik het zo graag in de toekomst nog steeds zou willen met hem. Bijna fluisterend… uit angst dat hij zou roepen of ik niet goed bij mijn hoofd ben dat ik dat nu al durf te zeggen. Maar zo ging het totaal niet. Hij brak, hij stortte in, hij had hetzelfde gevoel, maar ook de angst het uit te spreken en het schuldgevoel naar Juul. We hebben het daarom ook maar even zo gelaten. We wisten dat we er beide hetzelfde over voelde, dat was goed. We konden het niet over ons hart verkrijgen het erover te hebben waar Juul naast lag. En ook voor ons niet zo handig om ons daar nu al mee bezig te zijn.

 Lieve Juul, blz. 140

De wens voor een baby kwam te snel

Te snel voor mijn gevoel wilde ik weer zwanger worden. Juul was nog bij ons thuis en ik voelde me schuldig dat ik met haar in dezelfde kamer durfde te denken dat ik zo snel mogelijk weer zwanger wilde worden. Ik stopte het dan ook maar snel weg. Hoe kon ik hieraan denken! Achteraf, nu ik steeds meer moeders spreek en heb gesproken, die zich in dezelfde situatie bevinden, is het helemaal niet raar dat je je op dat moment zo voelt. Je hebt naast je verdriet nog sterker dan ooit het gevoel moeder te willen zijn. Want je voelt je moeder, je bent moeder geworden, maar kan er helemaal niks mee.

Ik voelde mezelf erg schuldig naar Juul toe. Ik wilde immers haar. voor haar had ik gevochten. En nu zij er niet meer is wilde ik meteen een “andere baby”. Hardop zeggen was er dan ook niet bij. Boven alles wilde ik natuurlijk Juul terug, maar het onomkeerbare was gebeurd. Die wens doe ik nog steeds iedere dag, wetende dat deze nooit uit zal komen. De volgende, meer realistische wens is dan ook dat wij heel graag nog een baby willen. En na groen licht van de arts begonnen we deze reis.

Een nieuwe baby is geen vervanging

Niet alleen voor de (aankomende) ouders, maar ook voor mensen er omheen. Je moet echt weten dat een andere baby geen vervanging is voor je overleden baby. En iedereen zal nu zeggen dat dat logisch is. Maar je zult verbaasd zijn hoeveel mensen dat zo voelen of zelfs denken. 

Stel je het grootste verlies voor wat je ooit hebt gehad. Misschien is het je moeder, misschien je zus of misschien wel je kind. Je weet dat deze persoon niet te vervangen is. Zo ook is een doodgeboren baby niet ineens vervangen op het moment dat je een gezonde, levende baby hebt gekregen. Wat je wel eindelijk hebt is je verlangen om vader en moeder te zijn, maar je kunt nooit en te nimmer een overleden persoon vervangen….

Wel zwanger, geen baby

Het was bij Juul al geen snelle zwangerschap en zo ook blijft het dit keer uit… En ja, ik ben zwanger geweest van Juul. Daarna was er nog een korte zwangerschap in april. We weten dus dat het kan. Maar omdat wij nog steeds met een lege kinderkamer en al die ongebruikte kleertjes en spulletjes zitten, zijn wij in theorie al bijna drie jaar bezig. Voor ons gevoel zijn we geen stap vooruit. Nee, eigenlijk zelfs achteruit, want naast het feit dat we geen kleintje hebben rondlopen hier, zitten wij met het verdriet om en gemis van Juul. Naast alle frustraties van het niet zwanger worden, moeten wij ook proberen om ons leven op de rit te houden en niet van de weg af te raken.

En gelukkig lukt dat!

Maar waarom lukt het zwanger worden dan niet? Is het iets lichamelijks of geestelijks. Is het gewoon pech? Het lijkt een onmogelijke taak. Terwijl het toch niet zo ingewikkeld zou moeten zijn… Een zaadje, een eitje en hopsakee…toch?!

Theorie en praktijk

Bij mij zijn onderzoeken overbodig geweest. We weten immers dat het kan. En ook na de IVF punctie hebben we maar liefst 11 embryo’s overgehouden. Dat is echt veel! Bevruchten is dus ook het probleem niet. 

Het enige wat nog moet is innestelen, blijven plakken. Toch schijnt dat het lastigste te zijn. Veel invisible moms lopen hier tegenaan. Ondanks de wil, lukt het niet. En dan hoor je vaak, dat je er teveel mee bezig bent. Te vaak hoor je dat je afleiding moet zoeken en het los moet laten. dan lukt het heus wel! Want “Dat zag ik bij de buurvrouw ook!” of  zulke opmerkingen. Lief bedoeld, maar zo simpel ligt het antwoord echt niet… Misschien is het dan ook wel: Dankzij de wil lukt het niet.

Geest en lichaam schijnen goed samen te kunnen werken, maar ook kunnen ze elkaar heel goed tegenwerken. Het te graag willen blijkt tegen te werken aan datgene wat je juist het liefste van alles zou willen. En juist hoe langer het duurt, hoe meer je het wilt en hoe meer je ermee bezig bent.

Het maakt niks uit

Lief hoor al die goedbedoelde adviezen, maar ik kan je nu al zeggen dat het van je af zetten onmogelijk is. Je kunt nog zoveel dingen ondernemen en afleiding zoeken, puntje bij paaltje kom je thuis en daar ga je weer met je gedachtes. Ook moet je de “daad” goed timen, want inmiddels ben ik me er heel bewust van dat het gaat om enkele, misschien wel één dag per maand die cruciaal is voor de bevruchting. En daarbij moet je het nog “leuk” houden ook.

De artsen weten het ook niet, staan met lege handen. Gewoon doorgaan is de enige optie. Oh ja, misschien is het wel zo dat mijn baarmoeder een trauma heeft…als je daar nog een goede therapeut voor weet?

facebook latest Instagram-logo-005

My life blogs, how is your life?!

Liefs Nathalie

  3 reacties op “Zwangerschapswens na het overlijden van je baby

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

*

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Instagram